Bliżej niż Blisko

- Uwielbiam tę piosenkę! - Poderwała się z łóżka. Była zbyt pijana, by zrozumieć, jak chłodno zmieniła temat.

Furkanowi zrzedła mina, nie o taką odpowiedź mu chodziło. Wiedział jednak, że musi być delikatny w takich sprawach. Postanowił przeczekać. Ona natomiast śpiewała coś pod nosem.

- Rozumiesz tekst? - zapytała w końcu.

- Nie za bardzo... - odrzekł spokojnym głosem. - O czym jest?

- O bliskości...

Spojrzał na nią, kiwając głową, ale nic nie odpowiedział. Być może powinno ją to zniechęcić, lecz ona nadal wiła się w rytm muzyki. Postanowił zaryzykować i zbliżył się do niej odrobinę. Tym niewinnym wzrokiem próbował przewiercić jej duszę. Była pijana, a jednak przeraziła się.

- To dla mnie za blisko - powiedziała cicho.

- Co mówi tekst piosenki? - zapytał, nie spuszczając z niej wzroku.

- Przestrzeń to wymysł człowieka, który boi się bliskości... - wypowiedziała każde słowo ze szczególną starannością.

- Czym jest przestrzeń? - zapytał.

- Przestrzeń to...

- Czym jest przestrzeń? - powtórzył, przerywając jej.

Zrozumiała. Umilkła. To ona była tym człowiekiem. Ciągle patrzył w jej oczy. Wreszcie zdobył się na odwagę; uniósł prawą dłoń i zbliżył ją do jej policzka. Śledziła dokładnie każdy jego ruch i próbowała nie drżeć. Ujął jej twarz w dłoń w taki sposób, że jego kciuk dotykał jej ust.

- Chciałbym cię pocałować... - spróbował raz jeszcze.

- Rozmawialiśmy już o tym - rzekła po chwili namysłu.

Biła się z myślami, a poziom alkoholu we krwi wcale jej nie pomagał. Pamiętała tylko to, co zdążyła sobie wtłuc do głowy przed tym całym szaleństwem. "Jesteś silna. Nie daj się." - wirowało w jej głowie pomiędzy innymi myślami.

- Wiesz, że mam kogoś... - powiedziała to w końcu.

- Posłuchaj, chciałbym móc zostać tutaj w Polsce i zrobię wszystko, żeby tu wrócić. Chciałbym być z tobą... - Nie zważał na jej słowa.

- A ja chciałabym żyć tak beztrosko jak ty, ale muszę być odpowiedzialna za decyzje, które podejmuję. Zrozum, chciałabym, ale nie mogę. - Przetrzeźwiała odrobinę i zaczęła wreszcie myśleć.

- Nie rozumiem. Myślę, że możesz zrobić wszystko to, co chcesz.

- Nie w tym świecie. - Podniosła się do pozycji siedzącej.

- Połóż się... - rzekł proszącym tonem.

Zrobiła to, o co ją prosił, lecz szybko tego pożałowała. Spodziewała się kolejnej dawki przekonywującego bełkotu, tymczasem Furkan nie mówił nic. Patrzył tylko to w jej oczy, to na jej usta. Zrozumiała, jak bardzo tego chce i wystraszyła się tego uczucia. Znów musnął jej usta palcem i przeszedł ją dotkliwy dreszcz. Coraz wolniej mrugała, rozkoszując się jego dotykiem. Pragnęła się poddać uczuciom, ale jej świadomość walczyła dzielnie.

- Powiedz coś, proszę...

- Ale co? - uśmiechnął się.

- Cokolwiek, powiedz cokolwiek, bo inaczej...

- Co inaczej? Wiem, że też tego chcesz... i wiem, że w końcu cię pocałuję - rzekł pewniej.

Obudziła się z okropnym bólem w łydce.

- Aaaa, pieprzony skurcz! - jej krzyk obudził przyjaciółkę.

- Co się dzieje? - Ledwie otworzyła oczy.

- Skurcz, znowu... Alko wypłukał mi magnez. - Wstała i podeszła do stolika, by napić się wody.

- Biedna... Przynieść ci coś? - przyjaciółka zapytała troskliwie.

- Nie, dzięki, już lepiej... Położę się jeszcze na chwilę.

Wolnym krokiem powróciła do łóżka i delikatnie położyła głowę na poduszce. Powoli jej świadomość zaczynała powracać. Wspomnienia z zeszłej nocy uderzały ją jak pociski. Próbowała im zaprzeczyć, lecz były tak realne i żywe, że straciła nadzieję na brak wyrzutów sumienia. Zaczęła kręcić głową.

- Co ja narobiłam... - Bezsilność kipiała dźwiękiem jej słów.

- Wiedziałam - odrzekła przyjaciółka.

- Co ja sobie, do cholery, myślałam? - wrzeszczała na siebie.

- Przestań, proszę cię, nic się takiego nie stało.

- Nie pocieszaj mnie...

Zerknęła na swoje dłonie i odetchnęła ciężko. Wstała po raz kolejny i zaczęła czegoś szukać. Stolik zawalony był różnymi rupieciami, poczynając od zeszytów, a kończąc na puszce po piwie sprzed tygodnia. Przeczesywała kącik skrupulatnie, aż w końcu znalazła swój skarb.

- Jest! - wzięła w dłonie pierścionek zaręczynowy.

Uśmiechnęła się do siebie. Według jej ideologii poczucie winy miało zniknąć po założeniu pierścionka. Był to dla niej symbol przemiany. Powracała w ten sposób z alternatywnego świata do rzeczywistości. Zadowolona ujęła go delikatnie i już miała wkładać go na palec, gdy nagle uczuła przenikliwy ból w łydce. Pierścionek upadł na podłogę.

Koniec.

Początkowo miałam inny plan na to opowiadanie, ale ostatecznie postanowiłam zakończyć je na tym etapie. Mam nadzieję, że się podobało i dziękuję, że czytaliście :) :)