Zakazana miłość i skarb Rozdział 16 Wieczne miasto część 3

Dziewczyny ruszyły w drogę powrotną, po chwili pewien młodzieniec w złotych bransoletach na nadgarstkach i przedramieniu, w złotym diademie ozdobiony szafirem szedł bardzo pośpiesznie. Był zamyślony ocknął się wówczas jak zderzył się z Mirandą.

- Przepraszam! Nic ci nie jest?!

- Patrz jak łazisz ofermo!

- Przepraszam! – powtórzył młodzieniec po czym odszedł.

- Jakiś poszarpaniec – dodała Miranda.

- Dokąd się mu tak spieszy? Przecież nie istnieje u nich pośpiech?

Rozalia i Miranda szły nadal w stronę domu, nagle dostrzegły Eryka i Toma, młodzieńcy również rozglądali się po mieście, cała czwórka udała się do parku znajdującego się na złotym dysku. Miejsce to było piękne wszędzie dookoła rozmaite kwiaty, śpiew ptaków uprzyjemniał każdą chwilę w ogrodzie. Można było spocząć na pięknych fioletowych ławkach oraz w różowej altanie. Park zdobił strumień woda spływała z dysku lecz nie było widać gdzie spada, patrząc w dół widać było jedynie bezkresne niebo. Po chwili przybysze uświadomili sobie, że woda która spływa z dysku niczym wodospad, wracała do jeziora spadając z góry.

- To miejsce nie przestanie mnie zadziwiać – odparła Rozalia.

- Chcecie wiedzieć co dowiedzieliśmy się o tym mieście? – dodał Eryk.

- Co takiego?

- Tu panuje zdrowa konkurencja, nie ma zaciekłej rywalizacji. Wszystko odbywa się w zdrowych i sympatycznych relacjach.

- Tu, w Wiecznym Mieście wszyscy są równi – odparł kapłan Opallus.

- Co ty tutaj robisz?

- Zawsze przychodzę tutaj żeby odpocząć, w pałacu wiele się dzieje każdy ma pełne ręce roboty w przygotowaniach do balu. Wasza audiencja odbędzie się zaraz na drugi dzień.

- Myślałem, że na balu porozmawiamy z królem.

- Też tak myślałem jednak król chce z wami porozmawiać na osobności. Źle się rozmawia podczas głośnych zabaw, na drugi dzień zaraz o poranku będziecie mogli spotkać się z królem.

- W porządku.

- Kapłanie? – wtrąciła Miranda.

- Słucham?

- Zaczynam odnosić wrażenie, że to miejsce jest idealne, a przepych widać w każdym zakątku. Kamienie szlachetne pełnią funkcję gwiazd, zdobią wasze diademy oraz farbicie nimi wodę, może Nawet sami przyczyniacie się do ich powstawania?

- Nie inaczej.

- Co takiego?!

- Nasze łzy przemieniają się w perły, ale to się nie zdarza, praktycznie nie ma tu niczego co by nas smuciło. Zaś dobre uczynki przemieniają się w złoto.

- Ja tylko żartowałam – odparła zdezorientowana Miranda.

- Naprawdę? Cóż bardzo zabawny żart. Na mnie już pora, muszę wracać do zamku a wy cieszcie się pobytem w naszym mieście.

- Rozalio wiem jak się obłowić w tym mieście! – odparła podekscytowana Miranda.

- Niby jak?

- Będę beczeć ile sił…. Albo nie! Będę robić całe mnóstwo dobrych uczynków! Już widzę ten wielki wór złota!!!

- Czy ja wiem?

- Co masz na myśli?

- Ciebie prędzej można doprowadzić to furii niż łez, a z tymi dobrymi uczynkami? Jakoś słabo to widzę, zwłaszcza jeśli będziesz wszystkich traktować jak tego młodzieńca sprzed godziny. Prędzej wyjdziesz z tond o pustym worku.

- Jak śmiesz!!!

Cała czwóra udała się do restauracji gdzie czekali pozostali z załogi, wynajęli oni stolik na dużym tarasie pod którym był duży basen.

- Całkiem sporo ludzi – odparła Rozalia.

- Wszyscy oczekują na jakiś pokaz – dodał Bill.

- Naprawdę? Jaki?

- Sterczymy tu czterdzieści minut aby się przekonać.

- Zaczyna się! – zawołał jakiś chłopiec.

Pewien mężczyzna podszedł do basenu i wyskoczył na płaski kamień w kształcie sześciokąta.

- Jesteście gotowi na pokaz! – zawołał.

- Tak! – odparli ludzie.

Kamień zaczął się unosić, okazało się, że jest to długa kamienna kolumna. Gdy mężczyzna był na równi z tłumem, kolumna zatrzymała się.

- Jutro rozpoczyna się nowy rok, zgodnie z tradycją dwa dni przed świętem otwierają się wrota naszego miasta, zaś dzień przed rozpoczęciem balu, farbimy wodę kolorem kamienia który będzie motywem przewodnim. Dzisiejszego dnia karpie koi zmieniają kolor i rozmiar, a my możemy podziwiać je podczas pokazu!!!

- Słyszeliście co powiedział? – spytał Eryk.

- Oznaczało by to, że… - dodała Miranda.

- Sto lat w naszym świecie to jeden rok w ich mieście – dokończyła Rozalia.

Mężczyzna wyją muszlę i w nią zadmuchał a z wody wynurzyły się ogromne, złote karpie koi. Fruwały one w powietrzu wykonując przeróżne akrobacje, ludzie byli zachwyceni, pchali się do balustrad i wyciągali ręce. Ryby były posłuszne mężczyźnie który stał na kolumnie, był bowiem ich treserem, swoimi gestami pokazywał w którym kierunku mają zmierzać, oraz jaką sztuczkę muszą wykonać. Mieszkańcy miasta byli zafascynowani, Rozalia również nie mogła powstrzymać radości. Występ był skromny i piękny zarazem, nie było przepychu i zbędnych popisów. Gigantyczne złote karpie koi układały się w kształt kręgu inne natomiast przelatywały przez nie, jeszcze inne zanurzały się w wodzie by następnie w równie pokaźny sposób się wyłonić na powierzchnię. Karpie uwalniały z pyszczków strumienie wody tworząc fontannę. Rozalia również wyciągnęła rękę, nagle jedna z ryb zbliżyła się do niej. Rozalia ucałowała karpia który odskoczył, zupełnie jakby się speszył a następnie wrócił do wstępu. Mieszkańcy popatrzyli na Rozalię i powiedzieli, że ci którzy dzisiejszego dnia dotkną karpia będą mieć szczęście i wyjdą za mąż. Rozalia i Eryk poczerwienieli.

- Za mąż? Ja też chcę!!!!!!!!!!! – wołał Tom wymachując ręką w stronę ryb.

Złoty karp koi zbliżył się do Toma, ten zachwycony wyciągał się ku niemu, ryba jednak zamiast dać się dotknąć opluła go wodnym strumieniem. Tom był cały mokry a wszyscy zaczęli się śmiać.

Ciąg dalszy nastąpi