1000 Lat lenistwa Prolog

[Witam! Od jakiegoś czasu przeszła mnie myśl aby napisać coś w stylu light novelki. Nie jestem jakimś weteranem tak więc proszę o wyrozumiałość :). Tak często nie zdajemy sobie spawy jak ważne jest czerpanie radości z życia, a nie z pracy....Mam nadzieję że uda mi się to pokazać... ]

- Witaj w zaświatach, Hideki Moroko !

Głos był na tyle mocny, że natychmiastowo obudził mnie ze snu. Gdy otworzyłem oczy, zauważyłem że przede mną znajduje się twarz bardzo młodej dziewczyny. Biorąc pod uwagę rysy jej twarzy oraz budowę ciała, wnioskuję że jest w podobnym do mnie wieku, ale z jakiegoś dziwnego powodu trudno mi się w tym utwierdzić. Dziewczyna ta posiada czarną, bogato zdobioną szatę, która podejrzanie dobrze zgrywa się z bielą jej włosów

- Uuughm……hmm? – Powiedziałem podczas, gdy próbowałem się kompletnie przebudzić

- Z przykrością muszę cię powiadomić, że umarłeś z przepracowania....

- Czekaj, co masz na myśli mówiąc, że jestem martwy ? – Ten nagły obrót spraw, sprawił, że zakręciło mi się w głowie, jednak udało mi się przyjrzeć otoczeniu. Pomieszczenie, w którym się znajduję, wypełnione jest eteryczną ciemnością i niczym więcej. Gdzieś pośród tej ciemności znajdują się dwa okazałe krzesła, jednak jedno zajęte zostało przez rozmawiającą ze mną, dziewczynę.

- Mówiąc prosto – Zaczęła, podczas gdy zasiadła na krześle i starała się obrać odpowiednią dla siebie pozę – Zmarłeś z przepracowania, gdy miałeś dwadzieścia jeden lat, niezbyt ciekawa śmierć, co?

- Kim jesteś ?

- Oh, nie przedstawiłam się, co? Nazywam się Azra i jestem kimś w stylu pośredniczki...

Blisko miejsca, w którym się znajdowała, unosiły się bardzo małe drobinki czegoś, co przypominało płatki kwiatów.

- Pośredniczki ? – Spytałem niepewnie, w tym czasie ona wymusiła na twarzy uśmiech.

- Tak, pomagam ludziom przejść na drugą stronę.

- Czyli jesteś czymś w stylu...anioła?

- Chyba można tak ująć, hmmm - Na jej twarzy pojawiło się zastanowienie.

Potrwało to chwilę, ale przypomniałem sobie jak doszło do całej tej sytuacji.

Pracowałem jako przedstawiciel handlowy w Tokio. Mogę powiedzieć bez grama przesady, że całe swoje krótkie życie spędziłem pracując. Było tak źle że zawsze brakowało mi czasu na jakąkolwiek formę relaksu i zawsze wracałem z pracy styrany.

Gdy powracałem ostatnio z pracy, rzuciłem się na łóżko i zasnąłem, a przynajmniej tak myślałem, okazało się jednak że wyzionąłem ducha.

- Więc? Czego ode mnie chcesz ?

- To proste, zmarłeś w takim młodym wieku, więc dam ci jeszcze jedną szansę.

- Szansę ? – Spytałem poważnie, podczas gdy dalej znajdowałem się pod wpływem przyćmienia.

- Tak, pozwolę ci się odrodzić tak jak tylko tego chcesz. Jest jednak pewien haczyk – Położyła nacisk na ostatnie wypowiedziane słowa i w tym samym momencie zagięła palec wskazujący lewej dłoni, potem dodała – Gdy już wybierzesz nie będzie odwrotu.

- Więc pozwalasz mi na wybór...

- Na to wygląda.

Moje dotychczasowe życie pełne było chwil wytchnienia, a nieprzespane noce dawały o sobie znać poprzez wycieńczanie organizmu. W tej chwili chciałem jedynie odrobiny ciszy i spokoju, miejsca, w którym mógłbym beztrosko cieszyć się życiem...

- Mieszkałem w małym bloku mieszkalnym, więc chyba prośba o alternatywę w postaci dużej posiadłości nie będzie problemem? – Spojrzałem na nią już po raz enty, a ona zdawała się głucho pytać czy skończyłem swoje życzenia...

- To wszystko? – Przerwała nieznaczną ciszę – Mogę dać ci co tylko chcesz: Nieśmiertelność, nieskończone bogactwo czy nawet zamek....

- Myślę że posiadłość w lesie wystarczy, nie zależy mi szczególnie na nieśmiertelności, chcę jedynie żyć w spokoju....

Cisza powróciła, lecz tym razem była głośniejsza. Zacząłem nerwowo stukać palcami o kolana, patrząc na niewidzialną podłogę.

- No dobra....skoro chcesz to nie ma problemu, a teraz zaśnij.....

Spać? Nie specjalnie miałem wtedy na ochotę, ale zajęło to chwilę zanim oczy zaczęły mi się zamykać. Myślałem, że cała ta rozmowa była niczym innym jak tylko abstrakcyjnym snem czy halucynacją, jednak uczucie rozmowy wydawało się prawdziwe.

Po raz drugi straciłem przytomność.......

✹

Gdy się obudziłem, nie znajdowałem się już w enigmatycznie pustym pomieszczeniu, lecz na dużym zielonym placu, tuż obok niewielkiego strumyka i błyszczących od słońca, kamieni. Niebo zaczynało pokrywać się szkarłatem, więc wywnioskowałem, że niedługo nadejdzie noc. Powoli wstałem i obróciłem się małym piruetem do tyłu i to co zobaczyłem udowodniło, że wszystko co mnie spotkało nie było snem. Przed moimi oczami rozciągała się masywna budowla z drewna i starannie ułożonego kamienia, spiczasty i niemy dach-podobnie jak kamienie- kąpał się w ostatkach promieni słonecznych, jednak urody posiadłości nie dodawał ten dach, lecz ogród znajdujący się przy niej – ogromny i posiadający różnorodność roślin. Nie myśląc długo, podszedłem do drzwi i na małej wycieraczce zauważyłem kartkę z następującą wiadomością:

"Klucz do twojego nowego domu znajduje się pod doniczką obok,

Od tej pory zaczyna się twoje nowe życie w tej oto posiadłości,

Baw się dobrze!

-A."

Gdy wszedłem do środka, pierwszą rzeczą, której się podjąłem było niezobowiązujące lenistwo, następnego dnia to samo, i następnego i następnego....

I tak minęło tysiąc lat.....

KONIEC PROLOGU