Źdźbło - zakończenie

Droga z posiadłości Vrie do dzielnicy kupieckiej wiodła traktem królewskim. Wysadzany drzewami i pełen odjazdów do posiadłości zamożnych, prowadził na plac targowy, a potem dalej w kierunku pałacu. Feliks szedł, a wspomnienia wracały niemal z każdym krokiem. To właśnie tu, na targowisku ją zobaczył, a i ona jego zauważyła. Zatrzymali się wtedy oboje na moment. Kasztanowa kopuła jej włosów połyskiwała pod światło lśniącą miedzią. Potem dostrzegł owal twarzy, wielkie zielone oczy i usta stworzone do całowania. Mało wtedy nie doszło do pojedynku; zagapiony wpadł na wielkiego jak drzewo, na szczęście ubogiego szlachetkę, który natychmiast domagał się satysfakcji. Nomen omen Feliks szedł z Pierrem i jego służącym, a ten szybko i dyskretnie, wytłumaczył potrąconemu komu afront uczyni, jeśli przyjaciela jego pryncypała usiecze.

Od rynku stromo w górę pięła się uliczka kupców korzennych. Początkowo wąska pomiędzy ścianami smukłych kamieniczek zamieniała się w coraz szerszą aleję, której granice wyznaczały ogrodzenia poszczególnych posesji. Tu mieszkali najbogatsi kupcy niewiele ustępujący zamożnością szlachetnie urodzonym...

**

W ciemniejącym świetle zapadającego zmroku wychudzona postać mężczyzny zatrzymała się przed wiszącym na ścianie budynku spłachciem papieru na którym widniał portret i napis;

„Dan dwunastego septembriusa roku pańskiego siedemset dwudziestego.

Wiadomym czynimy iż Feliks de Veinard poszukiwanym jest przez prokuratorię za liczne, a haniebne występki przeciw prawu. Ktokolwiek widział lub wie o losie szukanego, winien zgłosić się do najbliższej Inkwizytorii.”

Z dala słychać było kroki nadchodzącego rontu straży. Mężczyzna ruszył chyłkiem w kierunku przedmieścia, skupiska lepianek i ludzkiej nędzy.

**

Wracał do posiadłości z której czterdzieści lat temu uciekł. W szkielecie obciągniętym brudną skórą i okrytym łachmanami nikt nie był w stanie rozpoznać dawnego dziedzica fortuny. Wlókł się głodny ale z resztką nadziei na zakończenie klątwy. Spotkana tydzień temu wiedźma, nie wiadomo dlaczego, powiedziała mu, że tylko on sam może przerwać czar. „Jeśli choć raz zapanujesz nad wściekłością, co całe życie ci zniszczyła” – powiedziała – „wróć do domu matki twojej” – dodała i odeszła mimo próśb, a potem pościgu, który niemal ducha go pozbawił. Szedł więc, a im bliżej był granic posiadłości, tym więcej wspomnień go opadało.

Oto pierwszy skok w czasie, gdy znalazł się w mieście Pierra i Domicelli. Poranna ucieczka, wędrówka do jej willi i jej widok. Brzuch świadczący o tym, że rozwiązanie tuż, tuż, a obok fircyk jakowyś nadskakujący to z lewej to z prawej całkiem jak gołąb w zalotach. I służący zastępujący mu drogę, gdy chciał zażądać wyjaśnień, bo przecie musiała go zdradzić zaledwie w dwa miesiące po tym gdy wyjechał z matką i ojczymem. Pamiętał rozbłysk wściekłości i błysk szpady, czerwone oleiste krople spływające po ostrzu, a potem krzyk ciężarnej i śmiertelne przerażenie gnające go za mury miasta.

I drugi, gdy udało mu się z pomocą barona Pausene dorobić się niewielkiej fortuny, gdy przez krótki czas wyglądało, że koszmar minął, a kobieta, której pożądał zgodziła się zostać jego żoną. I ta druga, która pociągała go z taką siła, że nie mógł z niej zrezygnować.

Gabinet barona. Zielonkawo-oliwkowe ściany ze złoceniami. Strop w stiukach i malowidłach. Kandelabry, kryształy, zwierciadła, wyściełane meble z palisandru i ich czworo. Baron próbujący uspokoić rozmowę powoli przechodzącą w krzyk. Skamieniała twarz narzeczonej i jej; „już nie mam dla ciebie ani serca ani czasu” i mgiełka wściekłości zwróconej przeciw baronowi-rozjemcy. Zakrwawiony ciężki świecznik. Kolejna ucieczka. Do obcego kraju.

Za granicami szybko skończyły się pieniądze. Strój zamieniony na zwykłe ubranie, szpada sprzedana jako ostatnia, zamieniła się w poręczną pałkę, a doskonale wychowany hrabicz powoli przerodził się w zwykłego rzezimieszka. Nie miał przyjaciół. Znany jako przeklęty nie mógł ich mieć, bo wiadomym było, że każdy, kto mu bliskim się stanie, będzie skazany na śmierć z jego ręki w kolejnym napadzie szału. W miarę upływu czasu coraz trudniej było mu zdobywać pieniądze i żywność. Kilkakrotnie ranny, zarażony egzotyczną chorobą spadł do roli żebraka. Wtedy przyśnił mu się sen. Tym bardziej niesamowity, że nigdy wcześniej nie śnił.

Szedł o wschodzie słońca łąką pełną kwiatów, woni, brzęczących owadów i śpiewu ptaków. Szedł lekki, pełen miłości, bo wiedział, że tam, niedaleko pod wielką cienistą lipą czeka na niego Ona. Powoli zbliżał się do pnia, wszedł w cień i poczuł, że ogarnia go śmiertelny lęk. Miał pewność, że nie może się cofnąć, a przed nim w szaro-czarnym cieniu pnia, czeka go coś jeszcze ciemniejszego. Niematerialna czarna postać przed którą nie ma ucieczki. Uświadomił sobie, że śni i zbudził się. Na tej samej łące. Posłyszał głos matki wołającej „Fel, wracaj!”. Groza z pod lipy, która nagle znalazła się w polu widzenia, jednak nie zniknęła a rosła powodując, że rzucił się do ucieczki.

Ocknął się tym razem już naprawdę i zrozumiał, że musi wrócić do domu, że to było widzenie.

Gdy tylko przekroczył granice kraju, spotkał wiedźmę. To spotkanie dodatkowo wzmocniło wewnętrzny nakaz powrotu więc szedł, mimo że każdego dnia był słabszy. W głowie tłukło mu się; „Jeśli choć raz zapanujesz...”. Modlił się a to do Boga a to do Szatana i parł na przód, a owe „Jeśli choć raz...” było mu ostrogą.

Nadchodził wieczór, gdy wszedł do lasu. Miał niejasne wrażenie, że już tu kiedyś był, ale słabość i głód przytłumiały myślenie. Wtulony w pień brzozy drzemał, a gdy niebo poszarzało pewnie i zasnął, bo ocknął się gdy słońce stało już wysoko.

– Znowu – pomyślał widząc zamiast lasu zagajnik – ile jeszcze razy będziesz mną miotał? – wyjęczał, rozumiejąc, że znowu skoczył w czasie, a potem zebrał się w sobie i ruszył. Przedzierał się przez krzaki wypełniony jakąś dziką determinacją, aż wyszedł na ścieżkę. Wtedy spadło na niego olśnienie. Już wiedział gdzie i kiedy jest. Zza zakrętu wyłonił się młody zamożny paniczyk. Czarne, falujące włosy spadające na plecy. Szpada przy boku... Starzec zebrał się w sobie;

– Wspomóż biednego – wychrypiał, i wyciągnął dłoń uświadamiając sobie jak jest chuda i brudna.

– Nie mam czasu, spieszę na gościniec...

– Wspomóż chłopcze, umieram z głodu – nalegał stojąc przed nim, czując rosnącą rozpacz i gdzieś w trzewiach wzbierającą wściekłość. „Tylko nie to, nie teraz, błagam” - skowyczał w myślach.

– Głuchyś? Czasu nie mam! – wykrzyczał młodzik ruszając na niego.

Wtedy coś w nim pękło. Zobaczył wizję ze snu, lipę i jej makabryczny nieodwołalny cień.

– Źdźbłem będziesz w rzece czasu, a gdy nasiąkniesz doświadczeniem – znikniesz w nurcie, jako inne. - wysyczał i zapadł w nicość.