Zamknij oczy cz 1

Historia mojej fizycznej choroby, bez wątpienia jest o wiele mniej zachwycająca od wykrytej cztery lata temu i wciąż następującej ''przewlekłej psychozy''.

- Tak.. - westchnęłam, wypuszczając zmęczone życie przez usta,które juz nigdy nie będą mówić o pięknie świata, odkrywanego oczami mojej duszy...

Po dłuższej pauzie, zebrałam się na odwagę, ściągnęłam każdy mięsień twarzy, tak aby sprawić wrażenie niewzruszonej, posągowej maski,zamrugałam nerwowo czarnymi jak smoła oczami co oczywiście zepsuło cały efekt i przełykając ciężki ołów w gardle,odezwałam zimnym,pozbawionym czegokolwiek,głosem.

- Dla rozwiania wszelkich wątpliwości. Byłam niewidoma, aż do ósmego czerwca czterdziestego piątego roku. To wtedy, w niezwykłych, wręcz intymnych okolicznościach (W tym momencie, cała posągowa twarz, ożyła jak dawniej... Pod napływem rozpalonej krwi, zbierającej się głównie w okolicach policzków, dokończyłam.) Zobaczyłam o wiele więcej, niż każdy przeciętny człowiek może znieść.

Zawsze odbierałam świat...

- Przepraszam, że Ci przerwę Adrienne,ale czas naszych zajęć, również ma ograniczenia. Terapia grupowa w naszym zakładzie,owszem jest kluczowa dla naszych pacjentów, lecz nie możemy sobie pozwolić na łamanie regulaminu, złotka - powiedziała, świdrującym spojrzeniem, badając nasze reakcje, oddziałowa Ann

- Oho ..żmija zaczęła kąsać - pomyślałam.

Sam jej piskliwy głos, przyprawiał mnie i zapewne nie tylko mnie o mdłości. Słowo złotka w kontraście z jej urodą a raczej brzydotą,pobudzał wytwarzanie w przesadnych ilościach, moich, kwaśnych soków żołądkowych, które chcą za każdym razem jak ją widzą, wydostać się wprost na ociekającą łojem twarz, nieumiejętnie przykrytą grubą warstwą sypkiego pudru.

Każdy wyraz, mimika, mowa jej ciała były fałszywe. Czysto fałszywe.. jak cały personel tej bandy świrów, do której się zaliczam.

W każdą noc, z głośnym trzaskiem kruszonego lodu, łamie zbyt mocno, wykrochmaloną, szpitalną pościel i wśród chemicznego zapachu leków, przypominam sobie piękną czerń, sprzed czterech lat...

Nadal czuję miejsca nakreślane pod Twoimi ciepłymi, ciężkimi dłońmi, które tężały i w pulsujących drganiach mięśni, domagały się coraz większych doznań. Świeża krew, falą ognia, rozchodziła się tuż przy skórze z takim impetem, że z odległości kilku centymetrów od niej, słychac było uspokajający szum czerwonego morza. Czułam waniliowy smak ust, wymieszany jednocześnie z dotykiem chropowatych, męskich dłoni..

Słone krople łez, słodko-gorzkie słowa, zapach, głos i poezja całego świata, zamknięta w Tobie. Do czasu..

Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że dosłownie i w przenośni zobaczę wszystko takim jakim jest naprawdę.