Wyżyny upadku

moja matko pogrążona w strachu

przed drabiną złamanych szczebli przyszłości

też się jej boję, bo jestem bliżej końca

ty spadniesz w ciszy

a ja połamie szczeble pod sobą

huk będzie straszny

wszyscy w końcu spadamy nie ma się czego bać

trochę mnie mierzi

osinowy kołek w twoich dłoniach

moim wyborem był dół drabiny

to okoliczności pchnęły mnie do upadku

nie odcinaj mi głowy

mój duch utknął a dole

tam

gdzie nigdy nie będzie czarnego lustra