Anioł Stróż

Każdego dnia budzę się z myślą, że to właśnie dziś stanie się coś wyjątkowego. Jednak za każdym razem nic nadzwyczajnego się nie wydarza. I wtedy zastanawiam się - czy życie innych ludzi też jest tak monotonne, nic nie warte?

Jak codziennie po przebudzeniu udałam się do łazienki. Wykonując tę same czynności co wczoraj i te same co tydzień temu, tracę resztki nadziei. Wyszłam z domu. Od razu w oczy rzuciła mi się paskudna pogoda. No ale cóż, mamy zimę. Pogodzona ze swoim ciężkim losem, udaję się na przystanek autobusowy. Tam jak zwykle czekają: moja najlepsza przyjaciółka Maja i chłopak Marcel. Do szkoły, latem chodzimy Na piechotę. Jednak przy dzisiejszych warunkach taka opcja raczej nie wchodzi w grę. Kiedy nadjezdża nasz "królewski rydwan" siadamy na swoich stałych miejscach. Ja z Marcelem razem, Majka za nami.

Ruszając, słyszymy tą samą melodię.

Nagle w tę melodię, wkrada się coś innego. Jakiś dziwny zgrzyt. Później pisk kół. W końcu czyjś krzyk. Poczułam mocne pchnięcie w przód i uderzenie. Ciepła ciecz spływała po czole. Wtedy już wiedziałam, co się dzieje. Mój zaalarmowany umysł zadał mi tylko dwa pytania. "Co z Marcelem?". "Co z Majką?". Jednak to nie był koniec. Autobus zatoczył kilka kółek na asfalcie i wpadł do rowu. Widziałam na sobie krew, mając nadzieję, że jest moja. Słyszałam pisk innych ludzi, w tym mojej przyjaciółki i czuły szept chłopaka, który jeszcze do dziś tkwi mi w głowie. Czuje się tak, jakby cały czas mówił do mnie to samo: "Nawet jeśli coś pójdzie nie tak, jeżeli nasze drogi będą musiały się tutaj rozejść, chcę, żebyś widziała, że z tamtad - wskazuje palcem na niebo - będę Twoim Aniołem Stróżem. Kocham Cię."

Więcej już nic nie pamiętam.

Obudziłam się kilka dni później w szpitalu. Organizm nie pracował na pełnych obrotach. Ale zaraz... już wiem. Autobus, rów, wypadek... wraz ze świadomością wracają dwa pytania. "Co z Marcelem?", "Co z Majką?".

Jednak ta druga zaraz weszła na salę. Trochę połamana, ale żywa. Kiedy zbliżyła się do mojego łóżka, zobaczyłam jej zapłakane, czerwone oczy.

- Muszę Ci o czymś powiedzieć. - przyznaje łamiący się głosem. - Twój Marcel... on nie żyje. Nie dał rady.

W jednej chwili zawalił mi się cały świat. Za wszelką cenę nie dopuszczałam tego do siebie. Zaczęłam płakać, wrzeszczeć, wyć. Wyć z bólu. Zdałam sobie sprawę, jak kruche jest życie człowieka. Wiedziałam już, że nigdy nie przestanę go cenić.

Teraz stoję na miejsu dla absolwentów uczelni. Za chwilę mam odebrać dyplom. W momencie wręczenia mi go, widzę na niebie małą chmurę w kształcie serca.

I już wiem, że to robota mojego Anioła Stróża.