Życie to nie bajka, księżniczko! - Rozdział 1

- Amy, za pięć minut jest nasz występ. Przygotuj się. – usłyszała głos dobiegający zza drzwi garderoby.

Amanda, którą znajomi nazywali Amy, spojrzała w lustro.

Miała długie, kręcone, kasztanowe włosy i szare oczy.

Nałożyła lekki róż na swoje wydatne kości policzkowe i szminkę koloru truskawek na swoje pełne usta. Od czterech lat tańczyła taniec nowoczesny w zespole tanecznym „Stars”.

Ubrała czerwone trampki za kostkę, które idealnie pasowały do jej czarnych legginsów i białej, luźnej bluzki na ramiączkach, która sięgała jej do połowy ud. Było na niej napisane „Nigdy w siebie nie zwątpię”. Wtedy wszedł Thomas. Wysoki, umięśniony brunet, o pięknych, przenikliwych zielonych oczach. Amy czuła się przy nim malutka, ponieważ sięgała mu jedynie do ramienia. A że była chuda jak patyk, wręcz zanikała przy nim.

- Gotowa? – zapytał i pocałował ją w policzek przytulając jednocześnie.

- Gotowa. – oznajmiła z uśmiechem dziewczyna. Chłopak splótł swoje palce z je palcami wyszli na korytarz, idąc na scenę.

Przy wejściu na scenę stała cała ekipa zespołu, czyli Catrina i Emily, które na występie grały przyjaciółki Amy; Bart i Sally, którzy razem z Thomasem grali anioły; Tess, Grow i Eric, którzy grali demony.

Anioły, miały na sobie białe stroje i skrzydła z piórami, za to demony były całe czarne, a ich skrzydła były ze skóry. Catrina, Emily i Amy były ubrane tak jak chciały.

- A teraz wystąpi grupa „Stars”. – zapowiedział ich Peter, były chłopak Amy.

Dziewięć osób weszło na scenę. Sześć rozbiegło się za kulisy, a na scenie zostały tylko taneczne trzy przyjaciółki.

Zaczęła grać piosenka Beth Crowley – Warrior. Cały występ polegał na tym, że Amy poznaje Thomasa, który jest aniołem, w końcu rozpętuje się walka o nią, pomiędzy aniołami a demonami. Amy chwilowo wybiera demony lecz potem, spostrzegła, że ma specjalne moce, zabija demony i tańczy z Thomasem. Oczywiście wcześniej zmienia suknię.

Byli ostatnią, występującą grupą, więc zbiegli na widownię.

Po dziesięciu minutach były już wyniki. Amy obawiała się tylko jednego przeciwnika. Grupy „Funny Team”. Byli bardzo dobrzy.

- Panie i panowie. Ogłaszam, że tegoroczne Igrzyska Tańca Nowoczesnego, wygrywa grupa… - chwila ciszy, która strasznie działała Amy na nerwy. – Grupa „Stars”!

„Stars” zaczęli piszczeć i skakać z radości. Thomas i Amy jako pierwsi pobiegli po nagrodę, trzymając się za ręce. Nigdy nie byli tacy szczęśliwi. Po chwili dobiegła do nich reszta grupy. Po kilku minutach zdjęć, zeszli ze sceny. Rozbiegli się do swoich garderób. Amy szybko zmyła makijaż, spięła włosy w niedbały kok, spuszczając z przodu dwa pasma włosów, po jednym na stronę. Po chwili pobiegła do garderoby Thomasa. Zapukała, a gdy usłyszała „Proszę”, weszła bez wahania.

- Gratuluję wygrany. – powiedziała do Thomasa, który siedział właśnie przed lustrem i układał swoje gęste, czarne włosy na żel.

- Nie bądź taka skromna, skarbie. Wiesz, że większość naszej wygranej jest dzięki tobie. – uśmiechnął się, wstał, umył ręce, podszedł do niej i przyciągnął do siebie, obejmując ją w talii.

- Tak? – zapytała kusząco Amy, Thomas chciał ją pocałować, lecz ona się z nim droczyła z uśmiechem, aż w końcu mu uległa.

- Kocham cię. – powiedział, odrywając się od niej na chwilę, żeby nabrać powietrza.

- Wiem. Nie mógłbyś beze mnie żyć. – powiedziała uśmiechając się.

- A wiesz, że za piętnaście minut mamy pociąg powrotny? – zapytał z uśmiechem.

- Boże, musiałeś przypominać? W środku takiej ekscytującej chwili? – odpowiedziała.

- Uwielbiam to. – uśmiechnął się.

- Przerywać ekscytujące chwile? – zapytała z niedowierzaniem.

- Nie. Kiedy jesteś jednocześnie zawiedziona, wkurzona ale cały czas urocza. – oznajmił i pocałował ją w czoło.