Być może

Być może się nienawidziliśmy, wyrywaliśmy sobie włosy z głowy opętani nerwami, krzykiem i płaczem.

Być może byliśmy zbyt zazdrośni, zbyt wpatrzeni w czubek własnego nosa, zamiast spojrzeć na siebie nawzajem i dostrzec to, co piękne.

Być może wiedzieliśmy, że gdzieś na końcu świata jest ktoś lepszy dla nas samych - jednocześnie wiedząc, że skoczylibyśmy za sobą w ogień.

Być może uważaliśmy, że to wszystko nie ma najmniejszego sensu ani oparcia, by mogło stać w jednym kawałku - jednocześnie całując się bez opamiętania, otoczeni namiętnością i pragnieniem.

Być może kochaliśmy się kłócić i wyzywać, jednocześnie mówiąc te dwa piękne słowa, które przy złączeniu tworzyły idealne stwierdzenie, które było echem odbijającym rytm serca.

Być może koniec świata jutro nadejdzie, a ja być (na pewno) może nie będę mogła powiedzieć ci tego prosto w twarz.

Prosto w twarz wykrzyczeć ból i rozpacz, jednocześnie satysfakcję i zwycięstwo.

Komentarze (6)

Pan Buczybór 10.02.2020

Całkiem niezłe. Powtórzeń się nie czepiam, rozumiem zabieg. Nie moje klimaty ogólnie, ale nic szczególnie złego nie zauważyłem, a niektóre fragmenty były naprawdę dobre. Solidna miniatura.

Puchacz 10.02.2020

Ja jednak bym się czepnął tych powtórzeń.
Zwyczajnie za dużo jak na miniaturę.
I nie mój klimat. Za dużo egzaltowanej histerii i rezedrganej egzaltacji, a za mało refleksji.

DariaMargaret 10.02.2020

Rozumiem, dziękuję ;)

befana_di_campi 10.02.2020

Mam podobne zdanie, co mój Poprzednik - Pan z Sowiego Boru :)))

Bajkopisarz 10.02.2020

Skoro wszystko jest w trybie przypuszczającym, to niewykluczone, że bohaterka nie jest niczego pewna i tylko sobie gdyba, dla zabicia czasu w oczekiwaniu na tramwaj, albo aż się woda na kawę zagotuje i że właściwie wszystkie te myśli są projekcją w głowie czegoś, co może nastąpić, ale raczej nie nastąpi, lub mogło nastąpić, ale nie nastąpiło. Jeśli chodzi o to ostatnie, to mogło nie nastąpić z dwóch powodów: bo wszystko od początku jest projekcją i nigdy nie zaistniało, lub druga możliwość, wszystko zaistniało, ale na odwrót, niż tutaj napisano, więc tryb przypuszczający dotyczy hipotetycznej sytuacji w której wszystko istnieje jako lustrzane odbicie, ale bohaterka wolałaby, żeby istniało tak jak tutaj napisała.

Być może napisałem nieco zawile, ale proszę zwrócić uwagę, iż recenzja, podobnie jak tekst, jest w trybie przypuszczającym, zatem być może jest tylko projekcją, która nie zaistniała, a piszący te słowa zobaczył w tekście coś, czego nawet autorka nie miała intencji w nim zamieścić.

Szalokapel 11.02.2020

Momentami naprawdę bardzo mocne. Plus ode mnie za końcówkę. Przyjemnie się czytało.

Pan Buczybór 10.02.2020
Całkiem niezłe. Powtórzeń się nie czepiam, rozumiem zabieg. Nie moje klimaty ogólnie, ale nic szczególnie złego nie zauważyłem, a niektóre fragmenty były naprawdę dobre. Solidna miniatura.
Puchacz 10.02.2020
Ja jednak bym się czepnął tych powtórzeń.
Zwyczajnie za dużo jak na miniaturę.
I nie mój klimat. Za dużo egzaltowanej histerii i rezedrganej egzaltacji, a za mało refleksji.
DariaMargaret 10.02.2020
Rozumiem, dziękuję ;)
befana_di_campi 10.02.2020
Mam podobne zdanie, co mój Poprzednik - Pan z Sowiego Boru :)))
Bajkopisarz 10.02.2020
Skoro wszystko jest w trybie przypuszczającym, to niewykluczone, że bohaterka nie jest niczego pewna i tylko sobie gdyba, dla zabicia czasu w oczekiwaniu na tramwaj, albo aż się woda na kawę zagotuje i że właściwie wszystkie te myśli są projekcją w głowie czegoś, co może nastąpić, ale raczej nie nastąpi, lub mogło nastąpić, ale nie nastąpiło. Jeśli chodzi o to ostatnie, to mogło nie nastąpić z dwóch powodów: bo wszystko od początku jest projekcją i nigdy nie zaistniało, lub druga możliwość, wszystko zaistniało, ale na odwrót, niż tutaj napisano, więc tryb przypuszczający dotyczy hipotetycznej sytuacji w której wszystko istnieje jako lustrzane odbicie, ale bohaterka wolałaby, żeby istniało tak jak tutaj napisała.

Być może napisałem nieco zawile, ale proszę zwrócić uwagę, iż recenzja, podobnie jak tekst, jest w trybie przypuszczającym, zatem być może jest tylko projekcją, która nie zaistniała, a piszący te słowa zobaczył w tekście coś, czego nawet autorka nie miała intencji w nim zamieścić.
Szalokapel 11.02.2020
Momentami naprawdę bardzo mocne. Plus ode mnie za końcówkę. Przyjemnie się czytało.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania