24.11

Komentarze (13)

• 
  Dementor Biały dwa lata temu

  Cicho zgasł papieros, a jak gaśnie głośno?
• 
  Narrator dwa lata temu

  Dementor Biały
  
  >>>> Cicho zgasł papieros, a jak gaśnie głośno?
  Kiedy się kiepuje w muszli z wodą. ??
• 
  Dementor Biały dwa lata temu

  Narrator ale jest napisane że to papieros w dłoni gasnący, a nie w muszli
• 
  Narrator dwa lata temu

  Dementor Biały
  
  Może hartował peta w wilgotnej dziurce? ? Tss…
• 
  Dementor Biały dwa lata temu

  Narrator nie rozumiesz. Jeżeli normalnie gaśnie cicho, to nie rozumiem jaki sens jest to podkreślać,
• 
  Narrator dwa lata temu

  Dementor Biały
  
  Bo w poezji nie liczy się sens, tylko gra słów. ??
• 
  MartynaM dwa lata temu

  Narratorze, mylisz się, zabawa polega na tym, zeby właśnie w grę słów wpleść sens, inaczej mamy tylko bełkot, a tego już wierszem nazwać się nie da.
  Gra słów może być najpiękniejsza, bez dobrej bazy, to śmieci.
• 
  Dementor Biały dwa lata temu

  Narrator to jedno z najgłupszych zdań o poezji jekie usłyszałem, a w kontekście frazy której dotykam to już total absurd, tu nie ma żadnej gry, szarady, nic, i to nic w dodatku bez sensu
• 
  Kraszax dwa lata temu

  Dementor Biały
  Akurat pierwsze dwie linijki są nawiązaniem do piosenki Video, którą lubiłam słuchać z osobą o której to jest :) aczkolwiek wiersz równie martwy jak ta osoba.
• 
  Poncki dwa lata temu

  Dementor Biały
  ruscy cały czas gaszą papierosy głośno. Jeden zgasili na moście krymskim to się aż wagony na moście kolejowym zajęły.
• 
  Szpilka dwa lata temu

  Dementor Biały
  
  Nie bądź taki zasadniczy, bo wielu userów nie rozumie wierszy obecnych tu poŁetów, którym się wydaje, że im wiersz bardziej podupcony, to tym lepiej! Dlatego nie wyłapują niuansów jak pleonazmy albo niepotrzebne określenia.
  
  Łezka się w oku kręci, gdy się poczyta starych mistrzów:
  
  Pytasz, co w moim życiu
  
  Py­tasz, co w moim ży­ciu z wszyst­kich rzecz głów­ną,
  Po­wiem ci: śmierć i mi­łość - oby­dwie za­rów­no.
  Jed­nej oczu się czar­nych, dru­giej - mo­drych boję.
  Te dwie są me mi­ło­ści i dwie śmier­ci moje.
  
  Przez nie­bo roz­gwież­dżo­ne, wpo­śród nocy czar­nej,
  To one pę­dzą wi­cher mię­dzy­pla­ne­tar­ny,
  Ten wi­cher, co dął w zie­mię, a ludz­kość wy­da­ła,
  Na wiecz­ny smu­tek du­szy, wiecz­ną roz­kosz cia­ła.
  
  Na żar­nach dni się mie­le, dno ży­cia się wier­ci,
  By praw­dy się naj­głęb­szej do­ko­pać ist­nie­nia -
  I jed­no wie­my tyl­ko. I nic się nie zmie­nia.
  Śmierć chro­ni od mi­ło­ści, a mi­łość od śmier­ci.
  
  Jan Lechoń
  
  Jest tu anafora i paradoks, finezyjne epitety i metafora cudna - na żar­nach dni się mie­li. Piękny wiersz z przesłaniem i przede wszystkim zrozumiały!
• 
  Dementor Biały dwa lata temu

  Szpilka kiedy już przeczytałem i mam uwagę, a uwaga tyczy się rzeczy tak podstawowej to zwracam uwagę, a jak ktoś pisze mi bzdury typu "w poezji nie liczy się sens" to piszę, że to bzdura. Mogę milczeć, ale to również nie zamierzam czytać tu nic skoro moje uwagi są niemile widziane
• 
  Szpilka dwa lata temu

  Dementor Biały
  
  Ależ mile, ja bardzo sobie cenię celne uwagi ?

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania