Bracia SS ~ Prolog?

Seria inspirowana opowiadaniem Nazaretha "Bracia Wilcy". Jest to prolog, a raczej coś na bazie wspomnienia. Tak czy siak, to tutaj dzieje się już po tym, co będzie w serii. Również sama seria będzie pisana trochę inaczej i w narracji trzeciej. Myślę, że zajrzycie i sądzę, że nie będzie problemu z ogarnięciem o co chodzi. Miłego czytania.

— A kto to? — zapytałem, wskazując palcem na zakurzony gobelin.

Osadzone w zardzewiałej ramie płótno przedstawiało portrety dwóch, barczystych mężczyzn o zapadniętych twarzach i jadowicie zielonych oczach. Nosili czarne płaszcze, spod których wystawały kołnierze białych jak śnieg koszul, a włosy skrywali pod ciemnymi kapeluszami z szerokim rondlem. W dłoniach dzierżyli siekiery, skierowane ku sobie ostrzami. Za nimi malowało się wzgórze pełne dymiących stosów, których dym próbował przysłonić gwieździste niebo. Ostatnie co rzuciło mi się w oczy, to elementy biżuterii, jaką nosili. Mężczyzna po lewej posiadał naszyjnik na grubym rzemieniu zakończony rubinowym krzyżem, a osobnik po prawej — niewielki sygnet z identycznym znakiem wygrawerowanym niemal na całej powierzchni pierścienia. Obaj wyglądali młodo, lecz ich długie, czarne brody dodawały im powagi, jednocześnie znacznie ich postarzając.

Gdy skończyłem lustrować obraz, spojrzałem na moją matkę, wysoko urodzoną damę, która zawsze chodzi z podniesioną brodą oraz nosi ekstrawaganckie i drogie suknie. Zbyła moje pytanie skinieniem głowy i wściekłym spojrzeniem, jakby chciała powiedzieć „To nikt ważny! Nie interesuj się!”, lecz ja nie dawałem za wygraną. Wręcz przeciwnie. Zerknąłem pytająco w drugą stronę, na ojca, który podrapał się w swoją kwadratową szczękę, poprawił pas i wskazał na mężczyznę z sygnetem.

— To mój ojciec — odpowiedział spokojnie, nie odrywając wzroku od zielonych oczu. — Salazar Gross. A ten drugi to jego brat bliźniak, Samuel. Wielcy ludzie o jeszcze większych sercach.

Moja matka zaśmiała się pod nosem.

— Nie sądzisz, Franco, że trochę przesadzasz?

— Dlaczegoż to? — zapytał ojciec, rzucając jej wymowne spojrzenie. — Dlatego, że szanuję swoich przodków?

— Nie. Dlatego, iż twierdzisz, że byli to ludzie dobrzy i godni zaufania.

— Bo byli. Ojciec był wysoko postawionym człowiekiem w Rzymie. Sam papież mianował go Wielkim Inkwizytorem, a jego brata Katem Watykanu. Moja droga, nie znam lepszych ludzi, którzy zrobili tyle dla kościoła, co oni.

— Pomijając fakt, że posłali do piachu kilka tysięcy istnień.

— To prawda? — zapytałem, niemal wstrzymując oddech. — Dziadek mordował?

— Tak, ale tylko heretyków, czarowników i tych, którzy weszli mu w drogę. Nigdy nie podniósł ręki na niewinną istotę.

— Uważaj, bo uwierzę — syknęła matka i podkasując sukienkę, ruszyła w stronę wyjścia.

Ja i mój ojciec postanowiliśmy zostać. Staliśmy tak jeszcze z godzinę, wpatrzeni w stary obraz przedstawiający słynnych braci Gross. Gdy w końcu i mi się znudziło, złapałem tatę za rękę i poprowadziłem do drzwi.

— Dlaczego mama nie chce, bym poznał historię o moich przodkach? — zagadnąłem go w połowie drogi.

— Sądzi, że pójdziesz w ich ślady — wyjaśnił. — Twój dziadek i jego brat odpowiadali tylko przed papieżem, więc korzystali z życia i przywilejów. Lubowali się w okrucieństwie, co wywołało oburzenie zakonów. W tym również templariuszy, do których należymy. Twoja matka nie chce, byś był jak oni.

— A ty, czego chcesz?

— Ja? — Ojciec zawahał się przez chwilę. Nie mógł uwierzyć, że mając dopiero dwanaście lat, poruszyłem tak istotny temat. — Pragnę, żeby o nich pamiętano. I to nie jako inkwizytorów, lecz jako zwykłych zbójów, którymi byli przed nawróceniem. Nazwisko Gross budziło kiedyś strach...