Wszyscy chcą mojego dobra...

Poniedziałek

„Kultura za darmo” – Mężczyzna z twarzą Jezusa z Rio siedział w pozycji lotosu przy północnym wejściu i najwyraźniej nie przejmował chaosem wokół.

– Nie przystanąłeś bez powodu – zauważył.

– A ty nie chcesz jedzenia? Żadnego piwa? Nowego telefonu?

– Tak niewiele człowiekowi potrzeba. – Wzruszył ramionami.

– Ale kultura jest za darmo.

– A czy możesz obejrzeć „Odyseję kosmiczną”? Zachwycić niepociętym „Przeminęło z wiatrem”?

– Nie wiem.

– To się dowiedz. I wróć wtedy. – Zamknął oczy i na powrót odciął się od świata.

Wtorek

Miałem przecież coś sprawdzić.

Mężczyzny przy metrze nie było, za to na jego miejscu klęczała kobieta w sukience od Bossa.

– Kromkę chleba. Jedną. Błagam. – Patrzyła głodnym wzrokiem z kartonu po Passion Diamond. – A potem… potem, jak chcesz…

– Jaki masz status? – przerwałem.

– Błagam. Nie jadłam od dwóch dni. – Okręciła kosmyk wokół palca, ale nie wyszło to zbyt zalotnie, tylko tak sztucznie, jakby robiła to po raz pierwszy w życiu.

– Kup sobie sama. I weź się za uczciwą robotę.

– Błagam.

– Won.

Odszedłem, ze złością kopiąc jej kupony od Diora, te ze zniżką na dwadzieścia procent. Byłem zły głównie na siebie. Takich jak ona wałęsały się teraz tysiące. Zaczepiały na każdej ulicy i każdej stacji metra. Obwiniały wszystkich, choć słusznie poblokowano im karty. Nie chciałem mieć ich mowy nienawiści w papierach, stracić mieszkania, jedzenia i pracy. Sądy zawalone były milionami zażaleń i latami rozpatrywały sprawy prawdziwych ludzi, którzy wtedy mogli tylko żebrać lub kraść. Szczęście dla wszystkich, że niewielu potrafiło zejść na złą drogę. Bali się nawet kombinacji z nielegalną gotówką. Wiedzieli, że wszystkie ohydne czyny bez wyjątku kończą się karą, a nierzadko robotami lub wyrokiem śmierci. Nie mogło być inaczej. Kamery zbyt dobrze chroniły nas przed masowym szaleństwem.

Środa

Jezus, jak go nazywałem w myślach, znów siedział tam, gdzie wcześniej.

– Wróciłeś. – Bardziej stwierdził niż zapytał.

– Tak. Zupełnie jak ty.

– Ja zawsze wracam. – Delikatnie się uśmiechnął.

– A ja wiem, co z nami zrobili.

– To dobrze. Żal mi ludzi, ale sami na to uczciwie zapracowali. Przestali widzieć drugiego człowieka. Dali otoczyć paciorkami. Pozwolili usunąć dobro. Wpuścili obce ideologie, które latami sączyły się niczym zaraza dla duszy.

– Co teraz? Przecież jest tylu sprawiedliwych na świecie.

– Bądź dobry. Jeśli znajdzie się choć jeden prawy, to kara nie spadnie na Sodomę i Gomorę. – Po jego policzku pociekła łza.

Nie wiedziałem, dlaczego zapłakał, ale on wiedział. Kochał ludzi, teraz jednak po wielu dobrych i tłustych latach przyszedł czas na cierpienie i próbę. Tak zapisano w piśmie i nawet on nie mógł tego zmienić. Jak każdy rodzic miał granice nieskończonej cierpliwości, a każde dziecko musiało choć raz dostać szansę, żeby się sparzyć.

Czwartek

Jezusa nie było przy stacji. Nie spotkałem też nikogo w pracy. Wszystkich wywiało. Nie wytrzymali i poszli protestować.

„Human live matters”

Tego dnia ledwo uszedłem z życiem. Żywe bioroboty i martwe automaty nie znały litości. Tak zabito tysiące, ale nikogo to nie obchodziło, jak wcześniej nieprawość na ulicach. Przez chwilę przestał działać Internet i nie było telewizji… potem wszystko wróciło, trochę inne, ale jakże lepsze, i na powrót otwarto wszystkie sklepy z elektroniką. Rozdawano ją za darmo w blasku fleszy, zupełnie jak nowe chipy za stare karty płatnicze.

Piątek

Na ulicach ani nigdzie indziej nie było już tłumów. Śmieci posprzątano o trzeciej rano, dwiema trzecimi głosów w świątyniach praworządności. Demokracja odniosła pełen sukces. Wszyscy pozostali jedną wielką szczęśliwą rodziną. Dalej mogli korzystać z nieskończonej mądrości ekspertów, sączącej się z małych ekraników made in China.

…a kiedy przyszli po białych, przepraszałem na klęczkach.

Nie protestował już nikt…