Źdźbło 1

Szedł pełen żalu, nienawiści, goryczy i bezsilności. Wędrował od wczesnego przedpołudnia, od czasu rozmowy przy śniadaniu. Przez pola, wąską dróżką, potem zagajnikiem gdzie spłoszone jego krokami umykały z szelestem sarny i zające. Szedł do gościńca. „Jak najszybciej dotrzeć do Niej i wyjaśnić” – tłukło się w głowie tętniącej to gniewem, to tęsknotą i miłością.

Do przejścia zostało nie więcej niż kilometr gdy poczuł odrażającą woń, a w ślad za nią z przydrożnych chaszczy wynurzył się obdarty, chudy, brudny i zarośnięty starzec.

– Wspomóż biednego – wychrypiał, wyciągając dłoń bardziej ptasią niż ludzką. Brud przeorany deszczem i potem stworzył na niej wzór niby łuski, a czarne, niemyte od wieków pazury, niczym ludzkich nie przypominały. Kolejna fala smrodu wpadła w nozdrza Feliksa przyprawiając go niemal o wymioty. Ledwo przysłonięta szmatą, zawisła przed oczami piszczel, spowodowała, że chłopak cofnął się ze wstrętem. A potem cały stres poprzednich godzin przerodził się w pełne gniewu:

– Nie mam czasu, spieszę na gościniec...

– Wspomóż chłopcze, umieram z głodu – nalegał stojący przed nim.

– Głuchyś? Czasu nie mam! – wykrzyczał ruszając na natręta, a ten wtedy cichym niemal szeptem, ale w głowie chłopca brzmiącym niby ryk przeraźliwy, rzekł mu;

– Źdźbłem będziesz w rzece czasu, a gdy nasiąkniesz doświadczeniem – znikniesz w nurcie, jako inne.

Starzec sczezł, zaś zamarły w bezruchu świat wrócił do ruchu i życia, powodując, że Feliks zatrzymał się jakby na mur trafił. Stał przez chwilę ogarnięty przerażeniem, ale poprzednie emocje wygrały i ruszył dalej oglądając się często dookoła. Niebawem dotarł do cesarskiego traktu i ruszył nim z nadzieją, że uda się zatrzymać pocztowy dyliżans, lub może jakich kupców zmierzających w stronę, która teraz była jego celem.

Szczęście mu sprzyjało. Niebawem najechała banda wiłów, którzy pozwolili mu zająć miejsca w jednym z wozów. Waganci zmierzali do pobliskiego grodu, z którego młodzieniec miał nadzieję, spływającymi w dół barkami lub tratwami, dotrzeć do miasta gdzie mieszkała dziewczyna.

Ocknął się niemal u celu podróży. Nie bardzo wiedział jak tu dotarł. Pamiętał przerażającego starca i wagantów, ale co dalej? Starał się wrócić pamięcią do jazdy w wozie. Przypomniał sobie kobietę w wieku jego matki, powoli z pamięci wyłaniały się twarze innych siedzących w wozie. A potem już nic. A przecież jakoś musiał przebyć kilkaset kilometrów by znaleźć się tu, na brzegu, do którego zmierzał.

Szedł od wody w kierunku nieodległych lepianek podgrodzia. Za jego plecami zostały płaskodenne, szerokie galary i miedziano-bura w zniżającym się słońcu, woda. Stary oryl patrzył na odchodzącego barczystego paniczyka. Czarne, falujące włosy zasłaniające łopatki, smukła talia. „Ważne, że nie skąpił grosza” – pomyślał, patrząc na idącego, a ten jakby słyszał myśli, przyspieszył kroku. Musiał zdążyć do bramy miejskiej nim zacznie się ściemniać. Potem do rana wstęp do grodu będą mieli tylko królewscy laufrowie.

Mury miasta, w jednej czwartej wysokości przybramnej wieży strażniczej tonęły już w wieczornym cieniu. Za nimi widać było szczyty stłoczonych w uliczkach dachów kamieniczek, dach wielkiej katedry, a dalej wzgórze zamkowe i potężne fortalicje broniące siedziby możnego – pana tego miasta.

Właśnie zaczęto opuszczać bronę, gdy dotarł do bramy. Wartownik widząc młodzika ubranego schludnie, machnął niedbale ręką, dając znak i przynaglając do przejścia. Feliks szybkim krokiem zmierzał wąską uliczką do posiadłości Roberta de Vrie, dalekiego kuzyna matki. Całe dzieciństwo do śmierci ojca, spędził w towarzystwie bliźniąt, dzieci Roberta, i liczył, że tu właśnie znajdzie tymczasowe schronienie.

Następne częściŹdźbło 2 Źdźbło - zakończenie

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 7

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (16)

  • Ritha 09.05.2018
    Ciekawy starzec, ciekawie mu przepowiedział.
    Klimat trochę takiej przypowieści, trochę baśni, ogólnie - całkiem przyjemny.
    Jedynka w tytule, więc rozumiem, ze coś dłuższego?

    "do pobliskiego grodu z którego młodzieniec" - przecinek przed "w którym"

    Jedna piątka moja ;)
  • Ritha 09.05.2018
    przed "z którego"* xd
  • Karawan 09.05.2018
    Dziękuję za interpunkcję - poprawiłem. CD powieszone. Finał się smaży. Dziękuję.;))
  • Justyska 09.05.2018
    Basniowo czyli tak jak lubię najbardziej! Ciąg dalszy chyba będzie? Bo o ile dobrze myślę to do jakiejś ukochanej idzie?
    Pozdrawia.!5
  • Karawan 09.05.2018
    Miło, że looknęłaś. Dziękuję. CD wisi.
  • Justyska 09.05.2018
    Karawan super, wieczorkiem zajrzę:)
  • Canulas 09.05.2018
    Ładny start. Bajasz przednie. Się tak nad tymi kilometrami zastanawiałem, bo ich wydźwięk nieco mnie wybudził, kiedy już tonąć począłem w tym przednio prowadzonym bajaniu.
    No, ale to nie zarzut w sumie.
    Idę obadać drugą część.
  • Karawan 09.05.2018
    Woodz się pofatygował do starego wozu - miło ;) Dzięki.
  • Pasja 10.05.2018
    Dzień dobry
    Tajemniczy i mroczny klimat. Pamiętam babcię jak opowiadała nam nie bajki, tylko prawdziwe legendy o babie zielarce. Zawsze takie rzucane przeklęcia miały nieszczęśliwe zakończenie. I pewnie tutaj też. Czasem pod skorupą brzydoty jest piękno.
    Dobro powraca.
    Pozdrawiam
  • Karawan 10.05.2018
    Jeśli tajemniczy i mroczny to się udało pisaczowi. Dziękuję za pozdrowienia. Byłem w Krakowie i Mnikowskiej. Kraków trochę wrócił do normy. Mnikowska - tragedia!! Dzięki. ;)
  • Jared 10.05.2018
    Dear Karawan,
    najpierw się będę tłumaczył! :D Wybacz, że nie odpowiedziałem na świątecznego meila - wina tego, żem siedział na drugim meilu, którego używam znacznie częściej teraz, bo po prostu przejmuje on spam ze stron, na których się rejestruję. Wchodząc na meila alfa po czasie, aż mi głupio było odpisać z tak dużym poślizgiem, ale nie lubię zostawiać spraw bez zakończenia, więc przepraszam za to milczenie - moja wina. :P

    Widzę, że nowa seria :O Póki co krótka, więc połknę w ten weekendzik wszystko i przy ostatnim rozdziale zostawię spostrzeżenia. Na szybko, dalej chaos interpunkcyjny widzę, ale widzę też dialogowy level up - i jest jakiś nastrój transcendencji, wizjonerstwa ["Źdźbłem będziesz w rzece czasu, a gdy nasiąkniesz doświadczeniem – znikniesz w nurcie, jako inne."] a i naturalność jakby większa niż w świecie Zam. Podoba mi się :P

    Do zobaczenia wkrótce i mam nadzieję, że się nie gniewasz ;p
  • Karawan 10.05.2018
    Uparcie wysłałem na Twojego starego maila. Fajnie, że jesteś, że chce Ci się chcieć! Dzięki .
  • Enchanteuse 17.05.2018
    "Niebawem dotarł do cesarskiego traktu i ruszył nim z nadzieją, że uda się zatrzymać pocztowy dyliżans, lub może jakich kupców zmierzających w stronę, która teraz była jego celem." - bez przecinka przed "lub". Przed lub, tak samo jak przed "albo" z reguły nie stawiamy przecinka.

    "Całe dzieciństwo do śmierci ojca, spędził w towarzystwie bliźniąt, dzieci Roberta, i liczył, że tu właśnie znajdzie tymczasowe schronienie." - po "ojcu" niepotrzebny przecinek.

    Póki co nic się nie dzieje, ale to dopiero początek. Jest natomiast charakterystycznie. Na moje amatorskie oko wypracowałeś sobie już własny styl, Karawanie. Widać to w niektórych zdaniach bardziej, w innych mniej; jednak teksty napisane przez Cię łatwo można odróżnić od tych napisanych przez kogoś innego.

    Pozdrawiam :)
  • Karawan 17.05.2018
    Co i rusz powtarzam podpowiedź Skoi "czytaj głośno, usłysz przecinki", widać nie słyszę sam siebie ;c.
    Dziękuję za wgląd i czekam na CD ;))
  • Enchanteuse 17.05.2018
    Karawan podpowiedź Skoi w gruncie rzeczy dobra, ale pamiętaj, że nie zawsze przecinki stawiane są tam gdzie się zatrzymujesz przy normalnej wypowiedzi.
    Ale jak staram się na ogół myśleć: przecinki to drobiazg, o ile nie zmieniają sensu wypowiedzi.
    U Ciebie nie zmieniają.

    A ciąg dalszy nastąpi niebawem, cierpliwości ;)
  • Karawan 17.05.2018
    Enchanteuse To brzmi zupełnie jak mowa byłego gubernatora; "I'll be back" ;)). Fajnie, że chce Ci się czytać! Dzięki za to! ;)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania