Wybacz mi cz 53

Około godziny dwudziestej pierwszej postanowiłam opuścić tą szampańską zabawę. Był tylko jeden problem, byłam skazana na to o której do domu zechcą wrócić moi towarzysze. Zaczęłam więc szukać Liama, ale on przepadł jak igła w stogu siana. No cóż, babcia była moją ostatnią deską ratunku. Znalazłam ją niedaleko sceney rozmawiającą z panem Gilbertem.

- Babciu gdzie jest Liam?

- Dostał wezwanie do szpitala. Kierowca Gilberta go odwiózł.

- Acha.

- A dlaczego pytasz?

- Bo mam już dość tych głupich spojrzeń i szeptów na mój temat. Chcę wracać do domu.

- Lucy to może Jack ją odwiezie.

- Panie Gilbercie wątpię. On jest zajęty tą swoją zołzą.

- Lili!

- Lucy dziewczyna dobrze mówi. Ona tylko czeka, aż Jack będzie zdesperowany i poprosi ją o rękę.

- Haha. Muszę pana zasmucić, że ona uczepiła się jego jak rzep psiego ogona.

- Biedny ten mój syn. A dzień trzydziestych piątych urodzin jest blisko.

- Babciu, o co z tym chodzi?

- Nie ważne wnusiu.

Między czasie Gilbert poszedł poszukać Jacka. Swoją drogą współczuje mu, dzisiejszego towarzystwa.

- Babciu to ja jestem w ogrodzie.

Usiadłam więc na tej samej huśtawce co przedtem. I zaczęłam przyglądać się gwiazdą. Miałam szczęście dzisiejsza noc może nie była zbyt ciepła. Ale niebo było bez skazy.

- Lili podobno mam cię odwieźć. O znowu medytujesz?

- No tak. Ale jak nie patrzeć na takie niebo. Na duszę bez skazy, w której lśnią nasze dobre uczynki.

- Nie posądzałbym cię o taką poezję. Zwłaszcza dziś.

- Nie wiesz jeszcze o mnie wielu rzeczy.

- Ani ty o mnie.

- Tylko mi nie mów, że my dla siebie jesteśmy jak otwarta książka?

- A niby nie?

- Nie wiem. To co jedziemy? Bo ja nie mam zamiaru zostawać tu ani minuty dłużej.

-Dobra z chęcią się wyrwę spod pilnej obserwacji tej jak to mówisz zołzy.

- Haha. Widzisz jednak są ludzie gorsi o demnie.

I poszliśmy do samochodu, lecz przy drzwiach zaczepiła mnie ta Ewangelina.

- Ej ty! Amerykańska wścibska babo!

-Czego! Edynburska szlachcianko od siedmiu boleści!

- Trzymaj się daleko od Jacka. Nie próbuj mi go zabierać. Jeszcze cztery miesiące a Jack będzie mój.

- A bierz go sobie! A tak poza tym on chyba nie będzie na tyle zdesperowany, by się z tobą ożenić.

- To się jeszcze okaże.

- A teraz sory twój przyszły i mam, nadzieję niedoszły czeka na mnie.

Mam nadzieję, że limit tak jakby pecha na dziś już wykorzystałam. Mam tylko nadzieję, że Jack nie jest uwikłany w jakąś chorą tradycję.