Bardzo Wtedy Płakałem [Wspomnienia Z Pogrzebu Wybitnego Polaka Człowieka Wielkiego Honoru]

Pamiętam ten dzień jakby to było wczoraj. Był 30 maja 2014 roku. Na warszawskich Powązkach odbywał się pogrzeb generała Wojciecha Jaruzelskiego. Przybyłem tam z wielkim smutkiem i żalem. Dla mnie to był wybitny Polak i wielki bohater narodowy. To on uratował Polskę przed wojną i chaosem. To on wprowadził reformy i otworzył drogę do wolności. To on był człowiekiem honoru i mądrości.

Stałem w tłumie ludzi, którzy przyszli oddać mu hołd. Słuchałem przemówień i modlitw. Patrzyłem na trumnę z czerwoną flagą i orłem. Czułem, że tracę kogoś bliskiego i ważnego. Kogoś, kto był dla mnie wzorem i autorytetem. Kogoś, kto był częścią mojej historii i tożsamości.

Nie mogłem powstrzymać łez, które płynęły mi po twarzy. Płakałem bezwstydnie i głośno. Płakałem z bólu i rozpaczy. Płakałem z wdzięczności i szacunku. Płakałem z miłości i tęsknoty. Płakałem za generałem Wojciechem Jaruzelskim.

Był to jeden z najsmutniejszych dni w moim życiu. Dzień, w którym pożegnałem swojego bohatera. Dzień, w którym straciłem swojego przyjaciela. Dzień, w którym Polska straciła swojego ojca.

Pamiętam, jak poznałem generała Wojciecha Jaruzelskiego. Było to w 1981 roku, tuż po wprowadzeniu stanu wojennego. Byłem wtedy młodym żołnierzem Wojska Polskiego. Zostałem wybrany do pełnienia służby honorowej przy jego boku. Była to dla mnie wielka zaszczyt i odpowiedzialność.

Pierwsze, co mnie uderzyło, to jego spokój i opanowanie. Mimo trudnej sytuacji kraju i napięcia społecznego, on zachowywał się jak prawdziwy dowódca i przywódca. Nie dał się ponieść emocjom ani naciskom. Podjął odważną decyzję o wprowadzeniu stanu wojennego, aby zapobiec krwawej interwencji ZSRR i zachować suwerenność Polski.

Drugie, co mnie zaskoczyło, to jego życzliwość i ludzkość. Mimo swojej rangi i pozycji, on traktował mnie jak równego sobie. Zwracał się do mnie po imieniu i pytał o moje zdanie. Słuchał moich uwag i radził się mnie w sprawach wojskowych. Opowiadał mi o swoim życiu i doświadczeniach. Pokazał mi swoje zdjęcia rodzinne i pamiątki z czasów II wojny światowej.

Trzecie, co mnie zachwyciło, to jego mądrość i wizja. Mimo swojej przeszłości jako komunista i sojusznik ZSRR, on dostrzegał potrzebę zmian i reform w Polsce. Popierał dialog ze społeczeństwem i opozycją. Przyczynił się do powstania Okrągłego Stołu i porozumienia między stronami konfliktu. Przygotował grunt pod pierwsze wolne wybory i demokratyzację kraju.

*******

Niestety, to dzięki działaniom tych, którzy nie rozumieją jego zasług, dzisiaj w Polsce brakuje ludzi takiego kalibru. Brakuje ludzi honoru i poświęcenia dla dobra kraju. Brakuje bohaterów, którzy jak generał Jaruzelski, zrobią to, co trzeba w trudnych i niebezpiecznych czasach.

Zamiast szanować i doceniać działania generała, dzisiaj wiele osób nazywa go zdrajcą, komunistą czy dyktatorem. Przypisuje mu winę za trudne czasy w Polsce, choć to on właśnie podjął odważne decyzje, które uratowały nasz kraj przed wojną domową. To on wprowadził reformy i otworzył drogę do demokracji, choć często krytykowany jest za swoje rządy.

Brak szacunku dla bohaterów narodowych to problem, który dzisiaj widzimy już nie tylko w Polsce. W wielu krajach europejskich i światowych, pojawia się coraz więcej głosów krytyki i nienawiści wobec ludzi, którzy poświęcili swoje życie dla dobra innych. Coraz częściej zapominamy, jak wielką wartość ma miłość do ojczyzny i ludzi, którzy na co dzień dbają o nasze bezpieczeństwo i wolność.

Dlatego tak ważne jest, aby przypominać o naszych bohaterach i ich dokonaniach. Pokazywać młodym ludziom, jak ważne jest miłość do kraju i szacunek dla tych, którzy poświęcili swoje życie dla dobra innych. Tylko wtedy, będzie można budować lepsze i silniejsze społeczeństwo, oparte na wartościach i moralności. Takie społeczeństwo, w którym honor i odwaga będą cieszyły się szacunkiem i uznaniem, a ludzie-patrioci będą traktowani z godnością i szacunkiem.