Z pamiętnika amerykańskiego wieśniaka – Te przeklęte świszcze! cz.2 ost (Dziennik)

Od autora: Poniższy tekst pełen jest graficznych opisów śmierci różnorakich zwierząt. Osoby wrażliwe zdecydowanie powinny zaniechać dalszego czytania.

Pamiętam doskonale dzień, w którym zabiłem w sobie „bambizm”. Było to w środku upalnego lata kiedy otrzymałem telefon od szefa, że w parku znajduje się poraniony świszcz, który jest agresywny i należy go usunąć.

– Sam bym to zrobił ale nie mam ze sobą broni – powiedział.

– Myślisz, że ja mam?! – odparłem od razu.

– Coś wymyślicie – uciął dyskusję Jim.

Pojechałem na miejsce z dwoma chłopakami, po drodze na inną robotę. Dość szybko znaleźliśmy sprawcę całego zamieszania, wystarczyło iść po tropie smrodu gnijącego mięsa i bzyczenia much. Zwierze było w fatalnym stanie, wyglądało na to, że dorwał je lis albo kojot i bardzo mocno poszarpał. Co najmniej kilaka dni wcześniej. Rany zdążyły sczernieć pod wpływem zakażenia i wiły się w nich białe, tłuste larwy. Daruję sobie jednak więcej szczegółów i powiem jedynie, że świszcz wyglądał jak stare zwłoki albo zombie z kiepskiego filmu, kręconego na początku lat osiemdziesiątych. Jeden z moich współpracowników, gdy go zobaczył, wydał z siebie dźwięk który zwykle poprzedza wymioty i z ręką przy ustach spiesznie odszedł w stronę, z której przyszliśmy mamrocząc: „Nie, po prostu, kurwa, nie...”.

Ja za to szturchnąłem łopatą, którą ze sobą przyniosłem chyba odruchowo, to co wydawało mi się zwłokami, bo nie chciałem wierzyć, że tak makabrycznie poranione zwierze może jeszcze żyć. Żyło. Zaczęło kłapać siekaczami, powarkiwać i „klekotać” (jak świszcze mają w zwyczaju) i pełznąć w moją stronę, używając jedynie przednich łap, a tylne bezwładnie wlekąc za sobą w szlaku czarnej mazi i białych muszych larw. Zaimponował mi tym. Uporem, hartem ducha, walką z góry przegraną, bo on już był martwy ale z jakiegoś powodu dalej trzymał się życia i miał w sobie wolę walki. Albo tylko instynkt i agresję, spowodowaną przez oszalały z bólu mały móżdżek. W tamtej chwili było to bez znaczenia, bo czyż nie dobija się świszczy?

– Ja bym go tam zepchnął w te krzaki przy lesie i niech se tam zdycha. Co myślisz? – zagaił kolega.

– Idź do auta, zaraz przyjdę – odparłem.

– Ale co...

– Idź do auta.

Współpracownik popatrzył na mnie jak na wariata i poszedł. Przez dłuższą chwilę patrzyłem w paciorkowate ślepia, tego biednego skurczybyka, próbując znaleźć te wszystkie emocje, których istnienie założyłem już w pierwszej chwili naszego spotkania. Dotychczas nie miałem okazji, by to zrobić – by spojrzeć swojej ofierze prosto w oczy, zawsze oddzielony od niej, anonimowym dystansem lotu pocisku. Teraz było inaczej – blisko i osobiście, prawie intymnie. Nie znalazłem w tym świszczu niczego ludzkiego, strzępka wyższej świadomości i nie poczułem też niczego, gdy wbijałem mu łopatę w kark, raz za razem, aż przestał się ruszać. Miałem tylko nadzieję, że gdybyśmy zamienili się miejscami on zrobiłby to samo dla mnie. To wtedy pojąłem, że nie ma granicy między życiem a śmiercią, tylko związek przyczynowo skutkowy. Nie miałem już później problemów z odbieraniem życia, kiedy było to konieczne, chociaż dalej pamiętam dokładnie każdą istotę, którą zabiłem. Czas pokazał jednak, że do wszystkiego można się przyzwyczaić i przezwyciężyć własną naturę, jeśli powody i motywacja ku temu są dostatecznie silne. A jeszcze później okazało się, że czasem polowanie może być zabawne.

Tego samego roku, pod szopą zalęgł nam się wyjątkowo wkurzający świstak. Był tak ostrożny, tak wyczulony, że znikał gdy tylko, chociaż, przyszło mi do głowy, by dotknąć strzelby. Zupełnie jakby umiał czytać w myślach. Wszystkie pułapki obchodził z daleka, w dzień pojawiał się na zewnątrz rzadko, a nawet jeśli, to nigdy nie odchodził dalej jak dwa metry od swojej nory. Razem z teściem zasadzaliśmy się na niego trzy tygodnie. Próbowaliśmy strzelać, truć, zakładać wnyki. Nic. Parszywe bydle siedziało bezpiecznie w swojej podziemnej daczy i chichrało z naszych wysiłków. Pewnego popołudnia przyszedłem do domu i pierwszym co zobaczyłem była moja strzelba leżąca na stole w jadalni. Teść odpowiedział na moje pytanie nim zdążyłem je zadać.

– Dwa razy do skubańca próbowałem strzelać! Jak tylko dotknę klamki żeby wyjść na taras, on leci do nory!

– Wiem. Trzeba przez garaż wyjść za dom i przyczaić się za żywopłotem. Ja tak już od trzech dni próbuję.

– I jak ci wychodzi? – zakpił teść.

– Marnie. A gdzie był jak go widziałeś?

– No tam, na lewo od szopy – wyciągnął palec wskazując miejsce. – O w mordę...

Reszty nie słyszałem. Porwałem strzelbę ze stołu i wpadłem do garażu. Bardzo wolno otworzyłem drzwi i wysunąłem się na zewnątrz najciszej jak tylko potrafiłem. Starałem się nie wydać żadnego dźwięku, nie oddychać, nie patrzeć w stronę przebiegłego świszcza, ani nawet o nim nie myśleć. Przystawiłem strzelbę do ramienia, zrobiłem wydech, ustawiłem muszkę i szczerbinkę na cel i nacisnąłem spust. Gdy spojrzałem znowu tam gdzie strzeliłem po gryzoniu nie było ani śladu.

– Niech go cholera. Byłem pewny że go mam! – zakląłem, wcale nie po cichu.

Już opuszczałem broń gdy z zewnątrz dobiegł mnie krzyk teścia.

– Szybko!

Rzuciłem się przez garaż do środka i dalej przez jadalnię na taras, skąd dobiegał głos. Teść stał przy balustradzie wskazując ręką na szopę, spod której wystawała tylna część świstaka, wywijająca młynki ogonem i ryjąca łapami ziemię. Zaklinował się! Przeładowałem i przycisnąłem strzelbę do ramienia ,opierając się o balustradę, jak robiłem to setki razy, gdy z tego samego tarasu strzelałem do puszek po piwie, ustawionych na słupkach starego płotu. Wydech...

– W dupę! Strzel mu w dupę! – ryknął teść a ja odruchowo, pod wpływem adrenaliny, posłuchałem, bez namysłu.

Wymierzyłem i strzeliłem. Pocisk kalibru 7,62x54mm, jest zaprojektowany na dużo grubszego zwierza – człowieka. Kilkukilogramowego świstaka dosłownie wyrwał spod budynku i wyrzucił, kręcącego się, na jakiś metr w górę, rozrzucając dookoła nie tylko krew, ale głównie, parlamentarnie rzecz ujmując –treść żołądkową. Gdyż, wierzcie mi albo nie (sam pewnie bym nie wierzył, gdyby mnie tam nie było), ale z ponad trzydziestu metrów trafiłem w ten trzęsący się cel wielkości pięćdziesiąciogroszówki. I to w dodatku, za przeproszeniem, w sam środeczek. Teść na widok przemalowanej na brązowo-czerwno szopy ryknął śmiechem, klepnął mnie w plecy i powiedział: „Świetny strzał. A teraz idź to umyj zanim zaschnie”. Tym razem nie zaoferował jednak, że zrobi to za mnie...

Wojna ze świszczami i ich podkopami ciągnęła się przez lata, kiedy przeprowadziłem się do własnego domu, przylegającego do dużego pola, stanowiącego część rodzinnej farmy, musiałem walczyć z tymi draniami o każdy kawałek ziemi. Nawet o własną szopę, do której się przekopywały i wyżerały nasiona, albo kradły jakieś drobiazgi, Bóg jeden wie po co. Już nie wspominając, nawet, o zapachu, jaki po sobie zostawiały. Zdarzało mi się więc zasadzać na nie i czatować. Czasem gdy widziałem je przez okno w domu, otwierałem drzwi z kopa, trzymając w rękach dwa pistolety i ładowałem od wyjścia z obu rur. Przesada? Jasne, starczyłby jeden, ale jasny gwint, przecież każda osoba przy zdrowych zmysłach, na moim miejscu skorzystała by z okazji, by zrobić wejście (czy też wyjście) jak Bruce Willis. W lecie 2014 roku okazało się, że spontaniczne zabójstwa świstaków, to tu, to tam, gdy tylko wlezą pod oczy, nie wystarczają i pole farmy, znajdujące się za moim domem jest ich pełne. Sprzymierzyliśmy się więc ze szwagrem, założyliśmy system pułapek, on robił obchód poranny ja wieczorny i zmieniliśmy taktykę pojedynczych utarczek w regularną wojnę. Trwało to prawie dwa tygodnie, do momentu w którym wytępiliśmy tych gryzoni prawie równe pięć dziesiątek. Jeden z nich jednak zapadł mi wyjątkowo w pamięć i jego historię przedstawiam tu, ku przestrodze. Pamiętajcie, by nie dać się ponieść żądzy krwi!

Obudziłem się pewnego poranka i jako, że łóżko ustawione było wtedy tak, że spałem twarzą do okna, pierwszym co zobaczyłem był świstak stojący w słupka, w pół drogi między domem a szopą. Czyli nie więcej niż sześć metrów ode mnie. Instynkt wziął górę. Wysunąłem się z pościeli i bezszelestnie wylądowałem na podłodze koło łóżka, pod którym trzymałem strzelbę. Sprawdziłem czy mam pocisk w komorze, mimo że doskonale wiedziałem iż broń jest naładowana i gotowa do wystrzału. Wolno i cicho wyłączyłem blokadę spustu. Podpełzłem do okna i ze strzelbą w dłoni wspiąłem się na łóżko i przysiadłem na jego krawędzi. Wolno, bardzo wolno otworzyłem okno i uchyliłem je może trzy centymetry – tylko tyle, by przez szparę móc zmieścić lufę. Wydech, cel, pal! Gryzoń udał się do krainy wiecznych wykopów, a ja, niesamowicie dumny z siebie, uśmiechnąłem się pod nosem. Dopiero donośny wrzask: „ty, kurwa, głupi rednecku”, uświadomił mi, że to co zrobiłem, nie było najlepszym sposobem na obudzenie mojej żony.

– Ale... – wydusiłem patrząc w oczy, w których czaił się mord i pomyślałem, że właśnie sytuacji takich jak ta musi tyczyć się powiedzenie „z myśliwego stał się ofiarą”.

– Do reszty ci rozum odebrało?! – Atakowała dalej moja lepsza połówka.

– Ale świszcz...

– Gówno nie świszcz!

– Nie, świszcz. Zabiłem go – pochwaliłem się mając nadzieję złagodzić jej gniew.

– I co z tego?!

„Dobre pytanie” – przeszło mi przez myśl.

– Nooo... nie żyje.

Żona spojrzała na mnie jakbym był bytem marniejszym jeszcze od martwego świszcza, po czym rzuciła mi w twarz poduszką i warcząc opuściła sypialnię. Ja za to, jako człowiek, który błędy owszem popełnia, czasem nawet poważne, ale zawsze stara się na nich uczyć, cichaczem wymknąłem się z domu i przez resztę dnia udawałem kogoś kto jest bardzo zajęty tym, by ciężką pracą odkupić swoją bezmyślność.

Przez te wszystkie lata nigdy nie odważyłem się spróbować jednak mięsa jednego ze świstaków, które za życia śmierdzą potwornie i nie podejrzewam aby ich śmierć zmieniała cokolwiek na lepsze w tej materii. Jeśli więc chodzi o mój etos myśliwego, który pchnął mnie do tego, by pierwszy raz pociągnąć za spust, to dopiąłem swego, choć znacznie później. Zrobiłem licencję i polowałem, chociaż dla celów kulinarnych wolałem wybierać sarny i gęsi zamiast gryzoni i innych szkodników. Ale to już całkiem inna historia.