Wybacz mi cz 65

Wahałam się parę sekund czy konfrontacja z prawdą dziś to dobry pomysł. Jednak doszłam do wniosku, że lepiej upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Dlatego stwierdziłam, że poczekam do jutra. Usiadłam więc obok babci.

- Co czytasz?

- Wiersze Shakespeara. Taki mój zwyczaj.

- Acha. To daj mi znać, kiedy będzie kolacja. Jak coś jestem u siebie.

- Dobra.

Ale gdy byłam, już u siebie w pokoju nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Cały czas rozmyślałam czemu wszyscy ludzie, którzy pojawiają, się w moim życiu muszą mnie okłamywać? I było jeszcze jedno ale. Czy Luis o tym wiedział?Nie wytrzymałam i zadzwoniłam do niego.

- Lili? Coś się stało?

- I tak i nie.

-Czyli co?

- Jak długo zamierzałeś ukrywać przedemną prawdę na temat Jacka?

- Lili ja.

- Co ty? Czemu wy wszyscy tak słuchacie się babci? Co przekupiła cię tym spadkiem?

- O czym ty mówisz?

- Nie ważne. Lepiej mów co masz na swoją obronę.

- Wysoki sondzie. Babcia dzwoniła do mnie codziennie i błagała, żebym ci o tym nie mówił. Ale gdy zadzwonił do mnie ten cały Liam. Swoją drogą nie wiem, skąd miał mój numer. To przesłałem mu ten dokument na e-meila.

- Co? A mogę, wiedzieć czemu babcia tak bardzo boi się tej prawdy?

- Bo ona twierdzi, że ty i Jack wcześniej czy później stworzycie piękna parę.

- Haha. Łał wyobraźnie to babcia ma niczego sobie. I ty w to uwierzyłeś?

- No tak jakby.

- Haha. A tu widzisz niezły żart.

- Czyli mam nie oszczędzać na prezent?

- Nie. Chyba że chcesz mi coś dać tak bez okazji.

- Chyba nie. Mam wystarczająco swoich wydatków.

- Wiem, słyszałam. To przyjmij moje gratulacje podwójny tatusiu.

- Haha. Czy to już koniec przesłuchania? Bo jestem w pracy.

- Tak koniec.

- To do usłyszenia.

- Na razie Luis.

Ile nowych rzeczy się dowiedziałam! Swoją drogą babcia widać jest człowiekiem wielkiej wiary. Sama nie wymyśliłabym lepszego żartu. Dobrze babciu ciekawe jak jutro sobie poradzisz.