Wybacz mi cz 36

Przy kolacji panowała nerwowa atmosfera. A cały czas miałam w głowie scene, jaka odegrał się niedawno. Babcia tylko pytająco zerkała na mnie, Liam siedział ze wzrokiem zwróconym z stronę okna. Nagle do pokoju wszedł kierowca babci.

- Pani Lucy mogę prosić na słówko?

- Tak, momencik. Lili zaraz wrócę.

- Dobra, ja się nigdzie nie wybieram. A ty Liam? Na co ty tak patrzysz?

Nie otrzymałam odpowiedzi, więc podeszłam do okna. A tam szok, Jack siedział pod bramą wjazdową.

- Liam jak długo on tam siedzi?

- Zauważyłem go dwadzieścia minut temu. Lili gdzie idziesz?

- Rozwiązać mój i tylko mój problem.

I wyszłam na podwórko, po drodze mijając babci i Krisa. Ale co ja mam mu powiedzieć? No cóż, raz się żyje. Podeszłam do bramy, a tam moim oczom ukazał się płaczący Jack. On taki wyniosły, perfekcyjny w każdym calu, skrywający uczucia płacze.

- Jack czemu tu siedzisz? Idź do domu.

- Dostąpiłem litości. Ale to jakiś plus, wzbudzam w tobie jakieś uczucia.

Usiadłam po drugiej stronie bramy, sama nie wiem dlaczego. Może dlatego, iż czułam, że jest jak dziecko we mgle.

- Jack nie musiałeś kłamać. Z tym no balem. Było powiedzieć prosto z mostu, że głupio ci się jest pokazać samemu. Babcia mi wszystko wytłumaczyła.

- A babcia. Jak zawsze Pani Lucy jest niezawodna. Ale ja nie kłamałem.

- Ja nie potrafię teraz już pokochać kogoś od nowa. Czas nie wyleczył jeszcze moich ran. Ten wypadek, śmierć Bila. A no i ta zemsta.

- No moje serce się jeszcze też nie pogodziło z tym, co się stało. A co z zemstą?

- Nie wiem. Obiecaj mi jedną rzecz.

- Jaką?

- Że nigdy więcej się nie upijesz.

- Trudne do spełnienia, ale dobra. Zresztą i tak dobrze, że nic mi się nie stało.

- Nie rozumiem?

- Nie ważne. Może kiedyś ci powiem. Widzisz Lili świat pisze nasz scenariusz jakie jest życie, gdy się rodzimy. I to od niego zależy czy gdzieś tam na niebie, rozbłysną te same gwiazdy. Spójrz tam, Wielki i Mały Wóz. One są jak busola jak kompas. Pomagają wędrowcom dotrzeć do celu.

- Chcesz powiedzieć, że tam ktoś na górze narysował nam droge, którą idziemy?

- Coś w tym rodzaju. Wierze też, że los jest zapisany w gwiazdach. To głupie, ale kidyś poszedłem z babcią do wróżki.

- Zdziwie cię ja też chodziłam do wróżki. I odpychałam jej słowa.

- Czemu?

- Po powiedziała mi, że moje życie jest jak rzeka. Teraz jest spokojne, harmonijne. Lecz nadejdą takie czasy w, kiedy ta rzeka wyleje. A ja poznam smak śmierci. Ale ta śmierć będzie początkiem nie końcem. I nim ta rzeka się uspokoi, pozna wiele bolesnych sekretów.

- Nie mi powiedziała coś innego. Że moje serce jest słabe zbyt słabe by przetrwać raj po oceanie życia. I po części miała racje. Powiedział też, że moje życie na zawsze będzie z kimś związane przez czyjąś śmierć.

- A może to ta sama wróżka?

- Haha. Wątpie. To co posiedzimy jeszcze?

- Ja mam jutro rozprawę, muszę już iść.

- To, co Lili do jutra.

- Być może.

Poszłam do domu, a tam wszyscy stali przy oknie.

- Co nie macie co robić?

Poszłam na górę i stwierdziłam, że naprawdę słowa tej wróżki, zaczęły się spełniać.