Takiego obrotu sprawy się nie spodziewałam. Jak wiele emocje mogą zrobić z człowiekiem...
Mała uwaga: "Jakuba drażniła zima" może by przedstawić na "Zima drażniła Jakuba". Zgrabniej się czyta wtedy. Podobało mi się to o płatkach śniegu, które nie wiedzą, że wybierają śmierć.
Pozdrawiam 5:)
Witaj jolka, dziękuję za ekspresowy odzew. Taki był plan w zasadzie od początku, cieszę się, że udało się zaskoczyć:) A co do Twojej uwagi, to masz rację. Przestawię szyk.
Pozdrawiam!
Justysko. Jak Ty to robisz, że tak piszesz? Pod koniec są pewne symptomy...klimat...że coś się wydarzy ale nie musi. Tu się jednak wydarzyło. Zakończenie, też dwoiste...wschód Słońca kojarzy się z nowym dniem...itp. Pozdrawiam→5
''Leniwie kręciły się długo w powietrzu'' - coś nie tak z szykiem. *Niespiesznie, leniwie kręciły się w powietrzu... (Tak proponuję. W każdym razie w obecnym ułożeniu słów coś zgrzyta, rozważ według własnego uznania)
''Zima drażnił Jakuba. '' - *drażniła
''Niestety nie zdołał. Nawet dla ukochanej nie zdołał tego uczynić. Poczucie przegranej było jeszcze gorsze od fobii. Powiększyło ją, rozdmuchało i napełniło gniewem, otoczyło miłością, skomponowało skrajności.'' - bardzo ciekawie jest spojrzeć pierwszy raz od strony Jakuba, który rysował nam się przez całe osiem części jako niekwestionowany oprawca.
Teraz trochę wnikamy w jego strukturę, widzimy skąd co się w nim wzięło.
''Strach. Ogarniał go na widok niedomytej wanny, rozczochranych włosów córki czy okruchów na dywanie.'' - dobre.
Wspaniale też pokazałaś rozbieżność między jego intencjami, a tym jaki wpływ na żonę i córkę miały jego działania.
''W Jakubie rosły emocje. Tak bardzo chciałby normalnego życia wśród niepościelonych łóżek z kubkiem, którego nie trzeba myć przed każdą dolewką kawy.'' - zapoznawałam się kiedyś z taką teorią, co prawda dotyczyła ona jednej, zupełnie niezwiązanej z tą tu, sfery życia, ale brzmiała mniej więcej tak, że to, czego się najbardziej boimy, to również to, czego najbardziej pożądamy.
''Odwróciła się żeby odejść.'' - przecinek przed *żeby
''pętle'' - *pętlę (i przed ''aż'' przecinek w tym zdaniu)
No tak. Coś w nim pękło. Udusił. Opis duszenia mógłby być wiarygodniejszy, trochę dłuższy. Musiała jakoś zareagować. Próbować się wyrywać w panice, zwłaszcza że miała dla kogo walczyć.
On też musiał coś czuć, owładnięty szałem, ghdy ją zabijał.
Bo wyszedł taki suchy opis czynności trochę, że wziął i udusił. Można troszkę dopracować.
Dezynfekcja rąk jak najbardziej charakterystyczna dla bohatera, natomiast samo niezauważenie przez nikogo obciążania i topienia ciała, brak jakichkolwiek przechodniów w parku, deikatnie niewiarygodne.
Ostatnie zdanie piękne.
No nic - jestem na bieżąco, nie mogłam się dziś oderwać.
Spędziłam bardzo wartościowo czas z Twoim opowiadaniem.
Witaj i tu. Błędy poprawione. Muszę przyznać, że to jest bardzo wymęczona część, pisałam ją chyba na cztery razy i pewnie stąd też niedociągnięcia.
Co do pierwszej wątpliwości tzn. opisu duszenia przyznaję rację, faktycznie powinnam to troszkę rozwinąć, przemyślę i pewnie coś z tym zrobię na dniach.
Ale co do tego, że nikt nie widział.. czy ja wiem czy niewiarygodne. To nie park, tylko staw na skraju miasta, mój błąd, że nie opisałam tego miejsca i chyba w tym kierunku to poprawię. W moim rodzinnym mieście jest takie miejsce, gdzie i pięć trupów można by zakopać i utopić:) Też jakoś to może doprecyzuję.
Jest mi niezmiernie miło, że czytasz z takim zaangażowaniem!
Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
Wiele tekstów, które napisałem, kończyły się niespodziewanym zgonem; większość usunąłem, raptem jeden pozostał, czy dwa.
I nie sądziłem, że +/- taki sam 'motyw' może mnie tak zaskoczyć, tak uderzyć
Genialna jest ta seria.
Witaj Justynka! Nadrabiam zaległości. Tak tutaj jestem mile zaskoczona, zdecydowanie bardziej moje "klimaty", bo przed wakacjami coś kojarzę jakaś popuerdulke fryzjera co totalnie nie mogłam się wgryźć w tekst. A tu miłe zaskoczenie do tego treść super i bardzo mi bliska, widzę lekką nawet zbieżność paru akcentów co u mnie się pojawiają, jak wpadniesz pewnie się domyslisz.
Oczywiście pięknie wszystko opisane zima, bohaterowie...
Ten szalik, który sam sobie zrobił mnie zadziwił :)))
Witaj kalaallisut. Miło Cię gościć. Napewno do Ciebie zajrzę. Mam to w grafiku:))
A co do szalika to jest to głęboko uzasadniony szczegół i dość ważny. Jak się pokusisz o poprzednie części to będziesz wiedzieć. Tak właśnie się zareklamowalam haha.
Dziękuję za komentarz i pozdrawiam wieczornie!
Justyska oki doki szalikiem, który zrobił facet dobre ;) Co do mnie tylko się nie przeraź stylem, a raczej jego brakiem;) Ale dla samej fabuły myślę, że warto ją dopiero później będę pieścić tekst :))))
To stąd ta woda w ucieczce Oli, w poszukiwaniach matki.
To dlatego nie wróciła po nią, nie dotrzymała obietnicy :(
Świetny zwrot akcji i ta zimna pora, te płatki i gniew.
Już na początku, kiedy przeczytałam, że umówili się nad stawem, pomyślałam, że ją utopił, ale Ty zapodałaś coś zupełnie innego i tym bardziej czytałam z większym zainteresowaniem :)
Kapitalna część. Wyjaśnia wszystko, brawo :)
Cały gwiazdozbiór :)
Pozdrawiam :)
Dziękuję Ci bardzo! Nie sądziłam ze tyle osób będzie czytało. Choć tę część muszę troszkę wyremontować. Zgadzam się z e make, ze opis duszenia suchy.
Jeszcze tylko odrobina do końca.
Pozdrawiam cieplutko!
Witam
Wszystko wyjaśniło się. Tragizm tej historii tkwi w chorobie jej męża. Obsesja na punkcie czystości doprowadziła do rozpadu pomimo, że kochali się wzajemnie.
Woda... teraz wiadomo, że jest mocnym atrybutem tego opowiadania. Ma wiele zatopionych emocji.
Klimat ostatniej części zimny i mroczny.
Pozdrawiam serdecznie.
Ale mnie zaskoczyłaś!
Im dłużej Cię czytam, tym częściej dochodzę do wniosku, że boję się perfekcjonistów, takich okropnie pedantycznych. Nie są normalni. A teraz to już w ogóle zaczynają mnie przerażać, bo okazuje się, że kilku znam w życiu prywatnym i mają bardzo wiele cech wspólnych z tą gnidą z powyższego tekstu. Ich związku są równie burzliwe i nieudane.
Nie wiem, jak ktokolwiek może zdecydować się na życie u boku psychopaty... Rozumiem, że to mocne zauroczenie, chora fascynacja, ale jest taki moment, kiedy klapki spadają i można zauważyć prawdziwą twarz... Boże, współczuję tym niewinnym ludziom takie spieprzonego życia.
I dzieciom, że dorastają w takim chory, popieprzonym domu.
Idę dalej, bo wiem, że wrzuciłaś ostatnie części.
Pozdrawiam cieplutko :)
No to pięknie, że zaskoczenie się udało, bo bałam się, że wypadnie banalnie.
A co do Jakuba... no miał chłop problem, ale bardzo mi zależało, żeby jednak, nie przedstawić go tylko w negatywnym świetle. W końcu to człowiek. Ale wiadomo, dzieci zawsze cierpią najbardziej.
Dziękuję Elo i pozdrawiam!
Bardzo dobra cześć, choć (bo przecież musi być "choć") ze sceny jej śmierci można było wyciągnąć trochę więcej. Żyła tyle części, że zasłużyła chociażby na opis walki. W ten sposób nieco ją poddałaś.
Seietny rys Jakuba. Piękne ukazanie, że nawet szaleńcy mają swoje motywacje i dążenia.
Nic nie jest czarno-białe. Wielki plus.
Nooo, ciekawym finału.
Ciekawym.
Pozdroxix.
Witaj Can, tak zgadzam się z Tobą, a już i tak poprawione. Jakoś nie czuję tej sceny choć musiała się pojawić i ciężko mi się ją pisało. Pewnie jeszcze do tego wrócę, bo to ważny tekst dla mnie.
Dziękuję za czytanie i obecność.
Pozdrawiam!
Niektóre związki nie mają po prostu szans na powodzenie od samego początku, inne tracą tę szansę gdy partnerzy, kochankowie, mąż czy żona zauważają wszystko tylko nie siebie na wzajem. Wystarczy aby jedno przestało dostrzegać, przysłaniając obraz drugiego jak w tym przypadku np fobia czystości. Sa rzeczy ważne i ważniejsze, nie mozna mylić kolejności „ważności”.
Genialny wstęp! PRZEPIĘKNY!
Część bardzo ciekawa.
Pozdrawiam :)
„Szedł spokojnym krokiem. Pojedyncze płatki śniegu niewinnie osiadały na jego szpakowatych włosach, jakby chciały się ukryć przed resztą. Nie wiedziały, że wybierają śmierć” – to ciekawie ujęte
Chciał ubrudzić ręce i chodzić po domu w butach;, chciał – cuś tu za dużo, średnik i przecinek
Ok, zaczynamy wchodzić w głowę Jakuba. Czyli to taka, hm, fobia. Bo wiesz, są tacy faceci, co ze sterylnego domu to wynieśli (i wtedy taka kobita otrzymuje pakiet – sterylny facet i sterylna teściowa, dżizas), ale tu w tej opowieści teściowa jest spoko, problem stanowi jedynie Jakub.
Hm, dobrze, że idziesz w tę stronę, nie jest już tak czarno-biało. Czy alkoholika należy winić czy mu współczuć? Nigdy nie wiadomo co bardziej (raczej współczuć). Tu robi się tak samo, podobny dylemat.
„Strach. Ogarniał go na widok niedomytej wanny, rozczochranych włosów córki czy okruchów na dywanie. Bał się, że ktoś go osądzi, że brud przejmie kontrolę nad domem, a także i życiem” – takie rzeczy się powinno leczyć. On jest lekarzem, to powinien nie mieć problemu z pójściem do specjalisty. Ych.
„Umierając, miała przed oczami gołe drzewa” – co?! zaraz, zaraz, ale… jak to?
No ok, zwrot akcji dobry, ale jakoś tak troszkę po łebkach. Umiesz pięknie o wspomnieniach itp., a tu taka ważna scena, ciach i ni ma baby. Przydałoby się jeszcze ze dwa, trzy zdania, pomiędzy tym, jak złapał ją szalikiem, a ostatnim oddechem. Udusić człowieka nie jest raczej tak łatwo, kablem może, ale szalik…. Hm, w sumie nie wiem, ale ona musiała walczyć, musiała chociaż spróbować, albo można było napisać, że chciała, nie zdążyła. Ok, pierwszy zarzut od początku, wybacz, że się czepiłam, ale za ważna scena, by ją po łebkach. Gdyby ją zastrzelił, ok, wtedy moment, ale duszenie wydaje mi się właśnie takie powolniejsze.
Poza tym nadal jest świetnie i plus za zwrot akcji, bo jej śmierci się nie spodziewałam.
Tak już nie pierwsza zwróciłaś uwagę na tę scenę. Z jednej strony myślałam o tym jak ją rozbudować (i tak już jest poprawiona:)) Ale z drugiej sobie myślę, że całość jest dość symboliczna i po dłuższych przemyśleniach postanowiłam zostawić to tak jak jest, by zostać w zgodzie ze sobą:)
Ale jasne zarzut rozumiem. Dziękuję Ci i tu.
Komentarze (28)
Mała uwaga: "Jakuba drażniła zima" może by przedstawić na "Zima drażniła Jakuba". Zgrabniej się czyta wtedy. Podobało mi się to o płatkach śniegu, które nie wiedzą, że wybierają śmierć.
Pozdrawiam 5:)
Pozdrawiam!
Pozdrawiam!
''Zima drażnił Jakuba. '' - *drażniła
''Niestety nie zdołał. Nawet dla ukochanej nie zdołał tego uczynić. Poczucie przegranej było jeszcze gorsze od fobii. Powiększyło ją, rozdmuchało i napełniło gniewem, otoczyło miłością, skomponowało skrajności.'' - bardzo ciekawie jest spojrzeć pierwszy raz od strony Jakuba, który rysował nam się przez całe osiem części jako niekwestionowany oprawca.
Teraz trochę wnikamy w jego strukturę, widzimy skąd co się w nim wzięło.
''Strach. Ogarniał go na widok niedomytej wanny, rozczochranych włosów córki czy okruchów na dywanie.'' - dobre.
Wspaniale też pokazałaś rozbieżność między jego intencjami, a tym jaki wpływ na żonę i córkę miały jego działania.
''W Jakubie rosły emocje. Tak bardzo chciałby normalnego życia wśród niepościelonych łóżek z kubkiem, którego nie trzeba myć przed każdą dolewką kawy.'' - zapoznawałam się kiedyś z taką teorią, co prawda dotyczyła ona jednej, zupełnie niezwiązanej z tą tu, sfery życia, ale brzmiała mniej więcej tak, że to, czego się najbardziej boimy, to również to, czego najbardziej pożądamy.
''Odwróciła się żeby odejść.'' - przecinek przed *żeby
''pętle'' - *pętlę (i przed ''aż'' przecinek w tym zdaniu)
No tak. Coś w nim pękło. Udusił. Opis duszenia mógłby być wiarygodniejszy, trochę dłuższy. Musiała jakoś zareagować. Próbować się wyrywać w panice, zwłaszcza że miała dla kogo walczyć.
On też musiał coś czuć, owładnięty szałem, ghdy ją zabijał.
Bo wyszedł taki suchy opis czynności trochę, że wziął i udusił. Można troszkę dopracować.
Dezynfekcja rąk jak najbardziej charakterystyczna dla bohatera, natomiast samo niezauważenie przez nikogo obciążania i topienia ciała, brak jakichkolwiek przechodniów w parku, deikatnie niewiarygodne.
Ostatnie zdanie piękne.
No nic - jestem na bieżąco, nie mogłam się dziś oderwać.
Spędziłam bardzo wartościowo czas z Twoim opowiadaniem.
Pozdrawiam Cię serdecznie.
Co do pierwszej wątpliwości tzn. opisu duszenia przyznaję rację, faktycznie powinnam to troszkę rozwinąć, przemyślę i pewnie coś z tym zrobię na dniach.
Ale co do tego, że nikt nie widział.. czy ja wiem czy niewiarygodne. To nie park, tylko staw na skraju miasta, mój błąd, że nie opisałam tego miejsca i chyba w tym kierunku to poprawię. W moim rodzinnym mieście jest takie miejsce, gdzie i pięć trupów można by zakopać i utopić:) Też jakoś to może doprecyzuję.
Jest mi niezmiernie miło, że czytasz z takim zaangażowaniem!
Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!
I nie sądziłem, że +/- taki sam 'motyw' może mnie tak zaskoczyć, tak uderzyć
Genialna jest ta seria.
Mam nadzieję, że dobre wrażenie utrzyma się do końca.
Pozdrawiam!
Oczywiście pięknie wszystko opisane zima, bohaterowie...
Ten szalik, który sam sobie zrobił mnie zadziwił :)))
A co do szalika to jest to głęboko uzasadniony szczegół i dość ważny. Jak się pokusisz o poprzednie części to będziesz wiedzieć. Tak właśnie się zareklamowalam haha.
Dziękuję za komentarz i pozdrawiam wieczornie!
To dlatego nie wróciła po nią, nie dotrzymała obietnicy :(
Świetny zwrot akcji i ta zimna pora, te płatki i gniew.
Już na początku, kiedy przeczytałam, że umówili się nad stawem, pomyślałam, że ją utopił, ale Ty zapodałaś coś zupełnie innego i tym bardziej czytałam z większym zainteresowaniem :)
Kapitalna część. Wyjaśnia wszystko, brawo :)
Cały gwiazdozbiór :)
Pozdrawiam :)
Jeszcze tylko odrobina do końca.
Pozdrawiam cieplutko!
Wszystko wyjaśniło się. Tragizm tej historii tkwi w chorobie jej męża. Obsesja na punkcie czystości doprowadziła do rozpadu pomimo, że kochali się wzajemnie.
Woda... teraz wiadomo, że jest mocnym atrybutem tego opowiadania. Ma wiele zatopionych emocji.
Klimat ostatniej części zimny i mroczny.
Pozdrawiam serdecznie.
Pozdrawiam serdecznie!
Im dłużej Cię czytam, tym częściej dochodzę do wniosku, że boję się perfekcjonistów, takich okropnie pedantycznych. Nie są normalni. A teraz to już w ogóle zaczynają mnie przerażać, bo okazuje się, że kilku znam w życiu prywatnym i mają bardzo wiele cech wspólnych z tą gnidą z powyższego tekstu. Ich związku są równie burzliwe i nieudane.
Nie wiem, jak ktokolwiek może zdecydować się na życie u boku psychopaty... Rozumiem, że to mocne zauroczenie, chora fascynacja, ale jest taki moment, kiedy klapki spadają i można zauważyć prawdziwą twarz... Boże, współczuję tym niewinnym ludziom takie spieprzonego życia.
I dzieciom, że dorastają w takim chory, popieprzonym domu.
Idę dalej, bo wiem, że wrzuciłaś ostatnie części.
Pozdrawiam cieplutko :)
A co do Jakuba... no miał chłop problem, ale bardzo mi zależało, żeby jednak, nie przedstawić go tylko w negatywnym świetle. W końcu to człowiek. Ale wiadomo, dzieci zawsze cierpią najbardziej.
Dziękuję Elo i pozdrawiam!
Bardzo dobra cześć, choć (bo przecież musi być "choć") ze sceny jej śmierci można było wyciągnąć trochę więcej. Żyła tyle części, że zasłużyła chociażby na opis walki. W ten sposób nieco ją poddałaś.
Seietny rys Jakuba. Piękne ukazanie, że nawet szaleńcy mają swoje motywacje i dążenia.
Nic nie jest czarno-białe. Wielki plus.
Nooo, ciekawym finału.
Ciekawym.
Pozdroxix.
Dziękuję za czytanie i obecność.
Pozdrawiam!
Genialny wstęp! PRZEPIĘKNY!
Część bardzo ciekawa.
Pozdrawiam :)
pozdrawiam!
Chciał ubrudzić ręce i chodzić po domu w butach;, chciał – cuś tu za dużo, średnik i przecinek
Ok, zaczynamy wchodzić w głowę Jakuba. Czyli to taka, hm, fobia. Bo wiesz, są tacy faceci, co ze sterylnego domu to wynieśli (i wtedy taka kobita otrzymuje pakiet – sterylny facet i sterylna teściowa, dżizas), ale tu w tej opowieści teściowa jest spoko, problem stanowi jedynie Jakub.
Hm, dobrze, że idziesz w tę stronę, nie jest już tak czarno-biało. Czy alkoholika należy winić czy mu współczuć? Nigdy nie wiadomo co bardziej (raczej współczuć). Tu robi się tak samo, podobny dylemat.
„Strach. Ogarniał go na widok niedomytej wanny, rozczochranych włosów córki czy okruchów na dywanie. Bał się, że ktoś go osądzi, że brud przejmie kontrolę nad domem, a także i życiem” – takie rzeczy się powinno leczyć. On jest lekarzem, to powinien nie mieć problemu z pójściem do specjalisty. Ych.
„Umierając, miała przed oczami gołe drzewa” – co?! zaraz, zaraz, ale… jak to?
No ok, zwrot akcji dobry, ale jakoś tak troszkę po łebkach. Umiesz pięknie o wspomnieniach itp., a tu taka ważna scena, ciach i ni ma baby. Przydałoby się jeszcze ze dwa, trzy zdania, pomiędzy tym, jak złapał ją szalikiem, a ostatnim oddechem. Udusić człowieka nie jest raczej tak łatwo, kablem może, ale szalik…. Hm, w sumie nie wiem, ale ona musiała walczyć, musiała chociaż spróbować, albo można było napisać, że chciała, nie zdążyła. Ok, pierwszy zarzut od początku, wybacz, że się czepiłam, ale za ważna scena, by ją po łebkach. Gdyby ją zastrzelił, ok, wtedy moment, ale duszenie wydaje mi się właśnie takie powolniejsze.
Poza tym nadal jest świetnie i plus za zwrot akcji, bo jej śmierci się nie spodziewałam.
Ale jasne zarzut rozumiem. Dziękuję Ci i tu.
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania