Wybacz mi cz 41

Gdy tak jechaliśmy samochodem, żadne z nas nie odezwało się ani słowem. Ja nie chciałam gadać, najchętniej zostałabym w domu. Sam na sam ze swoimi myślami. Jednak nie mogłam złamać obietnicy, to nie w moim stylu. A Liam nie wiem, czemu milczał. Nie wyglądał na zestresowanego pracą. Dobra może dobrze się maskuje, w końcu kto normalny nie był, zmęczony mając dyżur od dwudziestej trzeciej do szóstej rano. Wreszcie Liam zaparkował samochód.

- Dobra Liam to gdzie w końcu idziemy?

- Albanach. Tam najlepiej da się czuć ducha Szkocji.

- Ale uprzedzam, ja nie mam zamiaru się upijać.

- Nie spokojnie nie będzie degustacji whisky.

- No ja myślę.

I tak resztę drogi do lokalu milczeliśmy. A bar Albanach, bo tak się rzeczywiście nazywa, znajdował się w zwykłej starej kamienicy.

- No to, co wchodzimy?

- Nie mam wyjścia.

-No nie.

Po wejściu do baru jak w każdym typowym lokalu tego typu, do oczu rzucała się ściana whisky różnego rodzaju. Nie, żebym była częstym bywalcem w takich miejscach. Gdy zajęliśmy już miejsca podeszła do nas kelnerka.

- Witam, co podać?

- Scottish coffe.

-A dla pani?

- To samo.

Gdy kelnerka odeszła, musiałam się zapytać Liama co zamówiłam?

- Możesz mi powiedzieć co ja zamówiłam? No poza tym, że to kawa.

- Spokojnie Scottish coffe to kawa z whisky.

- Acha.

- Dobra a teraz mi tłumacz, o co chodzi z tą różą?

- No więc ta owa tajemnicza róża to mój zaginiony prezent na szesnaste urodziny. Była to złota różyczka w pudełeczku. A żeby było śmieszniej to pudełeczko było ukryte w bukiecie róż.

- To, co wspólnego z tym mają te anonimy?

- Bo według tej osoby osoba, która dała mi ten prezent ma, związek z wypadkiem.

- A ty w to wierzysz?

- W co?

- No w te informacje od tajemniczej osoby?

- Szczerze chyba tak.

W tym momencie kelnerka podała nam kawę.

- Coś jeszcze podać?

- Nie dziękujemy.

- Lili, ale jaką masz pewność, że ta osoba nie chce po prostu zepsuć ci życia?

- Nie mam pojęcia. Lecz wiem, że muszę, wyciągnąć od Jacka właśnie informacje o tej osobie co dała mi te róże.

- I tylko po to tam idziesz?

-Tak. Jeżeli chcesz to wiedzieć, z Jackiem mnie nic nie łączy.

- Ale ja.

- Dobra, dobra tylko winny się tłumaczy.

- Czemu ty jesteś taka nieprzewidywalna?

-W sensie?

- No raz się po kimś drzesz, a potem podziwiasz z nim gwiazdy?

- A co miałam, dać mu ciebie zrzuci ze schodów? A potem po prostu mi się go żal zrobiło. A ty mówiłeś rano, że chcesz o czymś pogadać?

- Jeśli chcesz jechać do Cortachy, możemy ruszać w drogę w przyszłym tygodniu.

- Ty mówisz serio?

- Tak. Chociaż tyle zrobię dla mojego starego kolegi.

- Dzięki. A tak poza tym, możesz już poprosić o rachunek. Bo muszę jeszcze do kogoś zadzwonić.

- Okej. Daj mi chwilę.

Podczas gdy Liam poszedł po rachunek ja napisałam SMS-a do Emmy. W którym w skrócie opisałam moją sytuację. Już miałam odczytać odpowiedź, ale przyszedł Liam.

- To, co idziemy?

-Tak.

Gdy doszłam do samochodu odczytałam SMS, o której treści się spodziewałam.

- To nie fair! Ja nie potrafię znaleźć chłopaka od dwóch miesięcy. Weź, tak oddaj mi jednego!

Nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem. No ale odpisałam.

- To zapraszam do Szkocji. Zrobimy casting na twojego chłopaka.

Widziałam, że Liam zerkał na mnie z dziwną miną.

- Lili, wszystko okej.

- Tak. Nie ma to ja przyjaciółka.

Gdy już dojechaliśmy do domu. Nareszcie mogłam pobyć sama. I wtedy sobie jak to dobrze było być dzieckiem. Nie miałam żadnych trosk, nikt mnie nie ranił i nie okłamywał. Ile ja bym dała, żeby dziś cofnąć czas. A mama mówiła, nie śpiesz się do dorosłości. Ale ja nigdy jej nie słuchałam.

Taki bonus w postaci piosenki. Jednej z moich ulubionych.

https://m.youtube.com/watch?v=fq34Zy0s1mA