z życia nastolatki (7) najnowsze nowinki

Tygodnie mijają czas, leci coraz szybciej i szybciej... Nawet nie przypuszczałam, że miną cały miesiąc. Październik- kojarzy się z błotem i deszczem, ale ma w sobie moc kolorów liści. Jakże dzisiaj jest kolorowo za oknem. Trawa, liście... Tylko nieszczęsny Michel zasłania widok, wymachując już od pół godziny dziwne znaki, których zresztą i tak nie rozumiem.

W końcu zadzwonił do drzwi. Jestem nim wykończona! On ciągle coś do mnie mówi, pisze, pokazuje pod oknem... Nie mam już do niego siły.

Ale zaraz... Przecież on jest na ulicy, a dzwonek jest pod moim domem. To musi być ktoś inny!

Szybko zeszłam na dół i otworzyłam drzwi. Listonosz, wiedziałam! Wręczył mi paczkę i zaczął rozglądać po bokach, jakby czegoś się obawiał. Ach tak! Przecież ten listonosz, to brat Pizzara, który zobaczył kosmitów.

Dobra wsiada do furgonetki i jedzie dalej. O Michel biegnie, on mi nie da żyć. Idę na górę.

Schody zaczęły trwać w nieskończoność, ale to pewnie przez tę paczkę. Była okropnie ciężka! Kiedy już byłam na ostatnim stopniu zauważyłam napis:

,, Dla najlepszej przyjaciółki!

Anastazja

Ps. zadzwoń jak dostaniesz.

A."

Położyłam paczkę na łóżku, ostrożnie zerwałam papier i odpięłam wszelkiego rodzaju ozdoby. Następnie włożyłam rękę i... Coś szeleści, ale niespodzianka musi pozostać niespodzianką.

Wykręciłam numer telefonu Anastazji. Odebrała.

- Hej co tam?- dopytywał głos z telefonu.

- Przysyłałaś mi coś?

- Już przyszło?! Dobra to otwieraj!

W paczce znajdowała się mała paczka żelek, parę wspólnych zdjęć oraz naszyjnik serce (drugą połówkę miała Anastazja).

Ja mówiłam o wszystkim co widzę, co mi się podoba, co czuję, a Anastazja mówiła jak jej smutno, albo co mówią o mnie w szkole.

Albowiem Peny myślała, że Anastazja nie mówi poważnie twierdząc, że wyjechałam, a potem sobie wmówiła, że z pewnością umarłam, gdyż przez cały miesiąc się nie pokazywałam. Diana i Karina na pamiątkę przysłały mi dwie muszelki, które znajdę na dnie pudełka, Alfred wyznał, że się we mnie kochał, a Anastazja musi teraz siedzieć z Rubby, której tak nienawidzi, bo odebrała jej chłopaka.

Przyjaciółka mówiła mi o wszystkim i wszystkich. Rozmawiałyśmy tak dwie godziny. W końcu raczyła się zapytać co u mnie.

- A jak tam z twoją miłością? Z tym Leonem?

- A... Muszę ci powiedzieć, że całkiem nie źle. Tylko te Michel, o którym ci opowiadałam ciągle się dobija do drzwi mojego domu.

- To wyjaśnia te ciągłe dzwonki w trakcie rozmowy- zaśmiała się.- Wiesz, przepraszam muszę już kończyć do przyjechała do mnie kuzynka. Porozmawiamy znowu innym razem. A! Przyjedź do mnie w wakacje!

Pip.

Było to straszne uczucie: Ja, sama w domu; Michel dobijający się do drzwi, a teraz przyjaciółka zakończyła rozmowę... Dla mnie jest to smutne.

Nagle coś zaczęło wibrować w moim plecaku. Tak, telefon. Tym razem dzwoniła Lucy.

- Hej! Masz czas się przejść? Nudno mi bez ciebie. A wkuwanie z biologi, nie wchodzi w grę, a poza tym, muszę ci coś powiedzieć!

- Dobrze mogę wyjść, ale to ty po mnie przychodzisz, bo jak słyszysz Michel od paru godzin się do mnie dobija.

- Rozumiem. To do zobaczenia!

- Pa.

***

- Aniela przepraszam wiem, że mnie nie nienawidzisz, ja się zmienię tylko powiedz co jest we mnie złego, proszę przebacz mi...- wyszeptał Michel, gdy Lucy zjawiła się pod domem, po czym przyklękną i pokazał mi bukiet kwiatów.

Zatkało mnie. To dlatego ciągle dzwonił ...

- To jak przebaczysz mi?- Zapytał tworząc minę grzesznika.

- No, ale zaraz... Co ja mam ci przebaczyć?

- Ym? Nie no... Nic, nic. Po prostu chodzi mi o... o te.... No wiesz.... te... Ym... te uczynki które... Które ten... Te, które ci sprawiły przykrość- powiedział niepewnie.

Na twarzy Michela, pojawiła się nadzieja. On chyba coś przeskrobał... Czy ja o czymś nie wiem?!

- No dobra możemy żyć w ,,zgodzie", ale już nie biegaj za mną w szkole... A i jeszcze nie przychódź do Leona, nie szpieguj mnie i idź z tąd- odparłam zadowolona stawiając nowe warunki.

***

-Dobra poszedł- wmawiała mi Lucy, gdy w kuchni zajadałyśmy lody.

- To, co mi chciałaś powiedzieć?

- Będzie wycieczka w góry!- zachwyciła się Lucy.

- Hm... A kiedy?

- No jeszcze nie wiadomo, ale następnym semestrze po zimie.

- Co?!

- Też mnie to zasmuciło.

- Ale, dlaczego mówią o tym teraz?

- A to moja zasługa- dumnie dodała Lucy.

- Chcesz mi powiedzieć, że maczałaś w tym palce?- dopytywałam.

- No ma się rozumieć! Zaproponowałam wychowawcy wycieczkę, on się zgodził, zaproponował góry i stwierdził, że gdy nastanie wiosna będzie cieplej i wtedy pojedziemy.

- A niech to! A już się zapowiadało ciekawie...

- I będzie! To, co ci powiedziałam to dopiero początek! Za tydzień będzie dyskoteka w tym klubie, o którym ostatnio mówiłyśmy!

- No to świetnie!

- A i jeszcze jedno- zapraszam cię w środę na zakupy! Mam zamiar kupić sobie jakąś fajną sukienkę i myślę, że ty też sobie coś znajdziesz.

- Dobra to jesteśmy umówione na środę! Pa!

- Do zobaczenia!