Zestaw rezerwowy z TW - Prawie jak plaża

Postać: Snajper

Miejsce: Pole kukurydzy

Zdarzenie: Plaża nudystów

Lepki zapach słodkich babeczek uniósł się ponad rozległe połacie pól kukurydzy, aby osiąść na przejrzystym, letnim powietrzu. Głuche odgłosy jego wojskowych butów tłumiła piaszczysta powierzchnia drogi, po której szedł nieśpiesznie. Nie podążał za słodką nutą dawno straconego dzieciństwa. Wyciszył umysł na wszelkie wspomnienia, które z uporem napływały wodzone zapachem lukru i czegoś innego. Dziwny zapach w pewnym momencie wdarł się pomiędzy słodycz babeczek a nijakość powietrza. Zaciągnął się mocniej. To był zły pomysł. Idiotyczna decyzja poskutkowała nagłym odruchem wymiotnym. Pozostawił za sobą resztki śniadania wyraźnie bledszy i jakby lekko oszołomiony. Nie czuł już energii i płynącego w żyłach testosteronu. Wiotkie ręce opadły bezwładnie wzdłuż tułowia. Zbliżał się do wzniesienia. Za nim zapewne rozciągały się kolejne hektary pól kukurydzy i poza nimi nic. Jakby ludzie dawno wyginęli, zostawiając ukształtowana pod siebie planetę wyższym formom. Ale był jeszcze on. Były też wyższe formy i ten zapach powoli przeradzający się w smród.

Poprawił wojskową marynarkę i ruszył dalej. Przyzwyczajony do leżenia w bezruchu, cierpliwie czekając na ofiarę, nienawidził monotonnych spacerów, ani tym bardziej wędrówek donikąd. Snajperkę zostawił kilometry stąd. Pewnie teraz płynęła ściekami, wiedząc o swoim celu tyle samo co on. Na początku żałował tej decyzji, ale z każdym kolejnym kilometrem gorzki żal trawiła ulga. W pełnym słońcu dodatkowy balast stałby się torturą wymierzoną samemu sobie.

Widział wiele. Nigdy nie kłamał, mówiąc w zwykłej wymianie zdań, iż każda kolejna śmierć i plamy krwi na dłoniach to zwykłe checkpointy. Stosy trupów — tło obowiązkowe, Rozprute pociskami ciała kobiet i dzieci — dawniej oryginalność, teraz zwykła rutyna. Ale kiedy ukazał mu się widok skrywający się za plecami wzniesienia, jego nogi instynktownie zrobiły krok do tyłu. Wyszedł już na tchórza. Zawahanie się. Setki ciał. Niczym plastikowe manekiny ułożone losowo, nagie leżały na ogołoconych z kukurydzy polach. Pomiędzy nimi piaszczysta droga przesiąknięta krwią i skąpana w chmarze owadów. Ich chaotyczne odgłosy zmieszały się ze sobą, tworząc drażniący uszy dźwięk. Nie pójdzie dalej. Gdzie trafił? Czy to już piekło?

Mężczyźni, kobiety, dzieci, jak pierzyna usiana czerwonymi piegami. Prawie nudyści. W pełnym słońcu opalający się bezwstydnie na jego oczach Słodki zapach babeczek zmienił się w lepką breję smrodu duszącego cię aż do zawrotów głowy. Założył maskę przeciwgazową. Jej się nie pozbył. W sumie dobrze się stało.

Kilka pierwszych kroków stawiał niepewnie. Chmury owadów rozproszyły się widząc intruza i przysiadły na losowych ciałach dołączając do swoich pobratymców. Głęboki rany na plecach lub brzuchu znaczyły każdego trupa. Każda blada twarz wydawała się, jakby zaraz miała obrócić się w jego stronę. To uczucie zwielokrotnione bombardowało go coraz mocniej. Skąd tu właściwie przybył? Ostatnie co pamiętał to płynący ściek i snajperka znikająca w tunelu. Reszta była tylko migawką, wytartą kliszą. Nie widział nic.

Coś kazało mu przystanąć. To samo uczucie pojawiało się, gdy musiał strzelić. Nadchodził ten moment. Wyłączał każdą ze słabości i czekał jeszcze kilka sekund, by strzelić. Teraz stał, gapiąc się na wprost. Nie zamierzał więcej oglądać ich twarzy. Oni spali, mocno. Nie powinien tu przychodzić, ale przecież szedł donikąd. Zauważył kolejne wzniesienie, właściwie czubek. Reszta wyłaniała się stopniowo. Tam będzie lepiej i będą babeczki.