A co ty na to... cz. I

Historia się zaczyna...

Najważniejsza noc w roku...

Ta, która sprawia, iż każdy wyłudzony cuks smakuje dużo bardziej, a dentyści w spokoju ostrzą swe wiertła.

Noc, na którą kropla magii wylana jak barszcz na świąteczny obrus, to niezwracająca na siebie uwagi, norma.

W taką noc, przyjdzie nam być świadkami pewnych zdarzeń...

Ciche pukanie, wkradło się samotnie do pokoju i wybudziło Smitha z drzemki, jaką odbywał właśnie na starej wysłużonej kanapie, ze szklaneczką „szkockiej” w ręku.

- Cholerne bachory! - zaklął starzec, powoli wstając z kanapy – Już idę, już idę, pali się czy co? – odpowiedział na coraz słabsze odgłosy wydobywające się zza wielkich, dębowych wrót.

Azali nie były to zwyczajne drzwi i nie zostały przeznaczone do szybkiego otwierania. Raczej do powolnego uchylania, któremu towarzyszył przejmujący warkot, przemieniający się następnie w głębokie skrzypnięcie zwiastujące koniec świata lub nieproszonego gościa w jakimś uroczym starym zamczysku w Górach Gdzie Zawsze Jest Burza. Wiedziały o tym i szanowały się za to, dlatego wręcz wrzasnęły gdy Smith pchnął je mocno na zewnątrz. Miał dość tej nocy i zdecydowanie za dużo wspomnień. Poza tym, wiedział co czeka go za drzwiami. Gromadka głupio wyszczerzonych smarkaczy proszących o cukierki.

Jakież było jego zdziwienie gdy otworzył drzwi i... Istotnie zobaczył dość niskiego człowieczka, choć nic nie wskazywało na to by był młody, a tym bardziej, by zaczął błagać o cukierki. Świadczyły o tym zarówno broda, jak i czarna strzała w jego boku.

Po... móż! - wykrztusił cicho przybysz i padł na twarz.

Smith wniósł nieznajomego do środka, położył go na kanapie i opatrzył rany. Okazało się, iż oprócz oczywistego urazu, nieznajomy był cały pokryty bliznami, a także miał parę mniej szkodliwych ran kłutych w okolicy brzucha. Wyciągnął wielką, czarną strzałę z boku przybysza i zatamował krwawienie.

- No, skończyłem – pomyślał i usiadł w fotelu naprzeciw leżącego. Po namyśle nalał do dwóch szklaneczek trochę ostro pachnącego dżinu. Wypił łyk i odetchnął – Może to nie będzie taki nudny wieczór jak się spodziewałem... - pomyślał i począł wpatrywać się w cienie tańczące na ścianie, w takt przejeżdżających za oknem samochodów...

Budzimy się...

Świat z początku wydawał się niezwykle rozmazany i ciemny. Kiedy wreszcie oczy przyzwyczaiły się do wszędobylskiego półmroku, a i otoczenie odzyskało swą dawną ostrość, przybysz zauważył siedzącego naprzeciw siebie starucha. Był strasznie chudy. Jego długie, białe jak śnieg włosy opadały kaskadą aż na plecy. Jego skóra, stara i sucha, wyglądała jak frak na bezdomnym - niedopasowany, stary i nie dający żadnej ochrony przed chłodem świata, jednak nie dał się zwieść pozorom – pod tą marną powłoką kryły się siły mogące powalić niedźwiedzia. Widział je dokładnie. A ten wzrok... Tylko to potwierdzał – dzikość pantery i siła słonia. Miał na sobie biały, brudny t-shirt, długie piżamowe spodnie w czerwono-fioletową kratę a całości dopełniały brązowe włochate papucie.

Co mogło umieścić tak dziką duszę w nędznej piżamie, w miękkim fotelu, w małym domku na przedmieściach gdzie nie działo się nic niezwykłego, chyba pozostanie zagadką... - myślał wciąż leżąc na kanapie.

- Nie udawaj, widzę że się obudziłeś! - przerwał rozmyślania cichy, lecz stanowczy głos – Masz tu coś co cię postawi na nogi... - przed nosem pojawiła się szklaneczka z dziwnie pachnącą, złocistą cieczą.

- Dziękuje! - odparł przybysz, następnie napój zniknął Smithowi z pola widzenia – Ale, gdzie me maniery! Zwą mnie Fin.

Kim jesteś, co robisz w moim domu oraz co się do cholery dzieje...?

Teraz siedział przed nim. Widział jego silną sylwetkę. Zastanawiające, jak w tak małym ciele, może być napakowane tyle mięśni. To wbrew naturze! Pochłania kolejny kieliszek dżinu. Chyba ósmy, zaraz się przewróci.

Mimo to gość wciąż siedział wyprostowany, a potem jakby wybudził się z transu, spojrzał na Smitha i rzekł

- Przepraszam za kłopot. Nie miałem się gdzie udać – starzec w swym fotelu tylko mocniej zaczął lustrować oblicze gościa. - To było przerażające. Pierwszy raz widziałem by atakowały tak świetnie zorganizowane i – tu wskazał na leżącą na nocnym stoliczku strzałę – by używały łuków...

Pytania w głowie Smitha mnożyły się już szybciej niż bakterie w szpitalu – Co, kiedy, dlaczego? - Jego wrodzona intuicja podpowiadała mu, iż odpowiedzi, będą co najmniej dziwne. Mimo to, zebrał resztki spokoju i cierpliwym głosem zadał jedno rzeczowe pytanie

- Kto?

Słowo to, wybrzmiewało jeszcze długo po tym jak zostało wypowiedziane. Do tej pory oczy przybysza zdradzały tylko lekki niepokój, lecz teraz zrobiły się małe i przerażone jak u świni, świadomej iż wizyta u rzeźnika nie jest bynajmniej wizytą prozdrowotną. Napiął naraz wszystkie mięśnie, a na jego czole pojawiły się kropelki potu. Zaczął drżeć i nieobecnym wzrokiem wpatrywać się w ciemność po drugiej stronie pokoju.

Smith przyglądał się takiemu przeistoczeniu, nie pierwszy raz w życiu. Atak paniki - nagły instynkt, stary jak rasa ludzka, mogący poruszyć tłum by budował wielkie grody, lub rozbijał je w pył.

- Ten człowiek zobaczył coś, czego żadna żywa istota, nie chciałaby ujrzeć – pomyślał i dodał – martwa zresztą też chyba nie. - Wiedział, że jest tylko jeden sposób by osobę w takim stanie przekonać do rozmowy. Wstał i zaczął wykręcać nogę od szafki nocnej. Odwrócił głowę w stronę przerażonego, a teraz także zdziwionego Fina i lekko się uśmiechnął a oczy mu zabłyszczały. Był w tym jakiś pierwiastek szaleństwa, które jak potwór wybudzony po tysiącleciach ze snu, miało nagle ogromną ochotę pokazać swoje ogromne, ociekające jadem zęby całemu światu.

Dokończył dzieła, wstał i z wydrążonej w środku, drewnianej nogi, wyciągnął małą buteleczkę z czymś mętnym w środku. Oczy niemal mu świeciły, gdy dodawał ostrożnie jedną kropelkę płynu do szklaneczki wody, a następnie podał ją Finowi

- Pij! - powiedział głosem nie znoszącym sprzeciwu – Tylko nie obrzygaj mi kanapy – dodał, i obdarował przybysza lekkim grymasem, który zapewne miał przypominać uśmiech, lecz mimo wielkich chęci jego posiadacza, efekt był raczej marny.

Fin, z początku niepewnie spojrzał na szklaneczkę znajdującą się w ręce starca, lecz lekko pośpieszony jego wzrokiem, szybko pochwycił ją i opróżnił.

Z początku nic nie poczuł, już miał zwrócić pytające spojrzenie w stronę Smitha, gdy coś jakby młot uderzyło go w głowę i opadł bezwładnie na poduszkę. Ostatnim co usłyszał było cmokanie, po którym nastapiła jakby oddalająca się coraz bardziej uwaga

- Zawsze tak reagują...