Wybucha

Wybucha we mnie bomba. Wraz z nią powstaje pustka.

Umiera powoli w płomieniach całe moje wnętrze. Ocean wyparował w jednej chwili.

Setki tysięcy myśli zamieniają się w cichy wiatr. W mym umyśle las przeistoczył swe oblicze w pustynie.

Stoję pośrodku tej ogromnej pustki. Nie ma niczego.

Samotnie palony słońcem poszukuję krzewu. Na tej pustyni już wody brakuje.

Słowa wydostają się z suchych ust. Chcą budować, lecz tylko upadają.

Wierzę w ich wielką siłę. Stałem się swoim bogiem.

Mienię się tytułem cara pustkowia. Moje myśli ucichły.

Pozostał po nich tylko huragan niszczący wszystko. Stoję pośrodku cyklonu.

Cóż to za siła w mym umyśle? Jeden wybuch, który spalił mnie.

Leżę na płonącym piasku. Podziwiam puste niebo bez gwiazd.

Zliczyć ich nie potrafię. Twoje oczy nie dostrzegają tego piękna destrukcji.