Wybacz mi cz 84

Kiedy na reszcie dojechaliśmy na miejsce była już trzynasta. A to co Jack nazywał, hotelem było dla mnie zamkiem. I to do słownie. Otóż ów hotel był urządzony w starym stylu. Muszę przyznać, że zaniemówiłam.

- I co Lili podoba ci sie?

- To jest zamek nie hotel!

- A teraz wybacz muszę iść po kogoś kto zabierze nasze bagaże.

-Okej. Idę z tobą, bo obawiam się, że sie zgubie.

- Nie rozśmieszaj mnie.

Gdy weszliśmy do środka pierwszą rzeczą, jaką zauważyłam, były schody, które pokryte były czerwonym dywanem.

- Łał. Jack ile zapłaciłeś za nocleg w tak pięknym miejscu?

- Zadałaś głupie pytanie.

- A przecież ty śpisz na pieniądzach. Dobra, a teraz idź już do tej recepcji.

- Twoje słowo jest dla mnie rozkazem.

- Haha.

Gdy już zostałam, sama podeszłam do okna. Z którego można było zobaczyć ogród. Ach jak tam było pięknie. Szkoda, że nigdy nie byłam tu z Bilem. Z tej zadumy wyrwał mnie Jack.

- Lili chodź mam klucze do pokoi.

- Już idę.

I weszliśmy na piętro tymi pięknymi bajkowymi schodami. A ja cały czas myślałam co będzie dalej. Co będzie jutro, gdy już poznam Josefin. Będę chyba musiała zająć sie tą bardziej bolesną częścią mojej obietnicy. Gdy tak szłam i mijałam tych wszystkich szczęśliwych ludzi, łzy cisnęły mi sie do oczu. Wreszcie doszliśmy do dwóch drzwi znajdujących się naprzeciwko.

- No to które drzwi wybierasz Lili?

- No cóż, mam do wyboru pokój numer 43 lub 44. Strasznie ciężka decyzja. To może pokój numer osiem.

- Co? Jaki pokój numer osiem?

- Cztery plus cztery równa sie osiem. A że jestem numerologiczną ósemką zabieram pokój numer 44.

- Haha. A podobno blondynki są głupie.

- A widzisz, zdarzają się wyjątki.

- Widze. To co spotykamy się na kolacji?

- A mam jakiś wybór? To czekaj tu na mnie o dziewiętnastej.

- Oki.

Gdy otworzyłam drzwi to oniemiałam. Te meble, ta pościel to było coś cudnego. Od razu poczułam się jak księżniczka. Tylko że w przeciwieństwie, do jakich kol wiek księżniczek nie szukałam swojego księcia. No cóż, czas leciał nieubłaganie i nim się obejrzałam była osiemnasta. A ja jeszcze nie byłam gotowa do wyjścia. Więc szybko się umyła, zrobiłam delikatny makijaż i ubrałam zieloną sukienkę. Do tego założyłam złote kolczyki i łańcuszek. A no i oczywiście czarne szpilki. Akurat, gdy chciałam wychodzić, ktoś zapukał do drzwi.

- Kto tam?

- Lili jesteś gotowa?

- Tak. Już wychodzę.

Gdy wyszłam, z pokoju Jack nerwowo spoglądał na zegarek. Aż w końcu nie wytrzymał.

- Lilo jest dziewiętnasta dziesięć. Ile możne się szykować do jednej głupiej kolacji?

- I odezwał się ten co odszczelił się jak struś na Boże Ciało.

- Daj już pokój. Bo ty ubrałaś się.....

- No śmiało jak się ubrałam?

- Chciałem powiedzieć, że pięknie wyglądasz.

- Acha. To co może już idziemy?

- Tak.

- A tak poza tym to zabierasz mnie na kolacje do hotelowej restauracji?

- A, żebyś wiedziała.

- Dobra, dobra.

Gdy doszliśmy do elegancko urządzonej sali wypełnionej eleganckimi gośćmi, podszedł do nas kelner.

- Wszystko już gotowe. Proszę za mną.

- Jack to też twój znajomy?

- Zadajesz za dużo pytań.

- Haha.

Kelner zaprowadził nas do stolika pod oknem. A ja usiadłam i wpatrywałam się w nocne niebo. W pewnym momencie cisze przerwał telefon.

- Jack czemu nie odbierzesz?

- Bo to Ewangelina.

- Jak ty tak możesz? Ona tam siedzi sama w wielkim domu. A ty chodzisz na sobie na kolacje z jej wrogiem.

- Bez przesady.

- Chyba najlepiej będzie, gdy zamówię sobie coś do jedzenia.

- Tak, a ja dodzwonię do Ewy.

Oj biedny Jack. Na świecie jest tyle dziewczyn, a jemu musiała się trafić taka terrorystka.