Za oknem.

Za oknem budzi sie dzień.

Kolejny pełen obłudy i łez.

Kolejny, który zabierze resztki mnie.

Nie pytając, czy tego chce?

I wywiezie mnie znów na manowce wyspy życia.

Zabierając tlen potrzebny do bycia.

A ja, choć się szarpie i krzyczę.

Moim wrogom najgorszego życzę.

To kajdany nowego dnia, nie chcą mnie puścić.

Tylko zadają coraz gorsze rany.

Rany, które przeniknęły już w głąb serca.

Zamieniając je powoli w głaz.

A ja opadam już na dno, oceanu codziennych spraw.