Uwaga, utwór może zawierać treści przeznaczone tylko dla osób pełnoletnich!

Z kronik detektywa.

 I. Wypij to córeczko

Młody mężczyzna, który późnym wieczorem pojawił się na Komendzie Powiatowej Policji w Częstochowie, był blady i roztrzęsiony. Z trudem wydobywał z siebie słowa. Głos mu drżał, powstrzymywał łkanie.

Powiedział policji, że nazywa się Władysław Sypki. Poinformował, że jego konkubina zabiła dziecko. A on jej pomagał w zacieraniu śladów zbrodni.

- Zwłoki są w mieszkaniu – dodał.

Ekipa policji udała się pod wskazany przez mężczyznę adres. Długo pukali do drzwi. Wreszcie usłyszeli słaby i wylękniony głos.

- Kto tam?

- Policja, proszę otworzyć!

Zazgrzytał zamek. Policjanci ujrzeli w progu mieszkania młodą szczupłą kobietę o długich jasnych włosach. Była blada i wymizerowana, miała podkrążone oczy. Czuć było od niej alkohol, mimo to nie sprawiała wrażenia pijanej.

- Pani Stanisława Rózga? – spytali. Potwierdziła.

Funkcjonariusze minęli ją i weszli do pokoju. Zastali tu kobietę w średnim wieku. Była to matka Stanisławy. Wyglądała na zrezygnowaną.

W kącie pomieszczenia stało dziecięce łóżeczko. Leżała w nim dziewczynka. Lekarz stwierdził zgon niespełna dwuletniego Patrycji Rózgi. Dziecko, jak wykazały oględziny zwłok, nie żyło od kilkunastu godzin.

Stanisława Rózga została zatrzymana. Skuto ją kajdankami i przewieziono do komendy policji. Zachowywała się spokojnie, nie stawiała oporu. Wyglądała na pogodzoną z losem.

Sekcja zwłok dziecka wykazała, że śmierć nastąpiła z wyniku uduszenia paskiem, który został zaciśnięty na szyi dziewczynki. W organizmie Patrycji Rózgi lekarze stwierdzili obecność popularnego środka nasennego. Spore stężenie. Musiała wziąć co najmniej kilka tabletek.

Prokuratura Rejonowa w Częstochowie postawiła Stanisławie R. zarzut zabójstwa córki. Decyzją sądu kobieta trafiła do aresztu tymczasowego.

Przyznała się do zbrodni już podczas pierwszego policyjnego przesłuchania.

***

Stanisława Rózga ma 26 lat. Jako dziecko i młoda dziewczyna sprawiała rodzicom kłopoty.

Gdy czegoś zapragnęła – drogich ubrań, kosmetyków, butów, biżuterii – musiała to mieć. Nic się nie liczyło.

Jeśli matka lub ojciec nie byli w stanie sprostać jej zachciankom, wpadała w histerię. Głośno krzyczała, uciekała z domu, groziła, że popełni samobójstwo.

W wieku dziesięciu lat zażyczyła sobie na imieniny złoty łańcuszek. W żadnym sklepie jubilerskim w Częstochowie nie było jednak takiego, jaki jemu się podobał. Wpadła w szał. Zapowiedziała, że skoczy z mostu, jeśli jej zachcianka nie zostanie spełniona.

Ojciec Stanisławy przez blisko dwa tygodnie chodził po bazarach, nim wreszcie napotkał upatrzony przez córkę szablon. Rzuciła mu się na szyję i oświadczyła, że jest najwspanialszym tatusiem na świecie.

Takie zachowanie było dla niej typowe. Uspokajała się, gdy otrzymywała żądane rzeczy. Rodzice, wiedząc jaka jest, rzadko jej czegoś odmawiali.

W szkole podstawowej uczyła się średnio. Na jej świadectwach przeważały trójki i czwórki. Nauczyciele uważali, że jest zdolna i inteligentna, ale za mało przykłada się do nauki. I tak było. Nie cierpiała ślęczenia nad książkami. Wolała plotki z koleżankami na temat chłopaków, spacery po osiedlu, dyskoteki.

Wcześnie – nie mając jeszcze ukończonych czternastu lat – poznała smak alkoholu. Z papierosem natomiast widziano ją ponoć, gdy była uczennicą piątej klasy.

Po podstawówce ukończyła zasadniczą szkołę gastronomiczną, po której znalazła posadę jako barmanka w pijalni piwa w Helu. Spodobała jej się ta praca, bo miała to, co lubiła najbardziej. Męskie towarzystwo, alkohol i komplementy podpitych gości.

Nieco wcześniej, w wieku dziewiętnastu lat, wyszła za mąż. Grzegorz był jej kolegą ze szkoły gastronomicznej. Już wówczas byli parą i wszystkim dookoła powtarzali, że się pobiorą.

Zaraz po ślubie – a miał on miejsce w miesiąc po ukończeniu nauki przez oboje młodych – Grzegorz wyjechał na zarobek do Niemiec i Francji. Za zarobione pieniądze kupił sobie samochód. Miał zamiar znowu wybrać się na saksy. Mówił, że teraz pora na kupno mieszkania. Miał w ogóle mnóstwo planów. Małżeństwo wydawało się być bardzo udane.

Jednakże pracując w piwiarni, poznała innego mężczyznę. Zostali kochankami. W przeciwieństwie do Grzegorza, życiowe plany Kamila Tartaka sprowadzały się do tego, żeby mieć codziennie kilka złotych na piwo.

Mąż o niczym nie wiedział do czasu, aż wyszło na jaw, że Stanisława jest w ciąży. Dowiedziawszy się , że to nie on jest ojcem, wystąpił o rozwód. W kilka miesięcy później wyjechał na stałe za granicę.

Stanisława, po rozstaniu z mężem, próbowała na trwałe związać się z ojcem Patrycji. Nie udało się. Mężczyzna okazał się brutalem i okrutnikiem, bił ją i wyzywał, a nawet – po pijanemu – groził zabójstwem. Nie obchodziło go, że kobieta jest w zaawansowanej ciąży. Nie zmienił się ani trochę, gdy urodziła się Patrycja. Traktował małą jak powietrze, nigdy nie wziął jej na ręce, nie przytulił. Nigdy nie powiedział o Patrycji „moja córka”. Stanisława złożyła na niego doniesienie do prokuratury o znęcanie się. Mężczyzna dostał wyrok w zawieszeniu.

To był ostateczny koniec ich związku. Pół roku później został śmiertelnie pobity przez kolegów w trakcie alkoholowej libacji. Stanisława nie była na jego pogrzebie, nawet nie wie, gdzie jest grób Grzegorza.

***

Stasia byłą bardzo dobra i troskliwa dla Patrycji – powiedziała w śledztwie matka oskarżonej.

- Nigdy jej nie uderzyła, ani nawet nie nakrzyczała na nią. Bawiła się z nią, chodziła na spacery. Gdy wnuczka z powodu zatrucia trafiła na kilka dni do szpitala, moja córka czuwała non stop przy jej łóżeczku. Na pewno bardzo kochała swoje dziecko.

Jednakże Małgorzata Niska przyznała, że jej córka po rozstaniu z ojcem dziecka wpadła w depresję. Niechętnie wychodziła z domu, prawie nie spotykała się ze znajomymi. Całe dnie spędzała leżąc w łóżku. Była bardzo przygnębiona. Powtarzała, że nic już w życiu nie osiągnie, bo niczego nie umie. Psuje wszystko, czego się tknie. Już wtedy coraz częściej sięgała po alkohol i po tabletki psychotropowe.

Żyła tak przez ponad rok. Potem wydawało się, że wreszcie znalazła właściwą „połówkę pomarańczy”. Poznała Wiktora Rostka. Przez przypadek wpadli na siebie w jakimś sklepie. Mężczyzna był bardzo bezpośredni, bez trudu nawiązał ze Stanisławą znajomość. Zajmował się handlem. Nieźle mu się wiodło, często podróżował. Oboje byli sobą zauroczeni.

Wiktorowi Rostkowi nie przeszkadzało, że jego wybranka m nieślubne dziecko i jest tzw. Kobietą po przejściach. Przeciwnie – bardzo lubił Patrycję; traktował dziewczynkę jak własną córkę. Był zupełnie inny niż jej prawdziwy ojciec.

Postanowili razem zamieszkać w Częstochowie. Wynajęli obszerne trzypokojowe mieszkanie. Wiktor zamierzał otworzyć w tym mieście sklep i hurtownię. Jednakże i ten związek nie przetrwał nawet roku. Wiktor Rostek prowadził firmę, jeździł do Białegostoku, wstawał o świcie. Miał mało czasu dla Stanisławy.

Ona po urodzeniu dziecka nie poszła judo pracy. Od ojca Patrycji otrzymywała alimenty. Potem, gdy Grzegorz w bójce stracił życie, utrzymywała ją matka. Większość czasu spędzała w domu. Tyle tylko, że zamiast zajmować się dzieckiem i pomagać Wiktorowi, popijała i wydawała wszystkie pieniądze.

Mężczyzna zwracał jej uwagę, że zachowuje się nieodpowiedzialnie, ale nie odnosiło to żadnego skutku. Jego cierpliwość wyczerpała się, kiedy Stanisława siadła po pijanemu za kierownicę samochodu i niewiele brakowało, by spowodowała wypadek.

- Wyprowadzam się, mam już tego wszystkiego po uszy! – oświadczył. Spakował swoje rzeczy i odszedł. Jednakże od czasu do czasu odwiedzał konkubinę.

Prosiła go, żeby znowu byli razem, obiecywała poprawę. Zawsze była trzeźwa, gdy do nich przyjeżdżał.

- Już się zmieniłam, prawię nie piję – mówiła. Wiktor kręcił tylko głową.

- Od ludzi wiem, że wcale się nie zmieniłaś i wątpię, by kiedyś to nastąpiło – odpowiadał.

Nie wierzył w jej zapewnienia, iż się zmieniła. Stanisławę zdradzały oczy – nazbyt często były podpuchnięte i zaczerwienione. Nie pomagały wybuchy płaczu i groźby kobiety, że zrobi sobie coś złego. Za dobrze ją znał, by jej uwierzyć.

***

Po raz ostatni widzieli się w dniu tragedii. Wiktor Rostek jechał z towarem do Białegostoku i wstąpił po drodze do Stanisławy. Była to krótka wizyta.

- Wpadł tylko na chwilę, zapytał o Patrycję – wyjaśniała w śledztwie kobieta. – Obiecał jej jakiś prezent. Poprosiłam go, by kupił mi nową kartę do telefonu komórkowego. Zrobił to, nawet sam zapłacił.

Ale ta drobna uprzejmość wcale nie oznaczała zmiany jego nastawienia do mnie. Zaraz potem pożegnał się i poszedł, chociaż błagałam, by ze mną porozmawiał. I chociaż tym razem spotkanie nie zakończyło się awanturą, po opuszczeniu domu przez mężczyznę. Stanisława wpadła w depresję. Długo płakała. Wiktor był wobec niej całkowicie obojętny, zrozumiała, że nigdy już nie będą razem. Bała się, że sama nie poradzi sobie z trudnościami życia. Znała swój charakter, skłonności do alkoholu, tabletek i przypadkowych męskich znajomości. Co się stanie, gdy roztrwoni pieniądze? Jaka przyszłość czeka córkę?

-Pomyślałam w pewnym momencie, że to koniec, nie ma już żadnej przyszłości dla nas obu… - mówiła w śledztwie ze łzami w oczach.

***

Wyjęła pół litra wódki. Na przemian piła i łykała pastylki nasenne. Potem rozpuściła dziesięć tabletek w soku owocowym.

- Wypij to córeczko – powiedziała do dziecka. Dziewczynka opóźniła szklankę i zapadła w sen.

Stanisława R. zaczęła nerwowo chodzić po pokoju. Czegoś szukała. Chwyciła wreszcie pasek od szlafroka. Podeszła do łóżeczka w którym leżało uśpione dziecko. Zacisnęła go na szyi dziewczynki. Trzymała tak długo, dopóki nie poczuła, że oddech Patrycji ustał.

Postanowiła skończyć ze sobą. Napuściła wody do wanny, weszła i próbowała podciąć sobie żyły nożem.

- Był zbyt tępy – wyjaśniła podczas przesłuchania. Wróciła do pokoju i zdecydowała, że się powiesi. Przymocowała do haka w ścianie sznur od przedłużacza. Zakręciła pętlę na szyi i weszła na stołek, który po chwili kopnęła. Straciła przytomność. Ocknęła się po pewnym czasie i syknęła z bólu. Spadając ze stołka podczas nieudanej próby samobójczej skręciła nogę. Zadzwoniła do Wiktora.

- Przyjedź zaraz, stało się nieszczęście – rzuciła do słuchawki. Nic więcej nie powiedziała przez telefon. Jednakże ton jej głosu wystraszył mężczyznę. Zjawił się w mieszkaniu najszybciej jak mógł. Widząc martwe dziecko, doznał szoku.

- Mój Boże, coś ty narobiła – szepnął ze zgrozą. Cały się trząsł, chciał uciekać. Dopiero gdy wypił kieliszek wódki, zdołał jako tako się opanować.

- To wszystko przez ciebie, bo mnie odtrąciłeś – powiedziała. – A ja nie mogę sama żyć. Jak mogłeś mnie tak potraktować! Czy ty chociaż wiesz, co za każdym razem czułam, gdy mnie odtrącałeś?

Nie wiedzieli co robić. Najpierw Wiktor zawiózł Stanisławę do szpitala, gdzie na jej nogę lekarze założyli gips. Następnie pojechali do matki dziewczyny. Wspólnie ustalili, że zbrodnię trzeba zataić. Postanowili pozbyć się zwłok. Na cmentarzu usiłowali otworzyć grobowiec rodziny Małgorzaty N., by pochować w nim Patrycję. Nie zdołali jednak odsunąć ciężkiej płyty nagrobnej i bezradni wrócili do domu. Przez dwa dni zastanawiali się, co zrobić z ciałem dziecka. Padały różne pomysły, m.in. by pod osłoną nocy wywieźć z B. zwłoki dziewczynki i zakopać je w jakimś lesie z dala od miejsca zamieszkania. Następnie zgłosić policji zaginięcie Patrycji. Zastanawiali się też, czy nie upozorować nieszczęśliwego wypadku. Stanisława miałaby zeznać, że tabletki nasenne leżały w łatwo dostępnym miejscu i dziewczynka z ciekawości je połknęła. Ostatecznie jednak niczego nie zdecydowali.

***

Wiktor R. nie wytrzymał napięcia nerwowego. Najpierw o tragedii opowiedział – w tajemnicy przez Stanisławą i jej matką – swoim rodzicom. Ci skłonili go, by zgłosił się na policję. Zrobił to dwa dni po śmierci Patrycji. Stanisława R. została poddana obserwacji sądowo-psychiatrycznej. U kobiety nie stwierdzono choroby psychicznej. Lekarze orzekli, że w chwili popełnienia zabójstwa byłą w pełni poczytalna, mimo iż znajdowała się pod wpływem alkoholu i środków psychotropowych.

Sąd Okręgowy w Elblągu skazał dzieciobójczynię na karę 12lat pozbawienia wolności. Wyrok jest prawomocny. Wiktorowi R. i Małgorzacie N. za próbę zacierania śladów zbrodni wymierzono kary po 3 lata więzienia w zawieszeniu.

 

II. Zgwałcony i zabity

28-letni Tomasz Stęchły zakochał się od pierwszego wejrzenia.

Matka posłała go do sklepu po gumki do słoików. Przy kasie wdał się w rozmowę z dziewczyną, która spytała go, czy nie mógłby poszukać drobnych, bo z banknotu stuzłotowego nie miała wydać reszty. Miała długie jasne włosy, matowe oczy i zgrabną sylwetkę.

Tomasz na jej widok poczuł charakterystyczne ukłucie w sercu. Wiedział, co taki sygnał oznacza. Blisko 5 minut szukał po kieszeniach bilonu, by zadowolić kasjerkę, a następnie – wykonując polecenia bożka Amora – zaproponował jej randkę w kawiarni. Było z tym trochę problemu, bo Karolina Radosna pracowała w markecie od rana do wieczora, o wolnym mogła co najwyżej pomarzyć. Na wszystko jednak znajdzie się rada. Ostatecznie umówili się na wspólny wypad do dyskoteki w najbliższą sobotę.

***

Po trzech tygodniach stało się jasne, że niewidzialna nić miłości nieoczekiwanie połączyła tych dwoje młodych ludzi na dobre i na złe. Postanowili się pobrać.

Pośpiech, z jakim Tomasz rozpoczął przygotowania do ślubu i wesela, wprawiał jego rodziców w pewne zakłopotanie.

Z jednej strony szczerze się cieszyli, że syn znalazł dziewczynę, którą pokochał i z którą chce się żenić. Dotychczas bowiem chęć ustatkowania się była ostatnią rzeczą, którą brał pod uwagę w swoim młodym, lekkomyślnym życiu.

Priorytety Sylwestra Szwarca były zupełnie inne: poleniuchować i dobrze się zabawić przy piwie w gronie takich jak on niebieskich ptaszków. Miał liczne grono kolegów, z którymi beztrosko spędzał czas – matka uważała, że jest ono zbyt liczne, obawiając się jednocześnie – jak to matka – że właśnie koledzy sprowadzą jej ukochanego jedynaka na złą drogę.

Z drugiej jednak strony, jako ludzie stateczni i nawykli do rozwagi, woleliby, żeby syn w kwestii małżeństwa nie popełnił jakiegoś głupstwa. Poznał dziewczynę – w porządku, zakochał się – takie jego prawo, ale czemu tak mu śpieszno do ołtarza?

Zapewnił ich, że nie zostaną za kilka miesięcy dziadkami – odetchnęli z ulgą, bo tylko tego brakowało, żeby miasteczko wzięło ich na złośliwe języki, ale tym bardziej byli skonsternowani niezwykłym pośpiechem Tomasza.

Akurat miał szansę na znalezienie pracy jako operator żurawia na budowie, musiał jednak odbyć specjalistyczne i wcale nie takie łatwe szkolenie. Niechby tę sprawę najpierw załatwił do końca, zamiast łapać sześć srok za ogon, uważali mama i tata.

Dawali mu to do zrozumienia, namawiając, żeby pilnie uczęszczał na kurs, bo to później z pewnością zaprocentuje. Zgadzał się z nimi, przytakiwał, ale myślami był najwyraźniej gdzie indziej.

Szukał przez Internet odpowiedniego lokalu na wesele, które – ponoć oboje sobie tego życzyli – miało „zapierać dech”. Dzwonił również do znajomych, pytając ich o sklepy z męskimi garniturami i dodatkami. Te z górnej półki, ma się rozumieć.

Rodziców najbardziej cieszył fakt, że Tomasz najwyraźniej odstawił kolegów, z którymi do niedawna jeszcze uwielbiał wypady na piwo i całonocne dyskoteki.

- Sorry, niestety teraz nie ma takiej opcji – kwitował liczne telefoniczne propozycje spędzenia wolnego czasu.

Przynajmniej nie będzie się już szlajał z tymi moczymordami – cieszyła się mama Tomasza.

***

Ucieszyła się jednak przedwcześnie.

Formalności związane ze ślubem i weselem były już praktycznie załatwione. Uroczystości miała się odbyć za niespełna dwa miesiące. Otwartą kwestią pozostawał jedynie wybór samochodu, który miał młodą parę zawieźć do kościoła, a następnie na imprezę weselną. Tradycyjnie załatwienie ślubnego auta należy do obowiązków pana młodego. Tomasz nie chciał jednak pierwszego lepszego samochodu, to musiało być coś szczególnego: odpowiedniej klasy wóz, a jednocześnie oryginalny; nie jakieś wypasione BMW czy Volvo, lecz wehikuł, który miał olśnić wszystkich swoją niecodziennością.

- To może zamów sobie powóz na sześć koni ze stangretem – ojciec ironicznie skwitował fanaberie syna.

Ten popukał się tylko znacząco w czoło. Starsze pokolenie najwyraźniej było pozbawione elementarnego choćby poczucia gustu! Coraz częściej znikał z domu i spotykał się z dawną paczką kolegów, radząc się ich w kwestii doboru samochodu do ślubu. Wracał po kilku godzinach, podchmielony, ale na pytanie najbliższych, czy załatwił w końcu podwodę, odpowiadał przecząco.

Początkowo rodzina nie martwiła się jednak o niego, zwłaszcza ojciec. Wychodził bowiem z założenia, że lepsze są późne powroty przed ślubem niż po. Widocznie jego syn chce zakosztować ostatnich chwil wolności i tyle. Trudno mieć o to do niego pretensje.

Pewnego razu w ogóle nie wrócił na noc do domu.

- I co w tym dziwnego? – uspokajał żonę pan Stęchły.

- Pewnie poszedł kumplami na jakąś dyskotekę, może i przesadził z piwem. W końcu jest facetem, a nie maminsynkiem. A to, że się niebawem żeni, nie ma nic do rzeczy, moja kochana!

Nazajutrz również jednak się nie pojawił. Domownicy trochę się zaniepokoili, bo owszem, zdarzały mu się wcześniej takie wyskoki, ale – odkąd miał komórkę – przeważnie informował rodziców, że spotkanie z kolegami się przedłuży. Tym bardziej, że dziś był umówiony z Karoliną na przymiarkę u krawca ślubnej sukni narzeczonej.

Owszem, miał rozrywkowy charakter, ale przy tym znał umiar, wiedział, kiedy powinien przestać.

Żeby tylko nie wplątał się w jakąś kabałę, ale nie, przecież on nie z takich, swój rozum ma – myślała strapiona matka.

Idąc po zakupy, zauważyła w pobliżu sklepu, tuż przy budowanym od kilku miesięcy domu, zbiegowisko ludzi. Nad czymś lub nad kimś pochylali się, wyglądali na wstrząśniętych i przerażonych. Coś do siebie szeptali. Na widok Wandy Stęchły zamilkli i pochylili głowy.

- Coś mnie tknęło, gdy ich zobaczyłam – powiedziała w śledztwie matka Tomasza.

- Od razu pomyślałam, że tam może leżeć mój syn, po chwili jednak uznałam to za absurd! Przecież nie może być tak, że co sobie człowiek odruchowo pomyśli, to się spełnia. Ani dobre rzeczy, ani złe!

***

A jednak na schodach tego budowanego domu leżał Tomasz S.

Matka poznała go po charakterystycznej bluzie w niebiesko-zielone pasy.

Był cały pokrwawiony i posiniaczony, miał masakrowaną głowę, na której postawiona została cegła szamotowa, jakich wiele znajdowało się na placu budowy.

Tomasz był częściowo obnażony – miał opuszczone spodnie i rozpiętą koszulę.

Nie dawał oznak życia. Rzuciła się do jego ciała, zaczęła wołać, żeby wstał i poszedł z nią do domu; do kobiety jeszcze nie docierała straszna prawda. Po chwili stało się jasne, że w Częstochowie – mieście nad Wartą – popełnione zostało brutalne zabójstwo.

Na miejscu zbrodni pojawiły się radiowozy policyjne i karetka pogotowia. Lekarz stwierdził zgon 28-laka, za przyczynę zgonu uznając obrażenia głowy.

Potwierdziła to sekcja zwłok: Tomasz S. zginął w wyniku ciężkiego urazu mózgu, powstałego w wyniku kilku silnych uderzeń zadanych twardym tępym przedmiotem, którym okazała się leżąca przy zwłokach cegła. Została ona zabrana przez zabójców z pryzmy stojącej na tyłach wznoszonego budynku.

Lekarze ustalili również, że na krótko przed śmiercią mężczyzna został dotkliwie pobity oraz… zgwałcony.

***

Całe miasto było wstrząśnięte ujawnionymi faktami. Najstarsi mieszkańcy nie pamiętali tak bestialskiej i okrutnej zbrodni.

Owszem, czasami ktoś się z kimś pobił, w zapamiętaniu za mocno przyłożył i wtedy był trup. Ale coś takiego?

- Nawet za okupacji i zaraz po, choć czasy były szczególnie parszywe, nigdy nic podobnego niemiało u nas miejsca – mówili zszokowani ludzie. Szczególnie dużo emocji budziły informacje, że Tomasz S. został zgwałcony przed śmiercią.

W głowie się nie mieści, że facet tak skończył… - ludzie tylko kręcili głowami, zastanawiając się jedynie, kto mógłby się tego dopuścić.

Nikt normalny – kwitowano i sugerowano, że 28-latka musiał zgwałcić i zamordować jakiś szalony zboczeniec. Na pewno nie miejscowy, bo tu takich zwyrodnialców nie ma i nigdy nie było – jak zapewniali mieszkańcy miasta.

Podejrzewano natomiast m.in. obywateli Niemiec i Ukrainy, którzy z racji bliskości granicy, często przyjeżdżali w celach niekoniecznie turystycznych do Częstochowy, ale również członków… brytyjskiej ekipy filmowej, swego czasu goszczącej w okolicy.

To były jednak wyłącznie plotki, niemające nic wspólnego z rzeczywistym przebiegiem tragicznego zdarzenia.

Policja krok po kroku dochodziła do prawdy, a kluczem do jej poznania było ustalenie, gdzie i w czyim towarzystwie Tomasz S. spędził ostatnie godziny swojego życia.

Wbrew pozorom okazało się to dość prostym zadaniem. 23 sierpnia Tomasz S. wyszedł zaraz po obiedzie i w odległości zaledwie 400 metrów od domu spotkał swoich zabójców.

Byli to dwaj młodzi mieszkańcy Częstochowy, bracia Michał (26 lat) i Marcin (23) Gorzałka. Znajomi nazywali ich bliźniakami; oczywiście nie byli nimi, ale mimo 3-letniej różnicy wieku miedzy starszym a młodszym, ich fizyczne podobieństwo było zdumiewające. Zdarzało się, że nawet ci, którzy dobrze ich znali, potrafili się pomylić.

***

Całą trójka świetnie się znała od dzieciństwa: mieszkali po sąsiedzku, chodzili do jednej szkoły(Tomasz S. i Michał G. nawet do jednej klasy w podstawówce), bawili się na tych samych dyskotekach, pili piwo w tych samych barach i pubach. Tomasz S. uważał Braci G. za swoich przyjaciół.

Jego rodzice znali tę rodzinę i mieli o niej jak najlepsze zdanie.

Do niedawna jeszcze, to znaczy do czasu poznania przez Tomasza Karoliny R., niemal codziennie spotykali się na piwie w tutejszym klubie. A i potem, ilekroć się widywali, bracia namawiali go na kufelek albo dwa. Zazwyczaj odmawiał, nie kryjąc bynajmniej, dlaczego piwo przestało mu nagle smakować. Z tego powodu Michał i Marcin lubili się ponabijać z kolegi.

- Jeszcze się z nią nie ożeniłeś, a już cię wzięła pod pantofel, aż strach pomyśleć, co będzie dalej – śmiali się.

Tomek się nie obrażał, były to bowiem (tak przynajmniej myślał) przyjacielskie żarciki, o które nie ma sensu robić afery. Uważał też, że gadają tak, bo mu zazdroszczą pięknej narzeczonej.

Podobnie przebiegało ich ostatnie spotkanie. Michał i Marcin zauważyli go siedzącego na ławce nieopodal osiedlowej fontanny. Wyglądał na osowiałego i zafrasowanego. Spytali go więc ze śmiechem, czy to dlatego jest taki smutny, że narzeczona nie przyszłą na randkę.

- Dajcie spokój, nie w głowie mi dziś żarty.

Tomek machnął ręką, po czym sięgnął do kieszeni po telefon, który w tej chwili zadzwonił. Rozmowa trwała bardzo krótko.

- Szkoda, no cóż, trudno – rzucił do słuchawki, rozłączając się.

Był jeszcze bardziej przybity i zawiedzony niż parę minut wcześniej. Wyjaśnił braciom G. powód kiepskiego humoru.

- Od ponad tygodnia próbuję zorganizować brykę na wesele i jakoś mi się nie udaje – powiedział.

- Właśnie dzwonił kumpel, na którego liczyłem i poinformował mnie, że sprawa jest nieaktualna.

Jak pech, to pech… Michał i Marcin G. spojrzeli na siebie porozumiewawczo, po czym odparli, że jeśli chce, to mu pomogą.

- Naprawdę, moglibyście? – ucieszył się i w jednej chwili poweselał.

- No jasne, od czego są przyjaciele? Chodźmy w jakieś spokojne miejsce i pogadajmy…

***

Spokojnym miejscem była oczywiście osiedlowa piwiarnia. Co prawda było w niej gwarno i rojno jak w ulu, ale im to nie przeszkadzało.

Tomasz S. poszedł po piwo, a bracia G. rozmawiali w tym czasie z kimś przez komórkę.

- Wszystko jest okay – poinformowali przyjaciela.

- Powiedzieliśmy Krystianowi o twoich preferencjach co do fury. Mówił, że to się da załatwić.

- Ale kiedy? – przerwał Tomek.

- Brykę chciałbym mieć dogadaną jeszcze w tym tygodniu.

Po twarzy starszego z braci przemknął cień, mężczyzna zaraz się jednak uśmiechnął i odparł wesołym tonem, że Krystian ma niebawem oddzwonić i powiedzieć, jak się sprawy mają. A tymczasem warto się napić browaru, dzień taki upalny… Niestety, Krystian zadzwonił dopiero po dwóch godzinach i co gorsze nic konkretnego nie mógł jeszcze obiecać.

Tomek z trudem ukrywał zawód. Był zły na siebie, że zgodził się przyjść tu z braćmi G. Nic nie załatwił, zmarnował tylko czas i pieniądze. No i upił się , choć przyrzekał Karolinie, a także sobie samemu, że skończy z biesiadowaniem po spelunkach.

W przeciwieństwie do niego Michał i Marcin byli w cudownym nastroju. Śmiali się i żartowali. Namawiali Tomka, żeby się nie ociągał, tylko pił równo z nimi.

- Korzystaj z wolności chłopie, po ślubie będziesz mógł tylko pomarzyć o piwku z kolegami – mówili.

Gdy wracał z toalety, wydawało mu się, że śmieją się z niego. Ostrym tonem zwrócił im uwagę. Podejrzewał, że wcale nie mieli zamiaru pomagać mu w załatwieniu samochodu. Tak tylko powiedzieli, żeby napić się darmowego piwa i przy okazji ponabijać się z „frajera”, za jakiego pewnie go uważali.

Ale on nie jest taki głupi i naiwny. Młodszy z braci najeżył się i chciał odpowiedzieć w tym samym stylu, natomiast Marcin G. roześmiał się.

- Sorry, może trochę przesadziliśmy z tymi żartami, ale i ty także – rzekł ze spokojem.

- Nikt cię na nic nie naciągał, naprawdę chcieliśmy ci pomóc, ale mniejsza z tym. Dajmy spokój nerwom i chwyćmy się lepiej za kufle…

***

Siedzieli w piwiarni do zamknięcia. Mocno już podchmieleni wytoczyli się na ulicę. Michał i Marcin nie miel jeszcze dość, któryś z nich wspomniał, że dobrze byłoby zakończyć spotkanie „mocnym akcentem”, czyli butelką wódki. Zgodził się. I tak dzień był nieudany, co mu tam jeszcze kilka kieliszków. Z zakupem alkoholu nie było problemu, nieopodal znajdowały się nocne delikatesy. Poszli pić na posesję, gdzie budowany był dom. Usiedli na niedawno wybetonowanych schodach.

Na początku całą trójka zachowywała się spokojnie. Bracia słuchali Tomasza S., który opowiadał im o przygotowaniach do ślubu i wesela, a także o małżeńskich planach na przyszłość.

- Nagle Tomek zaczął się rzucać – wyjaśnił w śledztwie Marcin G.

- Zdenerwował się, gdy mój brat powiedział, że zna jego narzeczoną, bo wielokrotnie chodził po zakupy do sklepu, w którym ona pracowała. Tomek się wściekł i krzyknął, żeby jej nie obrażał, choć Michał nic złego o niej nie mówił.

Doszło do szarpaniny. Michał G. szybko sobie poradził z Tomaszem, a potem – jak stwierdził młodszy z braci – również im puściły nerwy.

- Wydawało nam się, a raczej czuliśmy, że nami pogardza. I ma do nas o wszystko pretensje. Że sobie z niego żartujemy, że go oszukaliśmy. Straszny ważniak się z niego zrobił, odkąd zaręczył się z tą dziewczyną! I pomyśleć, że kiedyś był luzakiem, znał się na żartach i w ogóle… Postanowiliśmy dać mu nauczkę. Ale nie zamierzaliśmy go zabijać. To się stało jakoś tak nagle…

Stracili kontrolę nad swoimi emocjami. Znienacka zarzucili mu na szyję skręconą koszulkę jednego z nich. Tomasz S. nie mógł oddychać. Następnie przewrócili go na schody. Michał G. zaciskał mu na szyi koszulkę i przytrzymywał za ręce, a jego brat opuścił Tomaszowi S. spodnie, po czym zmusił go do odbycia stosunku seksualnego.

- Jesteś ciotą, więc chcemy ci zrobić przyjemność – rzucił drwiąco.

Dopiero potem zdjęli mu z szyi koszulkę. Był zszokowany, z trudem wstał z betonu. Słabym głosem powiedział do oprawców, że nie podaruje im tego, co mu zrobili.

- Chyba żartujesz – odpowiedzieli i ponownie rzucili się na niego i obezwładnili.

Uznali jednak, że jeszcze nie koniec. Przytaszczyli ciężką cegłę i kilkakrotnie uderzyli nią w głowę Tomasza S., który po chwili stracił przytomność i przestał się ruszać. Dopiero wówczas Michał i Marcin zdecydowali się odejść. Wzięli resztę wódki, którą wypili po drodze do domu. Nie zatroszczyli się o przyjaciela.

W śledztwie powiedzieli, że nie przyszło im do głowy, że może on potrzebować pomocy.

Odchodząc, postawili mu cegłę na głowę.

***

Obaj nie stawiali oporu podczas zatrzymania. Nie sprawiali też wrażenia zaskoczonych wizytą policjantów.

Podczas przesłuchania w prokuraturze przyznali Siudo zabójstwa Tomasza S., a Marcin D. dodatkowo do zgwałcenia kolegi.

Beznamiętnie zrelacjonowali przebieg zdarzenia.

- Uderzyłem go dwa razy, nie wiem ile razy zrobił to mój brat, nie liczyłem. Na koniec zadałem Tomkowi uderzenie. Żeby się już dłużej nie męczył – wyjaśnił Michał G.

Obaj bracia zostali aresztowani tymczasowo na trzy miesiące.

Grożą im kary dożywotniego pozbawienia wolności.

Śledztwo w sprawie zabójstwa i zgwałcenia Tomasza G. niedługo ma się zakończyć.

Nie byli dotychczas karani. Cieszyli się dobrymi opiniami. Michał G. był kilka lat temu notowany za chuligańskie ekscesy. Młodszy G. miał całkowicie czyste konto.

Obaj pracowali, mieli dziewczyny.

Mieszkańcom B. wciąż trudno uwierzyć, że to właśnie oni zamordowali i zgwałcili swojego przyjaciela.

III. Okrutna słaba płeć

Cezary Sobota może mówić o dużym szczęściu. Gdyby pomoc nadeszła pół godziny później, mógłby wykrwawić się na śmierć lub zostać kaleką. Ma jeszcze problemy z chodzeniem, ale lekarze go pocieszają, że ta przypadłość minie.

- Głowa do góry! Jeszcze będzie brał pan udział w biegach sprinterskich – mówią.

Naturalnie żartują z tymi zawodami sportowymi, ale chcą, żeby się trochę rozchmurzył. Bo aż żal na niego patrzeć. Rany, które odniósł, stopniowo się goją. Znacznie dłużej potrwa powrót mężczyzny do równowagi psychicznej.

Sobota ciągle jest w szoku, na wspomnienie przeżytego koszmaru blednie, cały się trzęsie, nie może opanować łez. Zdarzyło mu się dostać ataku histerii na ulicy, aż trzeba było wzywać karetkę pogotowia. Musi regularnie przyjmować środki na uspokojenie, ale najchętniej zażyłby taki specyfik, który pomógłby mu o wszystkim zapomnieć.

Nie jest w stanie zrozumieć, jak można być zdolnym do takiego bestialstwa. I to na dodatek ze strony dziewczyny.

 

Niedawno skończył 48 lat, lecz do tej pory jakoś nie udało mu się poznać kobiety, z którą związałby się na dobre i na złe. Co prawda niektórzy jego znajomi twierdzą, że wcale takiej nie szukał, bo wolał życie w kawalerskim stanie…

Mieszkał w odziedziczonym po rodzicach niedużym drewnianym domu nieopodal lasu.

Zdaniem sąsiadów, był spokojnym, nie wdającym się w żadne awantury czy sprzeczki mężczyzną po czterdziestce. Mieli go nawet trochę za odludka.

Swego czasu Sobota pracował jako mechanik na kolei, od ponad roku był rencistą. Na początku, gdy otrzymał stosowną decyzję ZUS, bardzo się cieszył, że wreszcie odpocznie, podleczy się. Miał problemy z tarczycą i żołądkiem. Później jednak musiał sam przed sobą przyznać, że brakuje mu pracy, tego codziennego i nie zawsze najprzyjemniejszego kieratu, dzięki któremu jednak był zorganizowany i wiedział, czego chce. Od kiedy praca nie trzymała go już ryzach, stał się jakiś rozlazły i roztargniony.

Niby miał mnóstwo czasu, a nigdy nie mógł z niczym zdążyć. Na przykład: sąsiadka, kobieta tuż przed siedemdziesiątką, jeszcze wiosną prosiła go, żeby naprawił jej płot. Chodziło o wbicie kilku dodatkowych gwoździ. Robota na pół godziny. Tymczasem lato dobiega końca, a płot sąsiadki nadal nie został naprawiony.

- Jutro kochana, dziś nie dam rady – powtarzał codziennie, choć przecież nie miał nic konkretnego do zrobienia.

W ostatnim czasie zaczął nieco więcej niż zwykle pić. Był stałym klientem piwiarni „Pod Kuflem” w W. Przy dużym jasnym spędzał po kilka godzin dziennie. Jeśli uznawał, że to za mało, kupował na wieczór „małpkę” wódki, albo i dwie. Na drugi dzień miał kaca i bardziej niż zazwyczaj narzekał na żołądek.

Zauważono też coś znacznie bardziej niepokojącego: gdy Cezary Sobota za dużo wypił, najwyraźniej ciążyła mu samotność i wówczas szukał towarzystwa. Nie był jednak specjalnie wybredny jeśli chodzi o dobór znajomych.

- Jakieś 2 tygodnie przed tym zdarzeniem siedziało u niego na werandzie dwóch takich, co to za sam wygląd powinni dostać po 6lat –powiedział jeden z sąsiadów Soboty.

 

- Znowu innym razem został okradziony w knajpie. Szkoda Czarka, bo w sumie to porządny chłop, ale sam sobie winien.

***

Pewnej niedzieli w drugiej połowie lipca ubiegłego roku Cezary Sobota wziął z domu duży kosz wiklinowy i ruszył do lasu w nadziei znalezienia grzybów. Nadzieja była tym większa, że przez dwa ostatnie dni padało. Niestety, mimo iż schodził las wzdłuż i wszerz, znalazł zaledwie kilka wyschniętych na pieprz borowików i jedną mizerną gąskę. Żeby plon mógł być bardziej obfity, padać powinno ze dwa tygodnie.

Zniechęcony i zmęczony długą lecz bezowocną wędrówką usiadł na zwalonym pniu dębu, żeby trochę odpocząć, a następnie postanowił wracać do domu. Tylko co tam robić? Poszedłby na piwo „Pod Kuflem”, ale w niedzielę bar był zamknięty. W telewizji, jak to w wakacje, same powtórki.

Wyszedł już na leśną drogę, skąd do gospodarstwa zostało mu najwyżej ćwierć kilometra. Wynurzał się już z lasu i wtedy zobaczył następującą sytuację:

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 3

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (4)

  • Canulas 06.08.2018
    Już dziś dla mnie zbyt późno, ale tak na szybko, to możesz kropkę z tytułu usunąć.
  • Ritha 07.08.2018
    To jest za długie, pozwoliłam sobie sprawdzić - ponad 30 tys. znaków, nikt (lub prawie nikt) tego tutaj nie połknie. Na pół ciachnij (jak chcesz, ofkors). I tak się kończy, hm, dwukropkiem (?)
  • Zaciekawiony 07.08.2018
    "Lekarz stwierdził zgon niespełna dwuletniego Patrycji Rózgi" - płci nieokreślonej, ach ten gender...
  • fiskars 13.08.2018
    dość przyziemne fakty ale styl masz fajny. Podoba mi się i daję 5

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania