Wycieczka do psychiatryka

Jechałem szkolnym autobusem. Podróż przebiegała zwyczajnie. Atmosfera była na tyle luźna, że nie mogłem usłyszeć własnych myśli. Mimo próśb kierowcy nikt nawet na chwile nie przestawał nadawać. Próbowałem wyłączyć swój słuch, skupiając się na oglądaniu przyrody za oknem. Po części było to skuteczne, ale nie nie w stu procentach. Nagle kierowca dodał gwałtownie gazu, usprawiedliwiając się, że nie zdążymy. Wciąż jednak nie wiedziałem, dokąd jedziemy. Zresztą wydawało się, że nikt nie wiedział. Choć wiedziałem, że podczas jazdy nie mogę wstać z miejsca mimo to, podszedłem do kierowcy i spytałem, jaki jest cel tej wycieczki. On nic nie odpowiedział, a jedynie zbladł zaraz po tym, jak zadałem to pytanie. Kazał mi tylko wrócić na miejsce i już więcej nie wstawać. Tak więc zrobiłem. Jechaliśmy już dobre pół godziny. Nagle autobus zatrzymał się i kierowca oznajmił, że dojechaliśmy. Staliśmy obok szpitala psychiatrycznego. Gdy wyszliśmy przed wejściem, stało już dwóch lekarzy, którzy zaprosili nas do środka. Średnio mi się uśmiechała wizyta po psychiatryku, ale zdecydowana większość była najwyraźniej zafascynowana tym miejscem. Lekarze oprowadzali nas po najróżniejszych zakamarkach. Zaprowadzili nas nawet do części szpitala dostępnego tylko dla specjalistów. Nie czułem się w tym miejscu dobrze. Nigdy nie lubiłem szpitali nieważne, jakie one były. Wtedy zobaczyłem kątem oka, że kierowca po kryjomu oddala się od nas prowadzony do wyjścia przez trzeciego lekarza. Od razu zareagowałem, gdyż nie chciałem zostawać tam ani chwili dłużej. Nie rozumiałem, dlaczego nas zostawia. Nagle ze wszystkich stron otoczyli nas lekarze. Dopiero wtedy zrozumiałem, dlaczego zostaliśmy tu przywiezieni. Po prostu mieliśmy spędzić tu resztę życia, W otoczeniu psycholi i jeszcze gorszych od nich lekarzy. W jednej chwili rzucili się na nas ze strzykawkami i siłą wbijali każdemu po trzy nawet cztery dawki. Skutki były tragiczne. Wszyscy padali po kolei rzygając jednocześnie krwią. Co więcej, zamiast krzyczeć z bólu oni śmiali się do ostatniego tchu. Próbowałem się przepchnąć do windy kora była parę metrów ode mnie. Udało mi się. Szybko ruszyłem w jej stronę i wtedy ustałem na kałuże krwi, których było tam pełno. Nieszczęśliwie uderzyłem w okno z taką siłą, że odłamki szkła porozcinały mi skórę. Nie mogłem już utrzymać równowagi i runąłem jak długi z czwartego piętra wprost na nadjeżdżający ambulans. Spadałem chwilkę, po czym usłyszałem jedynie huk.

Średnia ocena: 4.3  Głosów: 3

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (3)

  • Violet 26.10.2016
    No, masz Autorze zacięcie do siania grozy. Mocne 4. Pozdrawiam.
  • TeodorMaj 26.10.2016
    Lubię czytać Twoje teksty. Zawsze inne, zawsze ciekawe. Ale czytałem już lepsze, 4+ :)
  • Sylwia 06.04.2017
    Spotkajmy się Igor jesteś naszym idolek A3 cie kocha kiedy spotkanie z fanami

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania