Wybacz mi cz 74

Kiedy dotarłam, do domu panowała tam grobowa atmosfera. Nawet babcia siedziała i nie piła swojej tradycyjnej herbatki. A Jack siedział i wpatrywał się gdzieś tam w dal za okno. Nie chciałam burzyć im tego skupienia. Ale musiałam.

- Hej. Już wróciłam, ale tylko po kilka rzeczy dla Liama. Bo ma zamiar zostać w szpitalu na noc.

- Lilo jest, aż tak źle.

- Linda miała wszczepiany rozrusznik. Nic więcej nie wiem.

Oczywiście skłamałam, bo nie chciałam dołować babci. Ale wysłałam Jackowi SMS-a. Chciałam mu powiedzieć prawdę. W końcu on i tak wcześniej czy później ją pozna. Jest w końcu jak podejrzewam stałym bywalcem tego szpitala. Poszłam więc do kuchni i usiadłam na krześle przy małym stoliku.

- Chciałaś pogadać.

- Tak. To, co powiedziałam w salonie to taka wersja prawdy dla babci. Z Lindom jest bardzo źle. Na bloku operacyjnym jej serce się zatrzymało. Na szczęście lekarzom udało się ją przywrócić do świata żywych. Ale noc będzie decydująca.

- Co? Ty chyba sobie żartujesz?

- Chciałabym, żeby to był żart. A tak zmieniając temat. Masz jakieś problemy po przeszczepie?

- Nie. Byłem na badaniach kontrolnych. Dzięki za troskę. Nie spodziewałem się tego po tobie.

- To nie tyle troska ile ciekawość.

- Haha. Pomimo sytuacji charakterek jest niezmienny.

- Nie mam ochoty na żarty. Idę zabrać jakieś rzeczy Liama.

- Zostaniesz na noc w szpitalu?

- Liam mi nie pozwoli. Więc chyba wrócę do domu. I pojadę do niego rano.

- Okej. Zostanę z babcią dopóki nie wrócisz.

- Dzięki. Przyznam to z czystym sumieniem. Nie wiem, co bym dziś bez ciebie zrobiła. Bo babcie, nie można zostawić samej w tym stanie.

- Tak. Jest strasznie roztrzęsiona.

- Wiesz co po tem pogadamy. Lece po te rzeczy.

Czemu dzisiejszy dzień jest taki zwariowany? Już człowiek myśli, że jest dobrze a tym co?

Kolejny cios. Swoją drogą dziś Jack był nawet znośny. Czemu on nie może być taki normalny na co dzień?