Z pamiętnika amerykańskiego wieśniaka - Dzień rzęcha cz2 (Dziennik)

Telefon wepchnąłem do kieszeni i zabrałem się za otwieranie maski. Nie znalazłem pod nią nic ciekawego, więc wróciłem do kabiny i siłą zacząłem wyrywać części deski rozdzielczej w poszukiwaniu płomienia. Otwartego ognia jednak nadal nie widziałem, zatem kręciłem się tylko wkoło z gaśnicą. Z transu wyrwał mnie pisk opon. Pickup szefa zahamował obok mnie, Jim wyskoczył z niego z gaśnicą w jednej dłoni i zestawem kluczy w drugiej.

‑ Gdzie płomień? - krzyknął.

‑ Jeszcze nie ma, elektryka kopci. Strzeliło główną wiązkę, nie mogę drania zgasić. Rozłącz akumulatory, ja będę patrzył czy się nic nie zajmie - pospiesznie zreferowałem mu sytuację.

‑ O.K.

Cała operacja nie zajęła nam więcej niż pięć minut. Wszystkie kable zawinęliśmy taśmą izolacyjną, przepatrzyliśmy dokładnie auto ze wszystkich stron i każdy z nas wykonał po kilka telefonów. Trzeba było wezwać lawetę, powiadomić mechanika o zbliżającej się niespodziance i uprzedzić chłopców na robocie, że szybko nie wrócę. Odpaliliśmy papierosy, próbując uspokoić nerwy i staliśmy chwilę, opierając się o wywrotkę. Nagle coś przykuło moją uwagę.

‑ Jim?

‑ Co jest? - odparł, leniwie patrząc na mnie znad okularów.

‑ Czy z twojego samochodu cieknie benzyna? - zapytałem, wskazując palcem rosnącą nieopodal kałużę.

‑ Nie, to pewnie tylko woda – odpowiedział szef, ledwo zerkając w tamtym kierunku.

Mnie to jednak na wodę nie wyglądało. Zbyt oleiste. Podszedłem więc do jego pickupa, przykucnąłem obok niego i wsadziłem palce w zbierającą się pod maszyną ciecz, po czym przytknąłem je do nosa.

‑ Śmiesznie pachnie ta woda – rzuciłem, w ogóle na niego nie patrząc – zupełnie jak benzyna.

‑ Jaja sobie, kurwa mać, robisz?! - warknął wściekły i zdeptał peta.

‑ Nie – odparłem ze spokojem. – Akcja ratunkowa bardzo w stylu naszej firmy, nie sądzisz? Zaparkować samochód, z którego cieknie benzyna obok tego, który się pali. Mało brakowało, a nie musielibyśmy naprawiać żadnego z nich. Co poszło nie tak? - ironizowałem.

‑ Zamknij się, Brachu. – Po jego tonie poznałem, że naprawdę, zaczyna się robić zły. - Postarajmy się zorganizować jakąś pompę, żeby opróżnić bak.

Wykonaliśmy kolejnych kilka telefonów. Mój szwagier przywiózł nam kanistry i kawałek węża ogrodowego, żebyśmy mogli ściągnąć benzynę. W międzyczasie próbowaliśmy ustalić kolejność działań. To, że mieliśmy problemy techniczne, nie znaczy przecież, że mogliśmy zawiesić czy odpuścić wykonywaną pracę.

‑ Weźmiesz Macka, ściągnij z niego pług i solarkę. Potem wracaj na robotę – oznajmił Jim. - Show must, fucking, go on!

Dopiero w tamtym momencie uzmysłowiłem sobie, jak poważna jest sytuacja, w jakiej znajduje się firma. Jeśli szef zdecydował się ruszyć Macka, to naprawdę pali go, by wykonać ten kontrakt. Jest to bowiem najstarsza ciężarówka, jaką mamy, od lat służy jedynie do odśnieżania. Swoje życie rozpoczęła jako ciągnik siodłowy, który ktoś, gdzieś, kiedyś przerobił na wywrotkę, w połowie profesjonalnymi a w połowie domowymi metodami. Nie ma ubezpieczenia, rejestracji, przeglądu – oficjalnie w ogóle nie istnieje. Zeżarta przez rdzę, naprawiana jest tylko na tyle, by dalej mogła pyrkać dwadzieścia na godzinę, spychając śnieg i sypać solą. Jest to też jedna z trudniejszych w obsłudze maszyn. Niezsynchronizowana skrzynia biegów wymaga od kierowcy chirurgicznej precyzji, przekładnia ślimakowa jest kompletnie w rozsypce, więc zamiast zwyczajnie sterować, trzeba nawigować i mógłbym tak wymieniać. Dość jednak powiedzieć, że jedynie ja i majster jesteśmy uprawnieni, by się tym autem poruszać.

Mój tok myśli przerwał warkot silnika, w naszym kierunku zbliżał się czerwony Chevrolet menadżera gminy.

‑ Jadę – powiedziałem szefowi.

Nie czekając na odpowiedź, zgarnąłem hałdę swoich gratów, leżących w trawie i wmeldowałem się na siedzenie pasażera nowo przybyłego pickupa.

‑ Cześć, Jeff – rzuciłem menadżerowi. – Zawieź mnie pod gminę. Proszę.

‑ Wszystko w porządku?

‑ Git majonez. Jedźmy!

Przez następne dziesięć minut, jakie zajęło nam dotarcie do celu, Jeff wypytywał mnie o wszystkie szczegóły zajścia. Odpowiadałem krótko, zdawkowo. Stres zaczynał do mnie docierać i czułem się zmęczony. Dojechaliśmy pod gminę, rzuciłem krótkie „dzięki” wysiadając z samochodu i skierowałem się wprost do ciężarówki, zaparkowanej między hałdami kamienia a wielką szopą na sól. Przekręciłem kluczyk, silnik zakręcił raz, wolno i z mozołem, a potem ucichł.

‑ No kurwa mać! - ryknąłem. - Całą zimę startowałaś! Przy minus trzydziestu od strzału odpalasz! Dzisiaj ci się, kurwa, odwidziało, łajzo!

Wywrotka oczywiście nie odpowiedziała. Wyjąłem telefon i wybrałem numer Jeffa, który nie mógł jeszcze daleko odjechać.

‑ Masz kable w samochodzie? - zacząłem bez wstępów.

‑ Mam.

‑ To wróć się, potrzebne mi są.

Mam szczęście, że mój przełożony to człowiek o łagodnym usposobieniu. Nie wiem, czy ktoś inny byłby w stanie znosić nasze fochy z takim samym spokojem jak on. Wyskoczyłem z kabiny i spróbowałem otworzyć skrzynkę z akumulatorami. Zacięła się. Szarpnąłem i wyrwałem pokrywę razem z zawiasem.

‑ Co za kupa...

Nim skończyłem zdanie, obok mnie stała półciężarówka Jeffa, który bez słowa podał mi kable i otworzył maskę swojego pojazdu. Zacząłem wszystko spinać, mechanicznie, bezmyślnie, czułem jak moja świadomość zaczyna się ulatniać. Pod wpływem stresu albo wielkiego zmęczenia zdarza mi się popadać w takie stany. Nie jestem wściekły, broń Boże. Jest wręcz przeciwnie, jestem doskonale opanowany. Tak jakbym był w swojej małej bańce, bąbelku spokoju, unoszącym się w oceanie lodowatej furii. Każde kolejne niepowodzenie, przeszkoda wybija w tej powłoce małą dziurkę, dostarczając mi tyle paliwa, ile potrzebuję, by przez to przebrnąć. Miałem tak od zawsze, czułem ten bezbrzeżny spokój za każdym razem, gdy wchodziłem na salę egzaminacyjną, przed każdą walką czy bójką. Chwilę wcześniej mogłem się śmiać, trząść, niepokoić, denerwować, ale kiedy przychodziło co do czego, wszystkie emocje znikały i znikała też jaźń, odpływała, by obserwować z boku wydarzenia a ja po prostu zaczynałem działać.

Okazuje się, że ta cecha nie jest rzadko spotykana wśród kierowców ciężarówek. Nie wiem, dlaczego ludzie z moim usposobieniem upodobali sobie ten zawód. Szef mówi o nich, że mają w sobie Gremlina, który czasem się budzi. Jego metafora podoba mi się bardziej niż moja, jest prostsza i bardziej dosadna, chociaż raczej mało zrozumiała dla kogoś, kto wcześniej nie miał z tym zjawiskiem styczności.

Gdy w tamtym momencie spinałem oba pojazdy kablami, budził się mój Gremlin. Wskoczyłem z powrotem do kabiny i przekręciłem kluczyk, silnik warknął, ale nie odpalił.

‑ Jeff! - ryknąłem. – Daj mu gazu!

Menadżer posłusznie wskoczył do swojego auta i podkręcił obroty. Spróbowałem po raz kolejny i jeszcze raz. Nic. Rozrusznik kręcił parę razy i zdychał.

‑ Co się, kurwa, dzieje?! - warknąłem sam do siebie.

Obok mnie pojawiła się głowa Jeffa.

‑ Jack? (Tak, zamerykanizowałem swoje imię, żeby uniknąć odpowiadania w kółko na te same pytania) - zagaił ostrożnie, nie doczekał się jednak z mojej strony odpowiedzi. – Jack, te kable strasznie dymią!

‑ Palą się?

‑ Nie, ale z akumulatora kopci i...

‑ Auto masz ubezpieczone?

‑ Tak, ale...

‑ Więc nie masz się czym martwić. Odsuń się gdzieś, jak się boisz – oznajmiłem bez cienia emocji i przekręciłem kluczyk w stacyjce.

Menadżer faktycznie odszedł jakieś trzydzieści metrów dalej i obserwował mnie, wyłamując sobie palce. Kilka prób później silnik zaskoczył i ryknął, wypuszczając wielki kłąb czarnego dymu z rury wydechowej.

‑ Zasrana elektryka! - wysyczałem przez zaciśnięte zęby.

Zeskoczyłem na ziemię i szarpnąłem kable, by ściągnąć je z terminali bez dotykania gorących zacisków. Zarzuciłem pokrywę na skrzynkę z akumulatorami i potężnym kopnięciem osadziłem ją na miejscu.

‑ Dzięki, Szefie! - rzuciłem Jeffowi, przez ramię i siadłem za kółko.

Wbiłem od razu dwójkę i puściłem sprzęgło. Coś strzeliło, z tyłu. Zatrzymałem się raptownie, by upewnić się, że hamulce nadal działają. Koła zablokowały się i pojazd stanął w miejscu. Spróbowałem ruszyć ponownie. Tym razem wszystko poszło gładko. Nie było to więc najwidoczniej nic ważnego. W każdym razie nic, czym miałem ochotę się przejmować.

Reszta drogi na warsztat przebiegła w miarę spokojnie, nie licząc oczywiście stylu prowadzenia mojego Gremlina, który za nic ma sobie takie drobnostki jak ograniczenia prędkości, sprzęgło, kolejność wbijania biegów czy pasy na jezdni.