Wybacz mi cz 71

Gdy weszłam już do kancelarii pani Brew tak jak zwykle miała dla mnie stertę papierów. Całe szczęście pan Ferry wrócił już ze szpitala i zaczął już pracować. Dziś tak jak nigdy praca nie pomagała zapomnieć o zdarzeniach dzisiejszego poranka. Około godziny jedenastej przyszedł do mnie pan Ferry.

- Dzień dobry Lili.

- O dzień dobry panie Ferry. Co pana do mnie sprowadza?

- Muszę panience pogratulować pierwszej wygranej sprawy na Edynburskiej ziemi.

- Haha. Dziękuje. Ale cały czas bałam się, że mój przeciwnik coś wykombinuje.

- Też tak miałem, gdy byłem w twoim wieku.

- To mam nadzieje, że mi ten strach o nic też minie.

- Na pewno. To, co wracam do pracy.

- To życzę miłego dnia panie Ferry.

Tak ile ja bym dała, żeby rozprawy były moimi jedynymi problemami. Ale no cóż, liczę że może szczęście i do mnie kiedyś się uśmiechnie. Gdy była już godzina czternasta wyszłam z biura i prawie biegnąc, dotarłam do samochodu. Ale tam doznałam szoku. Obok mojego samochodu czekała jakaś kobieta może około czterdziestki.

- Pani Green?

- Tak. A o co chodzi?

- Niech pani nie wierzy w te bajeczki. Prawda się wydała, lecz nie cała.

- O czym pani mówi?

- Zobaczysz.

I kobieta zaczęła iść szybkim krokiem w stronę taksówki. A ja, zamiast ją gonić, to stałam i nie mogłam się poruszyć ani na milimetr. Gdy już doszłam, do siebie usiadłam za kółkiem i pojechałam prosto do domu. Gdy tam już dotarłam zastałam Liama czekającego na mnie w ogrodzie.

- Jedziemy?

- Daj mi coś na szybko zjeść.

- Ale szybko.

- Okej

Łał Lindy nie ma, jeden dzień a u nas na obiad są naleśniki. Nie wybrzydzałam, bo bardzo je lubię. Ale dziś nie mogłam delektować się ich smakiem. Raptem zjadłam dwa i już z powrotem byłam w samochodzie.

- Liam a masz jakiś adres czy, czy coś.

- Crewe Rd S, Edinburgh EH4 2XU. Western General Hospital.

- Dużo mi to mówi. Ale mam GPS-a.

Całą drogę milczałam i rozmyślałam. O słowach tej kobiety. Swoją drogą może i lepiej. Bo co ja miałabym powiedzieć Liamowi?