Wybacz mi cz 45

Gdy już dojechaliśmy, do domu Jacka powitał nas ojciec Jacka Gilbert. Muszę przyznać, że Jack był bardzo podobny do swojego ojca.

- Witam panie.

- Dzieńdobry Gilbercie. Poznaj moją wnuczkę Lilianne.

- Jack dużo o pani mówił.

- Tak.

- Przepraszam Lucy, a ten pan to kto?

- Znajomy mojej wnuczki. Chciała go ze sobą zabrać.

W tym momencie miałam zamiar z powrotem wsiąść do samochodu, ale nie mogłam sobie na to pozwolić.

- Tak panie Gilbercie to Liam. Jednak to nie znajomy a przyjaciel.

- Ach tak. W takim razie zapraszam do środka.

Tym razem ten zamek nazwany domem był jeszcze piękniejszy niż poprzednio. A jadalnia była jak z bajki. Olbrzymi stół nakryty białym obrusem. A zastawa stołowa to już był majstersztyk. Zresztą która szlachecka rodzina nie ma bzika na punkcie kryształów. Mnie przypadło miejsce obok Liama i Jacka. To chyba los robi mi na złość.

- Liam i jak ci się tu podoba.

- Kiedy mnie zaprosiłaś miałem obawy, ale teraz myślę, że ty masz jakiś plan.

- Nie mam zamiar bawić się po mojemu. A nie tak jak babcia nakazuje.

- Haha. Oby. Uważaj, na Jacka on na pewno uczestniczy w jej spisku.

- Strasznie śmieszne. A teraz życzę smacznego. Bo chyba jedzenie za chwilę podadzą.

I się nie myliłam. Pomimo tego, iż był, to zwykły lunch podawano różnego rodzaju mięsa, zupy a później i desery. Ja jestem ciekawa jak oni to w sobie mieszczą. To dla mnie nie był lunch, a prawie świąteczny obiad. Całe towarzystwo śmiało się, plotkowało no i oczywiście obserwowało mnie. W pewnym momencie nie wytrzymałam i odezwałam się do Jacka.

- Czy możesz mi tak przybliżyć imiona osób tu obecnych. A no i wytłumacz mi czemu nie ma tu twojej mamy?

- Moja mama jest u swojej siostry w Londynie. Nie chciałam zostawiać jej samej, bo Rose jej siostra jest chora.

- Acha. A ci ludzie?

- Ci państwo siedzący naprzeciwko to Nick i Helena Ewan. Helena to moja matka chrzestna. Ta starsza pani siedząca obok mojej babci to moja ciocia Doris. Jest wdową, a jej jedyna córka popełniła mezalians.

- I co z tego?

- Wybacz, ale hrabina bierze ślub ze zwykłym agentem nieruchomości. Fakt biedna nie jest, lecz spadku po matce nie dostanie. Widzisz tę parę na końcu stołu, to właśnie oni. Joseklin i Rayan Bres.

- Jakim cudem oni tu są?

- Tata przekonał ciotkę.

- A reszta ludzi? O na przykład ta kobieta w fioletowej sukience trzymająca dziecko na kolanach?

- Gwein Nikols i jej synek Brayan.

- A jej mąż?

- Ben zmarł dwa lata temu. Chorował na raka, a ona cały czas traktowała go ja zdrowego. Zresztą on tego chciał. Ich miłość jest wzorem dla reszty rodziny. Mieli jeszcze jedno dziecko córkę Nancy, ale ona ma już osiemnaście lat i nie chciała przyjść.

- Jak długo byli ze sobą?

- Równo dwadzieścia.

- Faktycznie piękna historia.

- O teraz czas na toast. A szampana podadzą w twoich grających kieliszkach.

-Strasznie śmieszne.

I jak to zawsze bywa, toastom nie było końca. A ja dalej byłam pod wrażeniem miłości Gwein i Bena.

Troche krótki, ale jest.