Bolesna strata (fragment powieści "Łzy życia")

Ich cierpienie było nie do opisania. Wtedy, na dworcu, pełni radości oczekiwali przyjazdu syna, z którego byli tak dumni, a doczekali się… jego zwłok. Ralf był pewien, że właśnie tego dnia w jego włosach rozpoczął się błyskawiczny proces siwienia.

Nie miało to zresztą dla niego żadnego znaczenia.

O wiele gorzej miały się sprawy z Marią. Nie zniosła widoku chłodnego już ciała Bena, jego skamieniałej i jakby zdziwionej, smutnej i tak niewinnej po gwałtownej śmierci, tak dziecinnej jeszcze twarzy.

Zemdlała.

Zabrano ją tą samą karetką pogotowia co Benjamina. Wkrótce potem stwierdzono u niej zawał serca. Została odratowana.

Ralf bezskutecznie próbował rozmawiać z małżonką. Milczała i patrzyła gdzieś przed siebie. Była cicha, starsza nagle o lata całe, a po jej bladym policzku spływała od czasu do czasu samotna łza. Pozostawała pod obserwacją lekarzy. Nawet nie protestowała. Przyjmowała wydarzenia wokół swojej osoby z absolutną obojętnością.

Któregoś wieczora, po tygodniowym już pobycie żony w szpitalu, kiedy Ralf siedział na brzegu jej łóżka i prowadził swój przesmutny monolog, ożywiła się raptem, podniosła wyżej i oplotła jego szyję ramionami.

– Chcę, żebyś wiedział, kochany – wyszeptała ze smutkiem, który doprowadził go do płaczu – że byłeś najważniejszym mężczyzną w moim życiu.

Patrzyła na niego uważnie i całkiem przytomnie.

– Nie płacz, najdroższy. Benni czeka na mnie, więc pójdę do niego, żeby nie był sam.

Ralf rozszlochał się na dobre – przejmująco i bezsilnie. Nawet w dzieciństwie nie rozklejał się tak często, jak podczas minionych siedmiu dni.

Dwa tygodnie później, około szóstej rano serce jego żony ponownie przestało bić.

Tym razem reanimacja nie powiodła się.