Wyspa Nawiedzona I

Gdy zza mgły zaczął wyłaniać się zarys wysepki, poczułem dreszcze na skórze. Warkot silnika zagłuszał nieuporządkowany wodospad myśli w mojej głowie, a nieznośny zapach spalin wywoływał mdłości. Blade światło reflektorów bezskutecznie próbowało przeciąć gęste kurtyny ciemności. Jeszcze to kołysanie… Pomyśleć, że urodziłem się na statku, gdzieś w najdalszych zakamarkach Pacyfiku…

– Jak tam, Kaczuszko? – Spiczasty łokieć niemal wbił się w moje ramię. I znowu to poniżające przezwisko. „Kaczucha”. Jego geneza jest równie beznadziejna jak ono samo. Pewnego dnia prawie utopiłem się w jeziorze. Pech chciał, że tego właśnie dnia założyłem żółtą koszulkę z napisem „#KING”. Później wszyscy mieli ze mnie niezłe pośmiewisko. Cóż, zawsze byłem gorszy.

– Jest OK – odparłem niezgrabnie.

– Nie bój nic, Kaczucha! Kiedy zobaczysz skarb, od razu nabierzesz odwagi.

Krzywe deski pokładu zaskrzypiały, gdy Viking skierował swe kroki ku schodom. Po chwili badał nasze twarze z dachu kabiny. Łatwo było dostrzec błyszczące w mroku oczy i bliznę na lewym policzku. Długie blond włosy zatańczyły pod wpływem wiatru. Potężna postura ponad dwumetrowego mężczyzny przytłaczała nas, dając członkom załogi jasno do zrozumienia, kto tu dowodzi. Przez dłuższą chwilę Viking spoglądał na nas bez słowa. Dopiero po pewnym czasie rozległ się jego głos. Ponury, nieprzyjemny jak papier ścierny.

– Zbliżamy się do wyspy. Oczekuję od was dyscypliny i podporządkowania. Każde inne zachowanie uznam za obrazę. – Odwrócił się i dodał: – A jeśli ktoś mnie obraża, nie kończy najlepiej.

Ostatnie słowa dowódcy zabrzmiały groźniej niż cokolwiek innego. Wtenczas pożałowałem, że dołączyłem do tej głupiej bandy. Niepotrzebnie dałem się wciągnąć w tę sprawę.

– Coś taki blady? – zapytał Jonas. Patrzył na mnie jak na największą porażkę tego świata. – Kaczucha, jeżeli…

Nie wytrzymałem. Z wściekłością złapałem za poły jego kurtki i wysyczałem:

– Ostatni raz się do mnie tak odezwałeś.

Co prawda, Jonas bardziej wyglądał na zaskoczonego niż przestraszonego, ale od tamtej pory jakby zapomniał słowa „Kaczucha”.

Chwilę później stary rybacki kuter dobił do brzegu Wyspy Nawiedzonej. Pierwszą osobą, która wstąpiła na ląd był Viking. Zaraz potem dołączyli do niego Pirat, Jo, Martin, a na końcu ja oraz Jonas.

Cała zgraja z pewnością nie wzbudzała zaufania. Raczej omijano ich szerokim łukiem, co jeszcze bardziej wzmagało moje wyrzuty sumienia. Nie jestem taki jak oni, a mimo wszystko postanowiłem dobrowolnie dołączyć do załogi Vikinga. Trudno powiedzieć, co popchnęło mnie do takiej głupoty. Może chciałem w końcu pokazać, że ze mną również należy się liczyć? Sprawić, żeby wszyscy ci, którzy mnie poniżali, drżeli na słowo „Kaczucha”? Co za banał…

Wziąłem latarkę do ręki i ruszyłem za grupą. Ledwo wkroczyłem w gęsty las, a wystające gałęzie zdążyły pozostawić na mojej skórze kilka draśnięć. Kolejne metry przebywaliśmy w milczeniu. Ciszę zakłócały jedynie odgłosy naszych kroków. Wokół panowała tak posępna atmosfera, że wolałem potrzeć na sznurówki swoich adidasów, aniżeli podziwiać roztaczające się zewsząd posępne widoki.

Legenda o Wyspie Nawiedzonej chyba na dobre zakorzeniła się w moim umyśle. Nie łatwo było przemierzać ten las ze świadomością, że doszło w nim jakiś czas temu do tragedii. Według legendy wyspę kupił niegdyś bogaty Szwed, który przeprowadził się tutaj z całą rodziną. Nie wiadomo, dlaczego tak bardzo odciął się od świata. Od brzegów Norwegii dzieliła tę posiadłość odległość kilku kilometrów. On jednak zapewniał, że doskonale to rozumie i nie ma żadnych przeciwwskazań. Pozostali członkowie rodziny również podzielali jego opinię, choć wielu przyjaciół Agnes, córki Szweda, twierdziło, że dziewczyna nie chciała opuszczać Uppsali. Podobno zamożny kupiec regularnie odwiedzał swoich partnerów biznesowych w różnych częściach Szwecji. Przez rok nikt nie zauważył w jego zachowaniu różnicy, a nawet często wskazywano na dobry humor mężczyzny. Dopiero później dostrzeżono, że coś się dzieje. Wizyty Szweda stały się coraz rzadsze, aż w końcu zupełnie zaniedbał interesy. Nie odbierał telefonów, podobnie jak żona i dzieci. Ktoś zainteresował się tą sprawą i postanowił przybyć na wyspę. Miał szczęście, że wrócił. Po wizycie w domu kupca popadł w głęboką depresję. Po pewnym czasie powiedział, że cała posiadłość zamieniła się w ruinę. Nie to było jednak najgorsze. Podobno spotkał tam ducha szwedzkiego kupca. Od tamtej pory wyspę nazwano nawiedzoną i nikt nie zmierzał jej odwiedzać, mimo że w jego domui, według wierzeń, znajdowały się liczne skarby. Właśnie one były naszym celem.

Do ogromnej rezydencji dotarliśmy pół godziny później. Sprawiała wrażenie, jakby miała zaraz runąć.

– Przeciąć łańcuch – zarządził Viking.

Jo podszedł z metalowymi nożycami do sczerniałego łańcucha. Ledwo jednak ujął go między ostrza, a żelastwo upadło z łoskotem na ziemię. Brama sama się uchyliła.

Rzuciłem Jonasowi znaczące spojrzenie. Ten jednak wzruszył ramionami i poszedł za resztą grupy. Cały pomysł podobał mi się coraz mniej.

Do głównego wejścia rezydencji wiódł blisko dwustumetrowy popękany chodnik, otoczony z obu stron wybujałymi zaroślami dawnego ogrodu.

Gdy dotarliśmy do drzwi, Viking spojrzał na nas i rzekł:

– Plan jest prosty. Wchodzimy, bierzemy to, po co tu przybyliśmy i spadamy. Szybka robota, łatwy zysk.

– Przecież wiemy, jak działać. Robimy to nie pierwszy raz – odparł Martin.

– Bardziej mówiłem do naszych żółtodziobów. – Przeszył wzrokiem mnie i Jonasa. – Bez żadnych sztuczek, dzieciaki. Łupem podzielimy się później.

Pirat, ten gruby z długą czarną brodą, jednym kopniakiem wyważył drzwi. Po chwili wszyscy byliśmy w środku. W powietrzu unosił się kurz i charakterystyczny zapach starości. Przez wybite okna wdzierało się do środka blade światło księżyca.

Zamiast działać, wszyscy znieruchomieliśmy, rozglądając się z niepewnością.

– Co jest? Do roboty! Nie mamy całej nocy – krzyknął Viking.

Wtenczas w pomieszczeniu zrobiło się całkowicie ciemno, jakby ktoś wyłączył światło. Ułamek sekundy później dało się słyszeć mrożący krew w żyłach kobiecy krzyk. W jednej chwili uwierzyłem w legendy.

Zapraszam na moją stronę:

https://kakarottoopowiadan.wixsite.com/kakarotto