Bez tytułu (na razie) II

Siedziałam naprzeciwko niego, był na wyciągnięcie ręki. Wszystkie uczucia wróciły w jednej chwili. Byłam pewna, że to już skończone. Pomyliłam się.

- W czym mogę Panu pomóc? - z trudem zadałam pytanie.

Jego źrenice rozszerzyły się, delikatny uśmiech zagościł na jego przystojnej twarzy. Serce zabiło mi mocniej.

- Zostałem oszukany – wydukał po dłuższej chwili – chciałbym się dowiedzieć co mam zrobić w takim przypadku.

Ja też zostałam przez niego oszukana i nie szukałam sprawiedliwości w sądzie.

- Poproszę więcej szczegółów – odburknęłam – w jaki sposób został pan oszukany.

Widziałam, jak się miota i walczy sam ze sobą. Miałam niejasne przeczucie, że to, co mi za chwilę powie, nie będzie mi się podobało.

-Pół roku temu – głęboki wdech – dowiedziałem się, że jestem ojcem.

Jeżeli tak czuje się osoba, która dostaje w twarz, to wolałabym tego nie poczuć. Dupek.

-Pół roku temu? - zapytałam, nie mogąc się powstrzymać.

Michał smętnie pokręcił głową.

- Alka – wydukał – wiem, jak to brzmi, ale to nie jest tak, jak myślisz.

Nie miało znaczenia, co ja myślę. W tym momencie miałam ochotę zapaść się pod ziemię.

- Dowiedział się Pan, że zostanie ojcem i co dalej? - pokręciłam głową i wróciłam do tematu rozmowy.

Znów krótka chwila milczenia i wpatrywanie się w niego.

- Ucieszyłem się – głęboki wdech – wszystko, było dobrze, do czasu, gdy mój syn ciężko zachorował.

Michaś, mój Michaś. Miałam ochotę go przytulić. Tęskniłam za nim.

- Proszę kontynuować – przyjęłam służbowy ton – muszę wiedzieć wszystko.

Wyciągnął rękę przed siebie i próbował dotknąć mojej.

-Mój syn potrzebował przeszczepu, ja nie mogłem być dawcą – powiedział jednym tchem – ponieważ okazało się, że to nie moje dziecko.

Między Bogiem a prawdą Michał był świetną partią. Miał swoją sieć z restauracjami, był przystojny i był idealnym kandydatem na męża. Nic dziwnego, że jedna z jego adoratorek postanowiła złapać go na dziecko.

-Możemy skierować sprawę do sądu, w której zażądamy zwrotu wszystkich pieniędzy, jakie łożył Pan na dziecko – powiedziałam po dłuższej chwili – testy DNA będą musiały zostać powtórzone.

W zrozumieniu pokiwał głową.

-Dziękuję – wydukał.

-Pięćset pięćdziesiąt – odpowiedziałam.

Był zaskoczony. Chyba nie myślał, że udzielę mu porady za darmo?

-Porady nie są darmowe? - zapytał z uśmiechem.

Pokręciłam głową.

Magda patrzyła na mnie niedowierzająco, gdy kazałam jej przyjąć pieniądze od Michała.

-Zwariowałaś – powiedziała po jego wyjściu – u nas porada prawna kosztuje sto pięćdziesiąt.

Wzruszyłam ramionami.

-No to co? - uśmiechnęłam się – przecież się nie dowie.

Machnęła ręką.

-Mów lepiej, jakiej porady prawnej chciał – wiedziałam, że umiera z ciekawości.

-Został wrobiony w nieswoje dziecko.