Białe Wróble

Śnię, jestem tego pewna. Jest ciemno i cicho, słyszę tylko swój oddech i bicie mojego serca. Równe, senne. Siedzę na ziemi i na coś czekam. Do moich uszu dociera tykanie zegara. Jednostajne, miarowe. Jak bicie mojego serca. Podnoszę wyżej głowę. Nade mną płynie łagodnie czarne niebo. Jest jak odwrócony ocean nocą. Patrzę w lewo i dostrzegam zarys zegara ogromnego jak wieża. Jego ostry czubek mąci spokój mroku oceanu, tam w górze. Na srebrnej, błyszczącej tarczy zegara jest za pięć dwunasta. Robię się niezwykle nerwowa, wstaję. Zaczynam się przechadzać, ale nie odchodzę z miejsca, gdzie jest zegar. Czuwam. Nagle tykanie ustaje, tam gdzie wcześniej był zegar teraz leży tylko róża o małym, białym pąku. Podchodzę do niej. Jest piękna. Taka delikatna. Nie ma nawet kolców. Przywodzi na myśl małą dziewczynkę w białej, letniej sukience. Dotykam jej jednym palem.

Potężny podmuch wiatru przewraca mnie na ziemię. Ranię sobie dłonie i kolana. Boję się wstać. Z głową między skulonymi ramionami czekam, co stanie się dalej. Czuję zbliżające się zło. Dym. Wtem miejsce gdzie się znajduję, rozświetla ogromne światło. Mrok znikł. Niebo oceanu. Znikło. Jestem w moim pokoju. Wciąż jest noc. Nieprzenikniona, tajemnicza. Zdaje się skrywać jakiś sekret.

Leżę w łóżku. Jestem dziwnie spokojna. Wstaję, czuję się swobodnie. Lekko. Podchodzę do swojej małej toaletki z lustrem w białej, prostej ramce. Patrzę na dziewczynę po drugiej stronie okna. Jest taka jak ja. Zaspana, nieco rozczochrana, ale nadal bardzo ładna. Uśmiechamy się do siebie. Nagle nasze oczy padają na stolik toaletki. Także biały, kontrastujący z nieprzeniknionym mrokiem nocy. Co to? Tuż przy lustrze leży róża. Biała, dostojnie i pięknie rozwinięta. Gotowa do darowania dziewczynie. Skąd ona się tu wzięła? Jestem bardzo ciekawa, kto ją tu przyniósł. Nie było osoby, która by mnie nie kochała, ale jeszcze nigdy nie dostałam takiej róży. Biała, delikatna. Niewinna.

Biorę ją do ręki. Pragnę poznać jej zapach. Pięknie pachnie, ale nie jak róża. Ma subtelny, ale wyrazisty zapach, który nie przywodzi na myśl żadnej znanej mi woni. Odkładam ją ostrożnie na stolik i znów uśmiecham się do swojego odbicia. Nagle zamieram. Po drugiej stronie nie ma nikogo. Nie ma mnie! Jest tylko pusta, ciemna przestrzeń. Ostry, nieprzyjemny dźwięk przeszywa ciszę nocy. Patrzę na taflę lustra, na której zaczynają pojawiać się małe pęknięcia. Pęknięcia rosną, wydłużają się, łączą ze sobą, aż w końcu z głośnym zgrzytem ostre, szklane odłamki wzlatują w powietrze niczym śnieżynki. Zasłaniam sobie twarz dłońmi nim pierwszy szklany płatek dosięgnie mojej skóry.

Spocona i przestraszona budzę się ze snu. Mam zdrętwiałe ręce. Patrzę na prawą dłoń, którą kurczowo zaciskam na skrawku pościeli. Pomału rozluźniam skostniały uścisk. Boję się poruszyć. Wciąż czuję ogarniający mnie strach. W piersiach kołacze się moje oszalałe serce. Oddech wciąż niespokojnie, powraca do zwykłego rytmu. Koszmary. Wciąż. I te róże. Darowane mi przez najgorszy Strach. Siadam na łóżku i patrzę machinalnie na zegar. Wiedziałam, którą godzinę ujrzę na jego elektronicznym wyświetlaczu. Tak jak każdej nocy, od ponad miesiąca, obudziłam się za pięć dwunasta. Napinam wszystkie mięsnie i zaczynam obserwować zmieniające się zielone cyferki. Chcę aby i tym razem nic się nie wydarzyło. By moje sny pozostały tylko snami. Głupimi wymysłami mojej wyobraźni.

Wybiła północ. Wciąż otacza mnie nocna cisza. Odetchnęłam z ulgą. Nic się nie wydarzyło. Pomału zsuwam się w fałdy pościeli, zamykając oczy. Dopiero teraz czuję zmęczenie. Przykładam głowę do zimnej strony poduszki. Nagle coś zaskrzypiało w górze. Otwieram szeroko oczy, ale nie poruszam się choćby o milimetr. Serce o mało co nie wyskoczy mi z piersi. Strach znów do mnie przyszedł…. Nasłuchuję.

Skrzypienie powtarza się. Powoli, ale miarowo. Jakby ktoś przechadzał się niespiesznie po dachu domu, podziwiając gwieździste niebo. Kroki cichnął . Nastaje długa, nerwowa cisza. Nie wiem , czy nocny przybysz wciąż tam jest, czy może odszedł.

Za oknem szumią drzewa. Wiatr w ich koronach sprawia, że szum liści brzmiał jak ciche ostrzeżenie. Pomału przekręcam się na drugi bok. Wiatr ustaje i znów jestem tylko ja. W nieprzeniknionej ciszy na moich policzkach zatańczył ciepły, pomarańczowy blask. Patrzę na zamknięte drzwi do mojego pokoju. Po ich drewnianej framudze zaczęły piąć się i wić gorące języki ognia. Ich mocne światło oświetla całą sypialnie. Zrywam się na równe nogi. Myślę hasłami. Pierwsze co zdołałam wydusić, było suche: Pożar!, które uwięzło mi w gardle.

Ogarnia mnie panika. Nie wiem, gdzie zrobić choćby krok. Kręci mi się w głowie. Przed oczami nie widzę nic, oprócz twarzy moich bliskich. Mama! Tata! Flora! Oni wszyscy śpią! Jestem przerażona. Muszę ich ostrzec! Uratować! Zrobić coś! Cokolwiek!

Nagle słyszę wrzask. Przeszywający, jak nóż. To moja siostra Flora. Dosięgłam klamki i nie zważając na to iż parzy mi dłoń otwieram drzwi. W twarz bucha mi kłąb gorącego, duszącego dymu. Oczy zachodzą mi łzami. Nie widzę nic, oprócz wijących się wszędzie, śmiercionośnych języków ognia, które sięgają już pod sam sufit, trawiąc cały hall domu. Obrazy, kwiaty, meble stają się jedynie prochem. Pożywką dla żywiołu. Kolejny krzyk. Niewiele myśląc rzucam się przez płomienie ku sypialni mojej starszej siostry Flory. Żar buchający ze wszystkich stron, odbiera mi siły, dusi mnie, topi skórę, ale ja się nie poddaję. Nie słyszę trzasku płomieni na ścianach. W moich uszach wciąż brzęczy przerażający krzyk Flory.

Zdaje mi się, że minęły wieki zanim dopadłam wejścia do pokoju mojej siostry. Tu pożar jest o wiele większy. Oprócz pożerających wszystko płomieni, nie widać niczego.

- Flora!- wołam siostrę płaczliwym, ochrypłym głosem. Czuję jak ktoś łapie mnie za kostkę. Silny uścisk chropowatej, poranionej dłoni. Patrzę z lękiem w dół.

Moja siostra leży tuż przy mojej prawej nodze, na której zaciska gorące palce. Flora jest już umierająca. Stopione nocne ubranie przywarło do niej, jak druga skóra, zadając jej niewyobrażalne cierpienie. Twarz ma całą we krwi, pomarszczoną. Nad jej ciałem unosi się smród palonych włosów. Wiem, że umiera. Siadam koło niej, pośrodku szalejącego pożaru. Biorę ją za rękę. Popękane usta Flory drgają niebezpiecznie.

- On tu jest.-charczy, patrząc mi w oczy. Jej spojrzenie hipnotyzuje.- On przyszedł……. po ciebie.

Przez jej spojrzenie przeszedł dziwny cień, zabierając kolor i błysk. Oczy mojej siostry stają się matowe i bez wyrazu. Uścisk jej dłoni zelżał i zastygł zimny i wieczny. Odeszła. Puszczam jej martwą dłoń, nie patrząc na nią. Chcę zapamiętać swoją siostrę żywą i roześmianą. Nigdy taką, jaką jest teraz, leżąc przy mnie wśród ognia.

W głowie mam pustkę. Nic nie czuję. Nic nie widzę. Nie chcę nic czuć ani widzieć. Nie chcę nawet myśleć, co dzieje się na dole. Istnieję w klatce żaru żywiołu. W klatce mojego Strachu.

Czekam aż ogień dosięgnie i mnie, abym mogła podzielić los mojej rodziny.

Zakręciło mi się w głowie, obraz zaczyna zamazywać mi się przed suchymi oczami, aż w końcu odpływam. Płomienie pochłaniają mnie delikatnie, jakby nie chciały abym cierpiała. Szykują mi lekką śmierć.