Bad Girl na Manhattanie

A gdyby on powrócił, Co mu powiedzieć mamy?" - Powiedzcie, że czekano. Nań aż do śmierci samej. - „A gdyby jeszcze pytał. Gdyby mnie poznać nie mógł?" - Mów z nim, jak siostra mówi. Bo może ból go przemógł.

***

Dzisiaj mam spotkanie z Aronem, mafijny baronem całego podziemia. Nie chcę się spóźnić, bo on jest mafiozo. Jest postrachem całego miasta, wszyscy się go boją.

Mój boss ma układy i to jakie? Układa w markecie towar na półkach.

Właśnie podjechał pod mój dom, swoją limuzyną Rolls-Royce. My też nie gorsi i w naszej posiadłości mamy luksus - nie to, co sąsiedzi. Jako burżuazja mamy wychodek na półpiętrze, a plebs wypróżnia się do latryny na podwórku. Słyszę charakterystyczny klakson, wychodzę przed budynek i od razu włażę w psią kupę. – Żeby tego właściciela wilki udusiły. Łachmycie nie chce się sprzątnąć po swoim parszywcu! - mruczę pod nosem. Szukam patyka, znajduję, siadam na krawężniku zarośniętym trawą i czyszczę podeszwę buta, oczywiście jak każda Julka - mam buty Nike. Wstaję, robię kilka kroków, no nie - czuję coś mokrego na dupie. Sprawdzam dłonią, co to?

- Kurza twarz, usiadłam na gównie. Wdepnąć w odchody - sukces od rana murowany. Tak podają senniki. Guzik prawda. Żeby ci kundlu chwost urwało - mruczę pod nosem. Ależ tu nasrane. Wycieram trawą psie gówno ze spodni, potem doczyszczam chusteczkami. "Limuzyna" czeka, czyli Fiat Cinquecento. Rzęch ma ze 20 lat, ale jeździ. Wyłazi z niego mój mafiozo. Tak tępego ryja (oprócz mego) trudno spotkać w realu. O! - widzę polepszyło mu się, kupił sobie maszynkę do robienia papierosów. Boss zajęty nabijaniem gilzy tytoniem, więc mnie umazanej w gównie nie poczuje.

– Heloł bejbi - mówi na przywitanie mój mafioso i całuje mnie w policzek.

– Sie masz Aronie, pęknięty balonie! - odpowiadam mu żartem.

– Zmieniłaś perfumy? - pyta Aron. Właściwie to ma na imię Kuba, a może Michał, czy jakoś tak? A może Mateuszek? Nie, Mateuszek to ten obłudnik z krzywą mordą, co ciągle kłamie?

– To nie nowe perfumy, po prostu w gówno wlazłam - odpowiadam poirytowana.

– A to w porządku – oznajmia przygłup, który uważa się za mojego chłopaka, po czym dodaje - nie znoszę piżma i Legii. A za ten żart o pękniętym balonie, to ci kiedyś przyfasolę.

– Nie przynudzaj, daj pojarać!

– Zrób se. Gilzy się skończyły - odpowiada nieco zmartwionym głosem - zrób se tutkę z gazety.

- Ale luksus-mruczę wkurzona - skąd te kuny mają wszystko w tych książkach? Przecież piczką na taki luksus nie zarobisz. Pewnie bzdziulki przechwalają się, flury jedne.

Wsiadam do limuzyny, oczywiście gruchot nie chce ruszyć.

- Wysiądź i pchaj - mówi Aron - byle do Duńskiej, a potem z górki.

Ulica Duńska ma kilka kilometrów długości i dosyć ostry spad, więc pcham całym ciałem, aż popierduję z wysiłku. Potem, gdy auto zaczyna samo toczyć się ze wzniesienia, Aron odpala silnik, rusza gwałtownie, a ja z braku oparcia padam na asfalt.

- Jula - krzyczy przejeżdżający obok kierowca - co się wylegujesz na asfalcie? Che-che, czekasz na klienta?

Nie mam siły poczęstować go matem, ani pokazać jakiś nieprzyzwoity gest. Auto Arona zatrzymuje się kilkanaście metrów dalej. Wsiadam i kilkukrotnie zatrzaskuję drzwi.

- Co tak gównem zajeżdża? - pyta Aron, po czym dodaje - aaaa...to ty wsiadłaś.

- Gdzie jedziemy?

Nie mam ochoty na pyskówki, jak jakaś tępa dzida, bo każe wysiąść i bujaj się Hela.

- Jedziemy na Manhattan - odpowiada Aron, a może Jarek (zawsze zapominam jak ten młot ma na imię. Jarek? Nie! Jarek to ten mały, wredny intrygant. Skąd ja tych gnojów znam? Może z telewizji? A jechał ich pies.)

- Zobaczymy ciuchy?!

Manhattan to miejskie targowisko z chińskim barachłem: tandetne, niedoszyte...takie Srani-Armani ze Szaberplacu. Parkujemy naszego "merca" i idziemy na bazar. Oczywiście, jak co dzień przy Hali Piastowskiej stoi trzech żuli: Luke, Zayn i Dylan. (Luknij-Zajekoś i Dyla - trzech znanych muszkieterów). Jeden z obszczymurków, chyba Lukaj (te menelskie mordy, wyglądają podobnie) zwraca się do mego mafiosa:

- Wiesiek, pożycz 40 groszy...do whisky zabrakło.

- Do whisky? -pyta zdziwiony Aron.

- No...do "jagodzianki", trunku masy niepracującej miast i wsi, a będącej w ciężkim położeniu i w potrzebie - z niecierpliwieniem odpowiada gangster zakazanych napojów. Po czym dodaje: - W telewizji ci tego nie powiedzą i nas nie pokażą. Dla tych świń przy korycie, jesteśmy ludzkim odpadem. Ty jednak szanujesz zwykłego człowieka. A zwykły człowiek ma pragnienie.

Aron vel Wiesiek daje złotówkę i kilkadziesiąt groszy.

- O! Widzę, że miszczu przy kasie. Dziękujemy za hojność, całuję ronyczki szanownej pani i zenikam.

Odchodzi kilka kroków, po czym zawraca i mówi: - Dołóż jeszcze zeta łaskawco, wybawco utrapionych i spragnionych, bo dziś mnie suszy jak Araba na pustyni. O twojej hojności będem śpiewał ballady dla potomnych.

Ballada dziada

A szatę ma plugawą i odrażającą. Dłonie w liszajach, brudne palce rąk i nóg.

A za nim ciągnie się ten słynny, wstrząsający. A za nim ciągnie się ten mdławy ludzki smród.

A za nim ciągnie się ten znany, odrażając. Ten odpychający słodko kwaśny ludzki smród.

Jedzie tramwajem dziad i tramwaj jedzie dziadem. Ludzie od smrodu walą w drugi kąt.

Cuchnie w tramwaju wyjątkowa woń rozkładu. Otwarte okna nie wywietrzą ludzki swąd.

Czysty przechodniu i ty pani z zakupami. Jeśli wyciągnie rękę do was dziad.

Dajcie złotówkę albo, choć pięćdziesiąt groszy.

Na obiad nie wystarczy, ale będzie człowiek rad.

***

Szwendamy się po targowisku, a potem mój gangster zaprasza mnie na paszteciki z barszczem. Lubię te klimaty, atmosferę bazarów, tylko przekupek nie lubię i miejscowych drobnych złodziejaszków. Słyszę od bazarowych bab narzekanie na drożynę, na miejskich urzędników, którzy chętnie obdarliby mieszkańców ze skóry, przez ciągłe podnoszenie podatków.

A w tym wszystkim jakieś normalne życie, przyziemnie sprawy. Jemy paszteciki z serem i pieczarkami, popijamy barszczykiem. Ktoś przy wejściu do społemowskiego sklepu gra na skrzypcach.

Obok na pętli autobusowej czekają autobusy, by rozwieść ludzi do północnych dzielnic miasta. Kierowca wyszedł zapalić, jakiś "legun" śpi na ławce pod wiatą. Łachmyta legowisko sobie znalazł. Zwykłe życie, bez pośpiechu.