Bądź dobry jak chleb

Legion rąk rozciąga twą jaźń,

zasłania twarz widzącą blask,

a na końcu widnieje migoczący skarb.

Komnaty, długie korytarze i możliwy trzask,

w odbiciach widzisz wizje dawnych gwiazd.

Zgubnym jest wyrwać się z objęcia mas,

aby tylko rozbić o mglisty bruk swą twarz.

Nie wiesz, co chciałeś, nie wiem co widziałeś,

ale tego mętliku nie rozwiąże dywan szkła

zrodzony z rozmazanej mozaiki twych lat.

Odbijają się echem w kokonie naszych dłoni

twoje niezrozumiałe warknięcia i płacz.

Jedyne, czym możemy się z tobą podzielić,

to to, co ty sam możesz nam dać.