Wspólnicy

Dąbrowski był notariuszem z ponad dwudziestoletnim stażem. Doświadczenie zebrane przez te lata zmuszało go do uznania teorii, iż żadna ilość praktyki nie da pewności, że klienci nie mogą go już zaskoczyć. Aktualnie trwał wraz z trójką z nich w dość niezręcznej ciszy.

Kancelaria na piętrze kamiennicy przy Krakowskim Przedmieściu była miejscem neutralnym dla całej trójki. Stanowiło to zapewne jeden z głównych argumentów, dla czego Walne Zgromadzenie Wspólników miało się odbyć właśnie tu, a nie jak zazwyczaj, w ich biurze.

- Jeśli nie mają Państwo nic przeciwko – podjął Dąbrowski próbując wyprowadzić sytuację z niezręcznego położenia – pozwolę sobie kontynuować.

Maciej Krzyżański uniósł lekko brew patrząc na swoich wspólników. W jego wzroku dało się dostrzec prowokację. Przed kilkunastoma sekundami uderzył w swoją żonę i ich przyjaciela proponując zmianę w statucie spółki, która gwarantowałaby że nie będą w stanie podjąć żadnych decyzji bez zgody całej trójki. Jak to tłumaczył: „Zabezpieczy to każdego wspólnika na wypadek, gdyby dwaj pozostali chcieli zmówić się przeciwko niemu. Gdyby przykładowo byli małżeństwem. Lub kochankami.”

Ostatnie słowa wypowiedział w taki sposób, że w powietrzu wciąż wisiał rzucony im w twarz zarzut.

- Jeśli można – Marta przerwała jednak notariuszowi – mój mąż zupełnie niepotrzebnie chce wprowadzić zmiany, których wcześniej nie uzgadnialiśmy.

Spojrzała na Macieja starając się wybadać, czy jego propozycja była tylko ślepym strzałem, czy naprawdę dowiedział się o nich. Jego uśmiech nie wyrażał jednak nic prócz ciekawością jak zachowają się teraz wspólnicy.

- Proszę bardzo. – Krzyżański bez zastanowienia podchwycił grę kierując kolejne słowa do ich wspólnika. – Uważasz Piotrze, że takie zabezpieczenie jest bezzasadne? Masz, jak każdy z nas – to porównanie zaakcentował szczególnie wyraźnie - 33% udziałów i naprawdę ufasz nam tak bardzo, że nie postanowimy cię wysadzić z interesu?

Walczewski czuł jak z każdym skierowanym do niego słowem krawat pod jego kołnierzykiem zaczyna coraz bardziej się zaciskać. Maciej domyślił się ich planu i wyprzedził wprowadzenie go w życie. Z drugiej jednak strony, mógł jedynie blefować, starając się wybadać sytuacje. Rozgrywał całość znakomicie, bo na tak postawione pytanie Piotr nie mógł odpowiedzieć inaczej niż Krzyżański tego oczekiwał.

- Oczywiście, że to rozsądny zapis – odpowiadał powoli spoglądając na zmianę na Macieja i Martę – Uważam jednak, że chyba troszkę nad wyrost. Pracujemy razem sześć lat. Nigdy nie daliście mi powodów, bym czuł się zagrożony.

- My tobie nie. – Krzyżański odbił piłkę z miejsca, w którym dokładnie się jej spodziewał.

- Maciej, co ty sugerujesz – Marta wiedziała, że nie może zostawić Piotra bez pomocy. Jej mąż był znacznie lepszym graczem i w krótkiej wymianie mógł rozegrać ten gem na swoją korzyść .

- Nic. Chcę poprawić coś o czym nie pomyśleliśmy sześć lat temu. Zabezpieczyć interesy każdego z nas. – Uśmiechnął się do Marty wkładając w to tyle uczucia, że powietrze w pomieszczeniu zrobiło się mdłe. – Uważacie, że Piotr nie ma prawa obawiać się tego kiedy uczucie między nami będzie silniejsze niż nasza przyjaźń?

- Maciek, daj spokój – Piotr dusił się od wiszących wokół niego zarzutów – znamy się jeszcze z podstawówki. W życiu byś czegoś takiego nie zrobił.

- I poznajemy coraz dogłębniej? - Maciej wyraźnie zmierzał po cały set.

Marta dawno już nie musiała myśleć tak intensywnie starając się rozpracować na co jej mąż grał w tej chwili. Była niemal pewna, że nie mógł domyślać się prawdy. Gdyby teraz poddała set, mogłoby to być przedwczesne. Zaryzykowała, pozostawiając inicjatywę po jego stronie.

- Doskonale, zrobimy jak chce. Zastanawiam się jednak czy taki zapis bardziej zaszkodzi wzajemnemu zaufaniu między nami.

Krzyżański podchwycił jak gdyby czekał na taką propozycję. Rozgrywka szła dokładnie wedle jego scenariusza.

- Masz słuszność. Szkoda zaprzepaszczać coś, co jest aktualnie bezgranicznie, tylko na podstawie moich lęków.

- Może to nie jest złe – Marta zmieniła taktykę, starając się podjeść męża z innej strony. - Chyba po prostu potrzebujemy to przegadać na spokojnie. Skończmy po co dziś przyszliśmy i umówimy się z Panem Dąbrowskim na jutro.

Krzyżański nie odrywał od niej wzroku. Czuł krew i nie zamierzał odpuścić.

- Masz rację. Powinniśmy się z tym przespać?

Dąbrowski siedział bez słowa. Wiedział, że choć czas gonił i w przedsionku czekali już kolejni, był to kiepski moment na wtrącanie się w sprawy wspólników. Zaczynał też łączyć fakty i domyślał się już z kim miał się spotkać za cztery godziny na akt, w którym dwójka wspólników chciała podjąć decyzję o pozbyciu się trzeciego.