Zaklinaczka - Rozdział X

Pociągnął mnie w stronę zrujnowanego zamku. Nie było tu żadnej straży, ani jednej żywej duszy. Weszliśmy przez jedne z małych drzwi i poszliśmy schodami na górę. Mijaliśmy puste, ciemne korytarze bez okien, obrazów, ludzi, nikogo. W końcu pchnął największe drzwi i znaleźliśmy się w zatęchłej komnacie z dużymi oknami wypełnionymi witrażami. Przynajmniej tutaj znajdowało się trochę światła. W wysokim fotelu przypominającym tron siedział mężczyzna w kwiecie wieku. Miał długie, czarne, kręcone włosy i strój iście królewski.

- Widzę Radzimirze, że przyprowadziłeś naszą drogą wybrankę - zwrócił się do służącego. Głos miał przyjemny, kojący. - Poszło całkiem łatwo, prawda?

- Tak, panie - zgodził się. - Zostaw nas teraz samych.

Radzimir czym prędzej wyszedł z komnaty trzaskając drzwiami, a Gerard zaczął chodzić wokół mnie.

- Wiesz - wziął w palce pasmo moich włosów - myślałem, że będzie od ciebie bił blask, wszystko w tobie będzie mówiło o twojej mocy. Ty, natomiast jesteś zupełnie przeciętną dziewczyną - uśmiechnął się przebiegle.

Cofnęłam się wyrywając mu moje włosy z dłoni.

- No cóż, jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma - spojrzał na mnie z góry. - Mam nadzieję , że będziesz pomocna.

- Czego ode mnie chcesz? - warknęłam.

- Oj -zaśmiał się - ostra jesteś, ale takie są najlepsze, lubię patrzeć jak tracą silna wolę i załamują się.

- Jesteś obrzydliwy - wyplułam te słowa jak jad.

Uderzył mnie w policzek.

- Nigdy więcej tak o mnie nie mów - chwycił mnie za włosy. - Będą z tobą kłopoty.

Puścił moje włosy i odszedł parę kroków. Rozejrzał się po całej sali i usiadł w swoim fotelu.

- Widzisz, kiedyś było tu pełno życia - zaczął opowiadać - w wiosce toczyło się spokojne życie. Ludzie byli szczęśliwi, rządca był sprawiedliwy, prawy.

Popatrzył na mnie badając moją reakcję.

- Co stało się z rządcą?

- To co ze wszystkim i ludźmi, umarł - uśmiechnął się krzywo. - A ja jestem jego synem. Pewnie zapytasz dlaczego, nie jestem jak ojciec?

- Nie, rozumiem - odpowiedziałam powoli.- Kiedyś stało się coś złego,widzę to w twoich oczach.

- Zaiste jesteś gwiazdą, pewnie wiesz co - westchnął teatralnie.

Utkwiłam spojrzenie w jego oczach. NIENAWIŚĆ. BEZRADNOŚĆ. SMUTEK.

- Czujesz się winny śmierci twojej siostry - powiedziałam cicho - bawiliście się nad urwiskiem, zdarzył się wypadek.

- To nie był wypadek! - wrzasnął i rzucił się nade mną.

Przewrócił mnie na podłogę i zaczął kopać. Bił mnie w brzuch, butem uderzył mnie w usta, krew zaczęła kapać na starą, białą podłogę. Gerard stał nade mną i sapał ze złości.

- Jesteś do niczego! - znowu uderzył mnie w twarz. - Nic nie rozumiesz!

Puścił mnie i podszedł do okna, zachłysnął się powietrzem. Brutalnie postawił mnie na nogi i pociągnął mnie do okna. Nadciągały armie elfów i krasnoludów, widziałam ich połyskujące zbroje.

- Ty ich tu sprowadziłeś - powiedział oskarżycielsko.

- To nie ja - zaprzeczyłam słabo.

- Kłamiesz! - uderzył moją głową w szybę. - Przestań kłamać!

Uderzył mnie znowu w twarz, moje policzki płonęły z bólu. Łzy pojawiły się w moich oczach.

Gerard pociągnął mnie na nogi i potrząsnął mną mocno.

- Jeśli tu wejdą, zabiją cię -ostrzegł mnie.