Ballada o kalesonach

Ballada o kalesonach

z nieba jak garniec miodu

podgrzany w słonecznym kotle

żar spływa w dół lepkim potem

kolejne koszule mokre

poci się pierś i dupa

co za cholerny upał

wiem nie obrażę się wcale

powiecie idiota skończony

na głowę zaliczył upadek

kto w takim zabójczym upale

chce pisać o kalesonach?

w dodatku jeszcze balladę

no właśnie proszę pana

to znowu jakaś reklama?

wyjaśnię sprawę w dwóch słowach

i dalej z wierszem pojadę

a póki gorąca głowa

muszę rozpocząć balladę

trzy razy księżyc obrócił się złoty...

o nie! to plagiat będą kłopoty

może więc?

na niebie wzeszedł miesiąc blady...

księżyc pasuje do ballady

powietrze gęste jak zupa

co za cholerny upał

już taka natura człowieka

choć jeszcze niedawno przeklinał

i marzył o wiośnie o lecie

choć na upały wciąż czekał

to teraz w głowie mu zima

a nawet mu się plecie

krajobraz lodem przeszklony

na głowie czapka na tyłku

cieplutkie kalesony

i wiem ten atrybut męskości

klasyczny bawełniany

coraz rzadziej już gości

w menu garderobianym

teraz rajstopy męskie

na półce leżą w szafie

rajstopy?!

jakoś z męskością

powiązać ich nie potrafię

przeminie lato i jesień

świat z zimą białą i chłodną

w czasie miłosnych uniesień

zdarzy się spodnie opadną

ja już się wtedy nie speszę

i nie zawstydzę się nagle

z dumą ci powiem

kochanie

to moje ineksprymable