Wyścig w stronę sukcesu (VII)

. Od rana miałam mnóstwo energii. Rozlałam kakao, zbiłam talerz i pobiegłam do stajni. Po krótkim zastanowieniu zawróciłam na ujeżdżalnię. Zdecydowałam, że dziś będą skoki. Ustawiłam dwa 50-centymetrowe krzyżaki w odległości trzech fouli od siebie, na wprost. Dalej trochę wyższą stacjonatę, na ukos. Później ustawiła 120-centymetrowy okser. W razie, gdyby koń był bardzo skoczny, z boku zaistniały trzy krzyżaki „na skok wyskok”. Przyjrzałam się temu prowizorycznemu parkurowi i wróciłam do stajni. Zatrzymałam się przy siwym jabłkowitym wielkopolaku. Nadaje się idealnie. Poszłam do siodlarni, wzięłam sprzęt oraz zestaw koloru fioletowego. To wałach o imieniu Castillio. Podczas oporządzania zachowywał się niespokojnie, przestępował z nogi na nogę, jakby się niecierpliwił. Zaprowadziłam go na ujeżdżalnię i zaczęliśmy rozprężanie. Jest dosyć łatwy w prowadzeniu, chociaż często macha głową. Pozginaliśmy się trochę przy ustępowaniach i ruszyliśmy na pierwsze przeszkody. Skoczyliśmy krzyżaki. Następnie skierowaliśmy się na stacjonatę, przed którą, pomimo impulsu łydką, koń się zatrzymał. Zaryzykowałam i zainicjowałam kolejny impuls. Castillio przeskoczył tę stacjonatę „ze stój”. Zdecydowałam się pojechać dalej żywszym tempem, dzięki czemu płynnie skoczyliśmy okser. Powtórzyłam przejazd w drugą stronę. Teraz skupiłam się na przeszkodach ustawionych „na skok wyskok”. Trochę zahaczyliśmy o drugiego krzyżaka, ale później również z tym nie było już problemu. Uznałam, że koń ma dosyć i skierowałam go do stajni. W drzwiach do niej spotkaliśmy Erata. Pomógł mi oporządzić „Cati”, mało nobliwy skrót dla wałacha. Poprosił, żebym poszła z nim na spacer, na co z radością się zgodziłam. Wędrowaliśmy po łąkach i przez strumienie, obserwowaliśmy sarny i inne leśne stworzenia, trochę porozmawialiśmy nad jeziorkiem. To niesamowite, jak podobny jest nasz światopogląd.