Żeglujże Żeglarzu

Było już późno, ale ja wyszykowany na tip top.

Braki w uzębieniu uzupełnione, włos wyczesany pod włos, buty wyglansowane, bródka uczerniona

flamastrem, krocze wydepilowane.

Jeszcze ostatnie spojrzenie w lustro - tak! jestem zrobiony na bóstwo.

Pełen werwy okiełznałem nerwy i wybiegłem z mieszkania z przytupem, troszkę jeno podkręcając

lewym butem. Poszedłem znanym tylko mi skrótem.

Spotkałem po drodze Wańkę Wstańkę co od dawna drzemał w przydrożnym rowie i nie wstawał.

Oczekiwał końca świata a tak na prawdę to na brata. Na brata mulata co miał dwa lata do odsiadki.

Minąłem Wańkę jak sen jaki zły i poszedłem dalej.

Zbliżałem sie do Centrum, brama w bramę stały latarnie oblepione przez całujące się ćmy.

Wszedłem w pierwszą z brzegu. Sezamowe wrota stały otworem, wąskie schodki w kamienne

podziemia, niebieskie światła i czterdziestu rozbójników Alibaby.

Wymówiłem tajemnicze zaklęcie przy pomocy zwitka banknotów i dokonało się to o czym marzyłem

od tygodnia. Gęsta mgła, sztylety laserów, muzyka techniczna. Poniosło mnie gdzie wzrok nie sięga.

Z trudem wymacałem barmana, dumnie pokazałem stygmatyczną pieczęć na przedramieniu.

Dżin z tonikiem, słomka i cytrynka. Tak uzbrojony ruszyłem w bój mój ostatni.

Przedzierałem się przez zamglone, drgające ciała. Trupie kolory ożywiały wyobraźnię. Ciągnąłem

słomkę i przebijałem się głową przez mur. W końcu dopadłem, zaciszna salka, ledwo kilka osób,

nieprzytomne oczy.

Osiadłem na mieliźnie z trudem utrudzonego żeglarza, siadłem przy ciężkiej ławie niby

korabiu Robinsona. Zjadłem cytrynkę. Zza pazuchy wymanewrowałem flaszkę, ulałem co nieco.

Ostre dźwięki i szpady laserne nawet tu docierały, ale przytłumione i bez tej mocy.

Zbędną słomkę wyplułem na podłogę i pociągnąłem drinka. Pływałem razem z kajutą na wzburzonym

morzu, rudy bosman znów polał. Było ostro, zbyt ostro, zacząłem tracić poczucie rzeczywistości

i miałem pierwsze objawy choroby morskiej. Wyskoczyłem za burtę.

Chłodna toń orzeźwiła mnie nieco.

Dostrzegłem latarnię morską a przy niej syrenę, podpierała ją jakby się miała zawalić.

- Dokąd to żeglarzu? - zaśpiewała syrenim głosem.

- Przekraczam Rubikon - zakrakałem.

Popłynęła ze mną.

***

Obudziłem się nad ranem w kałuży moczu i niedopitej wódki.