Zbudzona ze snu dusza

Gęsta mgła spowiła ziemię.

Budzi się już ludzkie plemię.

Z snu zbyt długiego.

Bo wiecznego.

I każda dusza się raduje.

Bo zaszczytu dostępuje.

By prze krótką chwilę.

Przebyć życia milę.

Jeszcze raz.

I zerkają wszędzie w domy i uliczki.

A nawet do pogrzebowej kapliczki.

I nikt nie zdaje sobie sprawy.

Że nie ma na to rady.

Na biegnący czas.

I życie drugi raz.

A teraz ja na grobie kładę różę.

I długiego życia jej nie wróżę.

Za to przyjdzie wiatr śnieg przywieje.

I przyniesie nam nadzieję

Że dałam radę raz.

To i teraz dam.

Żyć bez ciebie jeszcze raz.