31. CZY W KOŃCU CZEGOŚ SIĘ DOWIEM?

Kiedy wróciliśmy do posiadłości postanowiliśmy, że odrazu odwiedzimy babcię. Mimo, że wcześniej nie chciałam nikogo poza Pablem wtajemniczać, tak zaczęło mnie to intrygować, że musiałam poznać prawdę. Tak właśnie - prawdę. Tak zaczęłam to nazywać. Kiedy starsza pani spytała jaką mamy do niej sprawę odrazu pokazałam jej zdjęcie.

-Skąd to masz?! Grzebałaś w moich rzeczach?! - oburzyła się jednocześnie próbując ukryć zdenerwowanie.

-Babciu spokojnie. Elena znalazła to przypadkiem i...

-Spokojnie ja to wytłumaczę. - przerwałam mu. -Pamiętasz, kiedy kazałaś mi znaleść swoją chustę? Ostatnio, kiedy miałyśmy przejść się na spacer.

-Tak pamiętam ... i?

-Wtedy właśnie razem z nią znalazłam przez kompletny przypadek to zdjęcie...chciałam zwrócić ale tak mnie zaintrygowało, że...

-Dobrze już dobrze.

-Powiesz nam kto na nim jest? - spytał Pablo.

Staruszka znów westchnęła i zaczęła pokazywać:

-Tu jestem ja z dziadkiem i Twoim tatą Pablo a obok sąsiedzi z córkami.

-Sąsiedzi z Shepherd?

-Tak chłopcze.

A więc pewnie o nią chodziło kiedy zobaczyła mnie pierwszy raz... -pomyślałam w duchu.

-Teraz możesz się domyślać dlaczego zemdlałam pierwszy raz Cię widząc. - westchnęła babcia, zwracając się do mnie jakby czytała mi w myślach. -Po prostu do złudzenia mi ją przypominałaś. Ale dalej nie rozumiem o co Wam chodzi? Co chcecie wiedzieć? Podobieństwa się zdarzają.

-Jeżeli to jakoś wytłumaczy moje zachowanie to chcę powiedzieć, że zostałam adoptowana... nigdy nie poznałam ani nawet nie widziałam biologicznych rodziców... nigdy nikomu poza Pablem i moją przyjaciółką o tym nie mówiłam bo nie czułam takiej potrzeby ale teraz coś się zmieniło. - powiedziałam.

Nie wiem czy to wyznanie czy jakiś inny powód skłoniły seniorę Cortez do tego co później powiedziała, ale gdyby nie to nie wiem jakby się to wszystko potoczyło.

***

zbliżam się do końca historii, ostatnie rozdziały niebawem...