Wyprawa po odwagę cz. 2

Kolejny dzień zapowiadał się pięknie. Niebo było bezchmurne, a poranne słoneczko przebijając się przez listowie, sprawiało, że kropelki rosy błyszczały niczym malutkie diamenty. Księżniczka rozprostowała się, ziewnęła przeciągle i po szybkim śniadaniu ruszyła w dalszą drogę, a Piórek z radością zapowiadał piękną pogodę.

Biedroneczka szła pewniejsza siebie z uśmiechem od ucha do ucha, gdy nagle coś ją zatrzymało. Nie mogła się ruszyć, a każda próba uwolnienia się z niewidzialnych sideł pogarszała sprawę. Szamotała się zawzięcie, aż zrozumiała, że wpadła w sieć pająka. Spanikowała. Szarpała, krzyczała, ale nic nie pomagało. Przeczuwała, że pająk zbliża się do niej, myląc ją z motylem. I tak też było, wielki właściciel pajęczyny szedł powoli po swój łup.

– Cóż za piękny motylek… w sam raz na drugie śniadanie – powiedział, oblizując się na myśl o przekąsce.

– Ależ panie pająku, ja nie jestem żadnym motylem, tylko księżniczką, opiekunką zwierząt! – tłumaczyła się nerwowo.

– Księżniczka w mojej pajęczynie, dobre sobie. Już różne gadatliwe motyle tu miałem, ale księżniczkę pierwszy raz – mówiąc to, śmiał się szyderczo.

– Kiedy to najszersza prawda… – Biedroneczka bała się okropnie i była zła na siebie, że nie potrafi przekonać swojego oprawcy. Przecież role powinny być inne! To ona miała mu pomóc w razie potrzeby, a nie stać jego posiłkiem.

Nagle spomiędzy drzew wyskoczył Piórek, do którego uszu dotarły krzyki przyjaciółki. Widząc pająka zbliżającego się do swojej ofiary, podleciał i już miał go zjeść, gdy księżniczka krzyknęła:

– Nie! Nie zjadaj go! On myśli, że jestem motylem. Nie możesz go winić za to, że mi nie wierzy. Nie zna mnie, a pewnie jest głodny.

Pająk przystanął w pół drogi, słysząc te słowa. Zamyślił się po raz pierwszy w życiu.

– Bronisz mnie? Mimo że mam zamiar cię zabić?

– Jestem córką Króla Zielonki, opiekunką zwierząt. Jestem gotowa oddać swoje życie.

– Ty faktycznie jesteś księżniczką! I to nietuzinkową! Przepraszam, już cię wypuszczam.

Sprawnymi ruchami oswobodził Biedroneczkę i wyraził najgłębsze ubolewanie. Na znak przeprosin i dozgonnej przyjaźni utkał kopertę z pajęczyny, aby list, który niosła, był bezpieczny.

– Proszę, weź na pamiątkę ten drobiazg – rzekł, kłaniając się nisko.

– Dziękuję ci pająku, to doprawdy wspaniały podarunek – uśmiechnęła się i z rumieńcami na buzi schowała do niego list.

Po chwili znów była w drodze, bogatsza o nowe doświadczenie. Serce jej podpowiadało, że teraz wszystko będzie już dobrze. Skoro poradziła sobie z pająkiem to, ze wszystkim sobie poradzi!

Piórek był pełen podziwu. Nie mógł uwierzyć, że tak drobna postać kryje w sobie tyle odwagi i szlachetności.

Wzleciał znów ponad szczyty drzew i dostrzegł na horyzoncie granatowe, ciężkie chmury zwiastujące burzę. Bardzo bał się grzmotów, więc szybko czmychnął pomiędzy drzewa i po chwili znów był przy małej wędrowniczce.

– Kochana Biedroneczko, musimy się gdzieś schować, nadciąga burza!

„O nie”– pomyślała, nerwowo wypatrując schronienia. Również niepokoiła ją myśl o błyskawicach, porywistym wietrze i ulewnym deszczu. Z braku lepszych kryjówek weszła pod duże liście paproci. Początkowo stała spokojnie, wyczekując pierwszych kropel. Nie musiała długo czekać. Burza nadciągnęła szybciej niż sądziła. Wraz z szumem deszczu, pojawił się również grzmot. Malutka księżniczka aż podskoczyła, cofając się w głąb zarośli.

– No wiesz?! Mogłabyś uważać, jak chodzisz! – Usłyszała nieznajomy głos za plecami.

– Ojej, bardzo przepraszam, nie zauważyłam cię – odparła, spostrzegając, że przypadkiem nadepnęła na pietę pewnego ślimaka, który wybrał tę samą kryjówkę.

– No nie wiem… Co za wychowanie… – powiedział ślimak, próbując powstrzymać uśmiech na widok malutkiej istotki.

– Błagam o wybaczenie, bardzo boję się burzy.

– To tak jak ja, dlatego schowałem się tu szybciutko.

– Szybciutko? – zachichotała.

– Nie widzę w tym nic śmiesznego. – Wciąż próbował ukryć uśmiech. – Lepiej powiedz, co tu robisz księżniczko Biedroneczko.

– Skąd wiesz, kim jestem?

Już zamierzał odpowiedzieć, gdy nagle w paprocie wpadł zdyszany Piórek. Zatrząsł liśćmi tak, że wszystkie nagromadzone na powierzchni krople spadły na dziewczynkę i ślimaka. Już oboje otwarli buzie, by zwrócić mu uwagę, gdy po lesie echem rozniósł się kolejny grzmot. Cała trójka odskoczyła jeszcze głębiej w zarośla.

– Nigdzie nie potrafiłem cię znaleźć. Wystraszyłem się, że może ci coś grozić. Nie rób mi tak więcej – mówił zdenerwowany ptaszek, strzepując ze skrzydełek wodę i tym samym, chlapiąc po twarzach towarzyszy.

– Nic mi nie jest. Spokojnie Piórku. Poznaj mojego nowego… – mówiąc to, skierowała się w stronę ślimaka – No właśnie nawet nie wiem, jak masz na imię.

– Mam na imię Izydor.

– Miło cię poznać Izydorze – odparła, skłaniając się nisko. – Powiedz mi teraz mój drogi, skąd znasz moje imię.

– Wiem wiele różnych rzeczy, ponieważ potrafię przewidzieć przyszłość. Wygląda na to, że mój umysł jest o wiele szybszy niż ciało. – Uśmiechnął się szeroko.

– Bardzo ciekawe to, co mówisz…

– Wiem, wiem, wiem… patrz pod nogi… nogi… nogi… – mówiąc to, Izydor zwyczajnie usnął.

Biedroneczka razem z Piórkiem próbowali go obudzić – niestety bezskutecznie. Zresztą sami niedługo poszli spać, bo burza wydawała się nie mieć końca.

Księżniczka całą noc śniła o słowach ślimaka. Rano chciała zapytać, o co mu chodziło, jednak po nowym towarzyszu ślad zaginął. Piórek próbował go zlokalizować z góry, jednak na marne.

Kolejny dzień wędrówki zaczął się więc od pytań. Piórek i Biedroneczka wiąż myśleli o Izydorze. Myśleli długo skąd przywędrował, gdzie przepadł i co mogły oznaczać jego słowa?

Maszerowali powoli, bo po nocnej burzy w lesie było mnóstwo błota. Ptaszek chciał ponieść swoją towarzyszkę na grzbiecie, ta jednak bała się wysokości. Pozostało jej skakać po kamyczkach i połamanych gałęziach raz po raz, unosząc się delikatnie na swoich skrzydełkach.

Niestety wszystko było bardzo śliskie i Biedroneczce ujechała noga. Wpadła wprost w błoto i jakby tego było mało, nie potrafiła z niego wyjść. Coś jakby wciągało ją pod ziemię. Krzyczała i wołała pomocy, ale jej podniebny przyjaciel nic nie słyszał.

Po chwili znalazła się w podziemnej komnacie. Zaskoczona całym zajściem oczyściła pobieżnie ubranko, starła błoto z czoła i zaczęła się rozglądać. Szybko zauważyła, że ma liczne towarzystwo. Dżdżownice zebrały się wokół i obserwowały swojego gościa. W głębi sali, na tronie siedział ich władca i smutno spoglądał w stronę Biedroneczki.