Bóg jest człowiekiem ~ Prolog

Kocha, zapomina, miłuje i nie na zawsze zapamiętuje - to bolesny, ale prawdziwy fakt prosto z życia wzięty. Czasem mam wątpliwości, czy aby na pewno świat, w którym przyszło mi egzystować jest moim uniwersum. A może, przypadkowo i zwyczajnie nietuzinkowo, jestem tylko marnym strzępkiem atramentowych informacji na kartach książki? A może po prostu powinienem zawrzeć jadaczkę i zapoczątkować swoje życie na nowo, bo powiedziawszy szczerze i bez większych ogródek - nie mam czym się pochwalić.

Woda w wannie już dawno zdążyła schłodnieć, a każdy poważniejszy ruch skutkuje nieprzyjemnym napięciem mięśni. Zapomniałem już dawno, czym jest ból i jak to jest, kiedy zaczyna człowiekowi dokuczać. Czy to dobrze, czy to źle - w fakcie pełnym w stanie ocenić tego niestety albo stety nie jestem. Szmer wody powinien mnie uspokajać, usypiać, a mimo wszystko Morfeusz omija mnie szerokim łukiem. A tak bardzo chciałem tylko zasnąć, odpocząć, bo wszakże nie robiłem tego od dobrych kilku dni. Moim pragnieniem było jedynie oddać się w objęcia czarnej tafli i ocknąć się, jak zawsze, po kilku godzinach, wyziębiony, posiniały - martwy wśród żywych. Życie Boga nie należy do najłatwiejszych przedsięwzięć, przynajmniej takie jest moje zdanie na ten temat. Cóż - wiele rzeczy przewyższa poziomem trudności moje aktualne nabyte i wrodzone umiejętności. Rzeczy takich jak bieganie, agresja, czy też po prostu rozmowa.

Odetchnąłem głęboko i wzruszyłem tylko spiczastymi ramionami. Wstawszy, wdziałem bieliznę i spojrzałem w lustro z lekkim wahaniem i obrzydzeniem. Dwoje zielonych oczu zamigotało przede mną, przykuwając całą moją atencję. Dopiero potem ukazał mi się, jakże mizerny, obraz wychudzonego mężczyzny, o krótkich, przystrzyżonych na jeża rudych włosach. Przymknąłem oczy i potarłem czoło. Przewieszając czarny ręcznik przez ramię, opuściłem wysłaną bladoniebieskimi kafelkami łazienkę i wkroczyłem na mały balkon, naciągając szlafrok na ramiona. Z kieszeni wydobyłem paczkę fajek - tych dobrych, miętowych, które Donn zawsze przywoził z delegacji. Zapaliwszy jednego, zaciągnąłem się i pozwoliłem, by gryzący dym wypełnił moją gardziel i płuca, dusząc mnie wewnętrznie. Jednocześnie zabijając i dostarczając ekstatycznego podniecenia, przypływu nagłej adrenaliny. Ulica przed kamienicą była opustoszała - tutaj zdecydowanie nie zapuszczał się nawet najodważniejszy. Ale dlaczego? Sam tego nie wiedziałem. Miejsce terroru zazwyczaj jest opustoszałe, ludzie powoli o nim zapominają. Przechodzi do historii. Ale czy masowy mord jest rzeczą tak niezmazywalną, że ludzie uważają jego miejsce za, swego rodzaju, Salem, ziemie przeklęte. A przecież żyje się tu całkiem całkiem.

Dym wysnuł się spomiędzy mych spierzchniętych warg, tworząc w powietrzu fantazyjne wzory, utkane gryzącą oczy mgłą. Wziąłem kolejny, głęboki wdech i zmarszczyłem brwi, przesuwając palcem po wypukłej, szarawej bliźnie, przechodzącej przez brzeg żuchwy. Mój wzrok nieco się rozmazał, ale po chwili tylko westchnąłem. Nieźle, co? Nie jestem jeszcze taki stary, żeby być kaleką, ha? Bzdurne gadanie. Im większy bagaż doświadczeń, tym starsi się stajemy. Wiek fizyczny nie ma tu nic do rzeczy, prosta psychologia społeczna.

Do społeczeństwa nawiązując - bez wyraźnych przyczyn, mam uraz do ludzkości. Czuję niepohamowany wstręt do nich, do siebie samego - bo Bóg jest człowiekiem, tylko tym bardziej spaczonym. Tym, który cierpi bardziej, ale jednocześnie wiele przykrości go omija. Czy mam się za lepszego? Tutaj mógłbym polemizować godzinami, dniami, latami, a nawet wiekami.

Jestem Bogiem, a bogowie mają obowiązki - szkoda tylko, kurwa, że nikt nie powiedział mi do tej pory, jakie. Dzięki, za ułatwienie mi życia, nędzne szmiry, które spłodziły ten kawałek gówna zwany potocznie Wiktorem, Bo Victoria znaczy zwycięstwo, tak? Jeżeli chociaż jedna rzecz, w tym całym, obmierzłym, paskudnym czasie, nazywanym życiorysem, była zwycięstwem - Glorią, utęsknioną chwałą, której nie każdy jest w stanie zaznać, to ponownie - dziękuję.

Ale nie o tym było. Zaczyna się chaotycznie, racja? Przeniosłem spojrzenie na jezioro niedaleko i tylko westchnąłem chrapliwie. Zgiąłem palce u rąk z przyjemnym trzaskiem i wróciłem do wnętrza mojego przytulnego i jakże urokliwego lokum, siadając przy stole. Rzuciłem leniwie okiem na zegarek. Godzina przeskoczyła o jedną minutę i wybiła druga. Przejechałem językiem po poranionych dziąsłach i wziąłem łyk piwa zmieszanego z sokiem jabłkowym. Kochałem alkohol, ale to miłość trudna i pełna poświęceń, tym bardziej, że mój organizm nie za bardzo za nim przepada.

Chwała bohaterom.

Victoria.

Viva la gloria.