Charlotte & Oliver

Uczęszczali do najbardziej prestiżowego liceum w mieście. Charlotte była studentką na roku jedenastym. Widywała Olivera codziennie, chociaż chodził do innej klasy i w tym roku kończył szkołę. W kronikach wyczytała, że jako kapitan zespołu krykieta dwukrotnie doprowadził szkolną drużynę do mistrzostwa stanu. Każdy rok kończył z wyróżnieniem, jednak najbardziej zwrócił jej uwagę podczas szkolnej akademii, gdy grał na gitarze basowej. Charlotte uważano za najładniejszą dziewczynę na roku. Otaczało ją grono adoratorów, mogła w nich przebierać jak w katalogu mody, lecz pomimo tak uprzywilejowanej pozycji, brakowało jej odwagi wykonać pierwszy krok. Tego dnia wysłała mu krótki tekst ze swoim zdjęciem: „Chcę się z tobą spotkać po lekcjach, na kortach tenisowych. Char”. Korty znajdowały się na tyłach szkoły i o tej porze świeciły pustką, bo kto ma ochotę ganiać z rakietką o drugiej po południu. Celowo wybrała miejsce gdzie nikt im nie będzie przeszkadzać. Zanim tam weszła, ukryła się za kafeterią, skąd mogła obserwować go siedzącego na ławce. Słońce grzało wystarczająco mocno, żeby sweter wrzucić do szafy i chodzić w koszuli na krótki rękaw. U większości chłopaków była to obsmarowana brudem, pozbawiona koloru, wygnieciona szmata, ale jego koszula zachowała głęboki błękit od nowości, znała co to żelazko, nie wyłaziła na wszystkie strony, tylko starannie wpuszczona w szare spodnie tkwiła za czarnym paskiem. Nieco węższym niż luźno zawiązany krawat w złoto-zielone pasy. Na jej widok Oliver wstał i dopiero wtedy zauważyła, że jest wyższy niż jej się zdawało. Przynajmniej sześć stóp. Patrzył na nią inaczej niż jej rówieśnicy. Sprawiało jej to przyjemność, zarazem czuła się dziwnie onieśmielona.

— Hej, Char. Jak leci?

— Nie najgorzej, a tobie?

Sposób w jaki odpowiedziała nie zdradzał, żeby była z nim umówiona, a on również się zachowywał jakby zajrzał tam przez przypadek. Zwlekała chwilę zanim się zdobyła na najważniejsze pytanie, czy zechciałby odprowadzić ją do domu. Nie prosiła o wiele, ponieważ obydwoje mieszkali w pobliżu, piechotą niecałe pół godziny; jednocześnie była to prośba wyjątkowa w tym sensie, że normalnie nie składała jej nikomu, bo każdy tylko się palił, żeby ją spełnić w podskokach.

— Niestety, teraz nie mogę. Może innym razem?

Nie była pewna, czy rzeczywiście nie może, czy tylko mówi tak na odczepkę, bo w ogóle nie ma ochoty z nią się spotykać. Trochę ją to zmroziło, lecz nie dała po sobie poznać. Zupełnie nie pojmując jakim cudem ten afront puszcza mu płazem, zaproponowała umówić się na jutro. Ku jej satysfakcji, przystał na to z ochotą. Wyglądał jak poprzedniego dnia, tylko zmienił krawat na turkusowy, ten co zakładał do marynarki. Chodził po korcie i zbierał porzucone piłki, których nikomu nie chciało się podnieść. „Widocznie wczoraj naprawdę był czymś zajęty” — pomyślała uspokojona. Niespiesznie szli w kierunku jej domu. Znowu miała wrażenie, że zwraca się do niej inaczej niż jej koledzy. Nie irytował jej, nie robił głupich aluzji, traktował ją serio, lecz rozmawiał w sposób lekki i zabawny. „Z nim nigdy nie byłoby mi nudno” — ucieszyła się i na głos dodała:

— Nikt w szkole nie ma tak wyprasowanej koszuli i spodni. Wyglądasz na dyrektora banku.

— Ja? Takiego piernika? — zareagował śmiechem, jakby usłyszał dobry dowcip, a ona mu zawtórowała.

Mieszkała w piętrowym domu z czerwonej cegły, położonym na skarpie ze spektakularnym widokiem na wschód słońca nad miastem. Na dole znajdował się podwójny garaż, wyżej, po prawej stronie, głęboka weranda w stylu al fresco ze schodami prowadzącymi do wejścia. Jej rodzice pracowali w centrum, obiad jedli na mieście, do domu wracali późnym wieczorem. Do tego czasu kilka godzin mogli być sami. Weszła na schody, lecz Olivera coś zatrzymało, jakby zamierzał się pożegnać.

— Chodź do środka — zapraszała zachęcającym głosem. — Będzie ze trzydzieści stopni. Zaczekaj przynajmniej do zachodu słońca.

— Dziękuję, muszę już wracać. Gdybyś mogła przynieść mi szklankę kranówki. Tylko odczekaj chwilę zanim nalejesz.

Zniknęła za drzwiami, a po chwili wróciła, niosąc przezroczysty dzban pełen wody i kostek lodu. Zdążyła do niego wrzucić kilka plasterków limony oraz szczyptę mięty rosnących w ogrodzie. Podała mu do ręki szklankę.

— To jest najlepsze na upał — powiedziała nalewając ostrożnie, żeby lód nie wyleciał z dzbanka.

Oparta o poręcz z nieskrywaną przyjemnością patrzyła jak gasi pragnienie. Ubrana była w białą bluzkę i kraciastą spódnicę, odkrywającą kolana. Na stopach miała białe podkolanówki i czarne trzewiki na płaskim obcasie. W jej spojrzeniu uchwycił coś z ciepła dojrzałej kobiety, jakiś zwiastun szczerego uczucia, czyniący ją jeszcze bardziej pociągającą. Wypił następną szklankę, powoli, żeby mogli wymieniać intrygujące spojrzenia odrobinę dłużej.

— Naprawdę musisz już iść? Zostań chwilę to pokażę ci jak mieszkamy. Z mojej sypialni widać port i zatokę, a z pokoju dziennego Góry Błękitne.

— Mam nadzieję, że do tego będzie jeszcze niejedna okazja.

Podziękował jej i odszedł. Zupełnie inaczej planowała to spotkanie i teraz było jej smutno. „Czemu nie został?” — łamała sobie głowę. „Pewnie ma kogoś”. Jednak już nazajutrz odebrała od niego zaproszenie na bal maturalny, mający się odbyć za dwa tygodnie. Bal zamierzała spędzić z kimś innym, lecz bez namysłu odwołała wcześniejsze zaprosiny. Przyszło jej to z łatwością, ponieważ nie miała wątpliwości w czyim towarzystwie chce się bawić. Była wniebowzięta i z radością zaczęła się przygotowywać do tej uroczystości.

Kilka dni przed balem, drużyna rugby z jej szkoły miała rozegrać mecz z zespołem reprezentującym prywatne liceum w sąsiedniej dzielnicy. Była to elitarna szkoła wyłącznie dla chłopców. Charlotte znała kilku z nich, ale żadnego nie lubiła, bo szprycowali się peptydami i względem niej zachowywali arogancko, jakby należeli do lepszego świata. W meczu miał brać udział Oliver, dlatego Charlotte nie mogła przegapić takiej okazji. Gdy rodzice przywieźli ją na stadion, czekały tam tłumy ludzi. Rugby cieszyło się olbrzymim prestiżem, popularnością ustępowało jedynie krykietowi, a stawką był tytuł mistrza szkół regionu. Oliver grał na lewym skrzydle z numerem pięć. Jego drużyna nosiła zielone koszulki i spodenki, kontrastujące z żółtym kolorem kołnierzyków i getrów. Z boiska pomachał jej ręką i tym gestem czuła się wyróżniona spośród wielu dziewcząt siedzących na trybunie. Mecz rozpoczął przeciwnik wykopując piłkę z centrum pola. Charlotte doskonale znała reguły gry, bo jak większość dziewczyn, od dziecka chodziła na mecze z rodzicami i koleżankami. Tym razem po raz pierwszy nie miała problemu komu kibicować. Oliver należał do najwyższych zawodników, ale nie była pewna czy poradzi sobie w grze, gdzie o powodzeniu decyduje bezpośredni kontakt i masywność ciała. Śledziła jego ruchy w napięciu. Był lżejszy i zrywniejszy niż grający w środku oraz z tyłu. Złapawszy piłkę pędził bokiem, zmuszając przeciwnika do cofnięcia się na białą linię trzydziestu metrów. W jego kierunku rzuciło się kilku krzepkich chłopaków. Udając zamiar podania, zamachnął się do tyłu i wykorzystując zdezorientowanie, gnał dalej. Wyminął dwóch ostatnich obrońców, skoczył do przodu i nie wypuszczając z rąk piłki, za końcową linią mocno przycisnął ją do murawy. Odpowiedziała mu wrzawa na widowni. Cztery punkty. Podobny manewr próbował wykonać po przerwie, lecz tym razem drogę zagrodził mu zawodnik potężnie zbudowany, o twarzy buldoga. Charlotte zdawało się, że zna tę twarz. Wyciągniętą ręką uderzył biegnącego w szyję, tak mocno, że Oliver upadł na trawę, jakby ścięty kosą. „Wstań, błagam cię!” — krzyczała w myślach, zaciskając dłonie w piąstki. Coś z tych błagań poskutkowało, ponieważ lekko utykając podniósł się na nogi. Ocenił odległość do bramki. Postawił piłkę na ziemi, zamachnął się i kopnął z całej siły. Piłka poszybowała nad poprzeczką, mijając lewy słupek po wewnętrznej stronie.

— Heeeaaaavvveee! Dwa punkty! — wykrzyknęła z radością, ale jej głos utonął w zgiełku nad stadionem.

Do końca meczu przeciwnikowi nie udało się odrobić tej straty, a Oliver został bohaterem spotkania. Pobiegła do niego i rzuciła mu się w ramiona. Był poobijany, na prawym policzku miał rozciętą skórę. Chciała go pocałować, ale wstydziła się na oczach tylu ludzi.

Na bal mieli jechać wspólnie z jego kolegami, lecz w ostatniej chwili Oliver zmienił zdanie. Przyjęcie zaczynało się o szóstej. Pół godziny wcześniej limuzyną zajechał pod jej dom. Przywitał go jej ojciec. Poprosił, żeby zaczekał w salonie sąsiadującym z jadalnią. Ledwie Oliver zdążył się oswoić z gustownym wystrojem wnętrza, na schodach prowadzących z sypialni ukazała się Charlotte. Miała na sobie seledynową suknię z dekoltem, bez ramiączek, podkreśloną w talii srebrzystym akcentem z cekinów i zakończoną spódnicą z tiulu, długą, zakrywającą stopy. Zaczesane na prawą stronę, jasne włosy opadały falami na dekolt. Gdy schodziła, zauważył na jej stopach szpileczki perłowego koloru. W tej kreacji zupełnie nie przypominała uczennicy w podkolanówkach. Podał jej ramię i rzekł:

— Cokolwiek się stanie w moim życiu, nigdy nie zapomnę tej chwili.

Poprowadził ją na ulicę, do miejsca gdzie stał samochód. Skłoniwszy się z gracją, szofer szeroko otworzył drzwi i usiedli w skórzanych siedzeniach. Bal zorganizowano w hotelu niedaleko szkoły, dokąd jazda zabrała kilka minut. Kierowca wykonał rundę honorową po placu, po czym piętnastoosobowy H2 Stretch Hummer zatrzymał się przed wejściem, na oczach zebranych gości. Wysiedli i stąpając po czerwonym dywanie, przeszli do obszernego holu. Ceremonię rozpoczynał obiad z kilku dań, po którym zespół zaaranżował okolicznościową piosenkę:

Moon river, wider than a mile

I’m crossing you in style some day

Oh, dream maker, you heart breaker

Wherever you’re going, I’m going your way

Przetańczyli kilka godzin, a gdy bal dobiegł końca, pojechali do jej domu. Poprosiła, żeby usiadł obok i przytuliła się do niego.

— Wiesz, z nikim dotąd nie było mi tak dobrze... — urwała, bo dalsze słowa przychodziły z coraz większym trudem, chociaż on nie zdawał sobie z tego sprawy. — Dostaniesz stypendium w Oxfordzie lub Princeton, wyjedziesz daleko stąd, poznasz jakąś dziewczynę. Czy kiedyś jeszcze cię zobaczę?

Milczał, bo nie chciał jej zwodzić, a tym bardziej oszukiwać. Wiedział, że jej przypuszczenia nie są bezpodstawne. Takie życie sobie zaplanował i nie było w nim miejsca na nic innego.

— Chcesz, żebym oblał egzaminy i do końca życia naprawiał samochody, jak mój ojciec?

Dotknęła jego policzka w miejscu, gdzie miał świeżo zagojoną ranę i odpowiedziała:

— Nie, chcę żebyś robił to w co wierzysz. Chcę, żebyś był szczęśliwy, ze mną, czy bez.

Pocałował ją kilka razy, a ona nie miała siły powiedzieć mu „dobranoc”. Chciała, żeby został na noc, ale jej rodzice nie pozwoliliby na to. Poprosiła, żeby pocałował ją jeszcze raz i tym ostatnim pocałunkiem się pożegnali.

Odtąd spotykali się rzadziej. Oliver przygotowywał się do egzaminów. Charlotte miała na to cały rok, ale również zależało jej na znakomitych wynikach. Chociaż ich szkoła była szkołą selektywną dla najlepszych z najlepszych, nie liczyła na stypendium z renomowanej uczelni. Tym uporczywiej fantazja niosła ją tam, dokąd nie miał odwagi podążać jej rozsądek. Pojedzie do niego i będą studiować razem. Może nawet zamieszkają wspólnie, w małej wiejskiej chacie, gdzieś nad rzeczką… Dwa dni przed pierwszym egzaminem zadzwonił zapytać, czy nie chciałaby się wybrać na przejażdżkę.

— A egzaminy?

— Wystarczy już zakuwania. Teraz potrzebuję spędzić kilka chwil w miłym towarzystwie.

— Dokąd chcesz jechać?

— Zobaczysz.

Przyjechał po nią Mustangiem Shelby, przy którym od kilku miesięcy w wolnych chwilach grzebał się w warsztacie ojca. Położył czerwony lakier, siedzenia obił skórą, w bagażniku zainstalował cztery olbrzymie głośniki, zabierające nieomal całą przestrzeń. Spodziewała się karkołomnej jazdy, ale prowadził płynnie i z wyczuciem. Pomknęli krętą drogą przez góry, do miejsca gdzie płynęła rzeka. Po drugiej stronie wznosiła się stroma skała, uniemożliwiająca połączenie brzegów mostem. Jedynym środkiem przeprawy był obracający raz na kilkanaście minut prom. Z jego pokładu roztaczał się widok na gładką jak lustro powierzchnię rzeki, lecz ona wolała patrzeć w jego zamyśloną twarz, odcinającą się subtelnie pomiędzy oliwkową zielenią łagodnych wzgórz. Po przepłynięciu na drugą stronę, trzymali się blisko brzegu, wąskim zakolem omijając górskie zręby, pionowo wyrastające wzdłuż drogi. Dudniąc kołami po drewnianym mostku przejechali nad mętnym strumieniem, szczelnie przykrytym ścianą wysokich krzewów, dalej asfaltową nawierzchnię zastąpił ubity żwir, na którym wzbijali tumany kurzu. Zatrzymali się przed stylową karczmą z ciosanego piaskowca, zbudowaną jeszcze przez skazańców, prawie dwieście lat temu. W każdy weekend miejsce to było oblegane przez wielu gości, zwłaszcza motocyklowe gangi, terroryzujące podróżnych ogłuszającym rykiem silników, a jeszcze bardziej wyglądem czarnych, skórzanych kurtek z trupimi czaszkami i swastykami. Na widok Charlotte, żłopiący piwo, brodaci Bandidos, rozstąpili się jak potulne baranki, robiąc nieco miejsca przy stole. Nie zważając na ich kozie mordy, ani natrętne spojrzenia, Oliver kupił soczysty, wołowy filet z frytkami, sobie to samo, tylko mocniej upieczone mięso. Bawiło ją, że tak o nią dba i pilnuje, żeby niczego nie zostawiła na talerzu. Po posiłku siedzieli chwilę w cieniu rozłożystych, kwitnących na różowo makadamii. W marcu zrywać z nich będą pierwsze orzechy. Obiecali sobie wtedy przyjechać tu znowu, a tymczasem w sali na piętrze przystąpili do partii snookera. Od pierwszego zagrania panowała nad białą bilą. Kapką na koniuszku kija uderzała nawet ze zniechęcających pozycji, nie zostawiając mu łatwych okazji, a gdy przychodziła jej kolej, wykorzystywała każdą szansę. Krążąc dookoła stołu, niczym para lampartów, wymieniali chłodne spojrzenia, ukrywające wewnętrzne podekscytowanie oraz chęć zwycięstwa. Kiedy już wzajemnie poznali styl gry, ruszyli w dalszą drogę. Na skraju lasu zjechali w wąską, wyboistą dróżkę, wijącą się wśród chaszczy. Na jej końcu kauczukowy las przerzedzał się w polanę z trzech stron otoczoną skałą, ledwie widoczną spod poszycia wysokich paproci, a szczególnie kolczastej lantany, w pogoni za światłem wdzierającej się w każdy zakamarek. Nie było tam żywej duszy. Rozłożyli siedzenia i przysunęli się blisko. Czekała na coś więcej, lecz on skończył na pocałunkach. Znużona drogą i upałem, przymknęła oczy, wsłuchana w szum drzew, oddała się rozmyślaniom o niezwykłości tej chwili. Znają się krótko, a przecież tyle dla niej znaczył, nie wyobrażała sobie jednego wieczora, bez nadziei, że następnego dnia nie ujrzy go ponownie. Z medytacji wyrwał ją jazgot piły łańcuchowej. Zaniepokojona wybiegła z samochodu, lecz prędko się uspokoiła, widząc go na brzegu polany, jak obcina gałęzie z wyschniętego wiatrołomu. Z miejsca, w którym stała, mogła podziwiać panoramę na dolinę wyżłobioną biegiem rzeki. W jej tafli odbijały się promienie zachodzącego słońca, coraz słabiej, dopóki czerwona tarcza nie dotknęła górskiej krawędzi. Z bagażnika wyciągnął dwa rozkładane krzesła, koc i śpiwór. Był początek października, powietrze rozgrzane jak latem, lecz ziemia wciąż wyziębiona, noce długie i chłodne. Rozpalił ognisko. Po kilku minutach płomienie strawiły niedużą stertę gałęzi i poczuli bijące ciepło. Usiadła bliżej ognia. On wziął do ręki gitarę, stroił, uderzył kilka akordów, czekał aż ostatni przebrzmi w ciszy, zakłócanej jedynie trzaskami iskier, wtedy zaczął grać. „Rytm fal, mała łódź, to miał na myśli ten, kto to skomponował” — wyobrażała sobie słuchając melodii. Grał bardzo czysto. Palec unosił prostopadle do struny, żeby uniknąć nieprzyjemnych pisków. Po krótkim temacie, nastąpiło przetworzenie. Kilka nut powtarzanych jedna za drugą, niemal obsesyjnie, nadawało całej frazie wyraz niewypowiedzianej tęsknoty.

— To cudowne — powiedziała, kiedy skończył. — Czyje to jest?

W odpowiedzi sięgnął do tylnej kieszeni i podał jej wymiętą kartkę papieru. Na niej zobaczyła odręcznie narysowaną pięciolinię z kluczem wiolinowym i taktem barkaroli na sześć ósmych. Zapisu nutowego uczyła się jeszcze w podstawówce i szybko rozpoznała ten sam utwór, tylko nie przypuszczała, że można go zagrać tak pięknie. Nad pięciolinią widniała dedykacja:

‘Inspired by and written for Charlotte Huxley. O.S.’

— Sam to napisałeś, dla mnie? — Nie mogła uwierzyć.

W odpowiedzi tylko mrugnął okiem.

— Masz kopię?

Przecząco pokręcił głową. Zaczęła rozprostowywać zagięcia na kartce.

— Wiesz co, takie arcydzieło trzymać na świstku papieru! Trzeba to koniecznie przeskanować.

Zapadał zmrok, na niebie zabłysły gwiazdy, z buszu dochodziły nawoływania nocnych stworzeń. Czerwonych kangurów, wścibskich oposów, uroczych lotopałanek. Obydwoje byli tu urodzeni i odgłosy te nie robiły na nich większego wrażenia. Usiadł na kocu, ona położyła mu głowę na kolanach.

— Zostańmy tutaj na noc — szepnęła. — Mamy wszystko czego nam potrzeba. Do szczęścia wystarczy tak niewiele, prawda?

Zamiast odpowiedzi poczuła jak delikatnie dotknął jej włosów.

— Po co nam dom, szkoła, całe to miasto, skoro mamy siebie?

Nie przytaknął jej, chociaż czuł to samo.

— Posiedzimy tu z godzinę i zbieramy się z powrotem. Przyrzekłem twojemu ojcu, że wrócisz na noc.

— Ale którędy, za nami rzeka...

— Prom kursuje całą noc, tylko trochę rzadziej.

„Jedną godzinę” — powtórzyła w myśli i zamknęła oczy.

Pierwszy egzamin, z angielskiego, Oliver pisał 14 października, ostatni z geografii, 7 listopada. Na rezultaty trzeba było czekać aż do 19 grudnia. Tego dnia Charlotte wstała wcześnie i w tym w czym spała, wybiegła przed dom. Z trawnika podniosła zwinięte w rulon wydanie Heralda. Nerwowo rozwijała folię, zajrzała do środka, skąd wypadł dodatek zatytułowany ‘Higher School Certificate Results’. Drukowano w nim listę studentów, którzy na egzaminie uzyskali rezultat 90 procent albo lepszy. Nazwisk było wiele, czcionka mikroskopijna. Wpierw odnalazła nazwę szkoły, później jego nazwisko. „P,R,S... Jest!” Stracił cztery punkty, ale i tak uplasował się na pierwszym miejscu, ex aequo z innym studentem, którego przezywano „Chiński Mur”, ponieważ wkuwając katorżniczo, przez cztery lata nie wychodził z domu. Oliver miał czas również dla niej, dlatego uznała go za niekwestionowanego zwycięzcę. Stypendium murowane. W mgnieniu oka się przebrała i pojechała do niego, żeby jak najprędzej celebrować ten sukces. Oliver mieszkał z rodzicami i starszą o dwa lata siostrą w parterowym domu, mniejszym i skromniejszym niż ten Charlotte. Położonym również na łagodnym pagórku, jak większość domów w tym mieście, lecz bez szczególnego widoku. Weranda była węższa i przylegała do kuchni, od strony ogrodu. Funkcję garażu pełniło zadaszenie nad wyjazdem na ulicę. Tam go znalazła. Robił coś przy samochodzie, spod podwozia wystawały jego nogi, odziane w znoszone dżinsy, ze śladami tłustych plam po oleju.

— Hejka, co tam majstrujesz?

Wysunął głowę spod auta, wciąż leżąc na plecach. Miała na sobie krótką spódniczkę, więc instynktownie się cofnęła, żeby nie pokazać za dużo.

— Cześć, zmieniam filtr oleju. Usiądź na werandzie, zaraz skończę.

Po chwili podszedł do niej, poprosił, żeby poczekała jeden moment dłużej, zanim się umyje. Ze środka dochodziły głosy rozmowy, co ją trochę zdziwiło, gdyż się spodziewała wszystkich zastać razem. Kiedy usiedli, położyła przed nim gazetę.

— Gratuluję, uzyskałeś niemożliwy rezultat. Przyszłym absolwentom trudno będzie go pobić.

Oliver nawet nie zerknął na szpaltę, tylko w milczeniu popijał wodę.

— Będziesz miał swoją tabliczkę na ścianie sławy — ciągnęła prędko, jakby pod tą nagłą wylewnością chciała ukryć jakieś wewnętrzne obawy.

On również się czuł inaczej niż zwykle. Rozpoczynał nowy rozdział, ona odchodziła w przeszłość, chociaż ta prosta prawda nie zdążyła jeszcze dotrzeć do ich świadomości.

Udając dystyngowaną minę, próbowała przedrzeźniać pompatyczny głos pani gubernator, w imieniu Jej Królewskiej Mości składającej powinszowanie:

— Oliver Skouneski… Skonecki — poprawiła się wymawiając obcojęzyczne nazwisko — najlepszy student roku...

— Char, przestań.

— Czemu? Ilekroć będę przechodzić koło tej ściany, będę myśleć o tobie — jej głos załamał się nagle. — Kiedy ciebie już nie będzie — dokończyła cicho.

Nie powinna tego mówić, ale uczucie niepewności co do najbliższych miesięcy było ponad jej siły. Żeby coś powiedział, lecz on zamienił się w głaz, jakby nic go nie obchodziło, czym wprawiał ją w tym większe rozgoryczenie. Dopiero na widok kilku papużek figlujących wesoło w pióropuszu rosnącej obok palmy, zdołała przyjść do siebie.

— Kiedy zamierzasz wystąpić o stypendium? — zapytała już normalnym głosem.

— Nie wiem. Może zrezygnuję.

Sądziła, że się przesłyszała. A kiedy to powtórzył, nie mogła wierzyć jego słowom.

— Jak to? Pomyśl o swoim ojcu. Chcesz sprawić mu ogromny zawód?

Milczał, a po chwili zaczął mówić zagadkowo nieswoim głosem:

— Kiedyś ojciec opowiadał mi o zamku w kraju, w którym się urodził. Ten zamek ma ponad siedemset lat, a w jego podziemiach, na jednym z sarkofagów wyryty jest napis: „Tam skarb twój, gdzie serce twoje”. Moje serce nigdy nie będzie w Oxfordzie, ani w Bostonie.

Na jej twarzy pojawiło się zdumienie. Jego słowa były pozbawione sensu. Nie miała pojęcia, co przez to chce powiedzieć.

— Jeśli nie na zagranicznej uczelni, gdzie będziesz studiować?

— Nie myślałem o tym jeszcze. Może na tutejszym uniwersytecie.

Dopiero teraz uświadomiła sobie dewastacyjne skutki jego decyzji. W światowym rankingu Oxford był piąty, Princeton dziewiąty, ale lokalny uniwersytet dopiero na trzydziestym dziewiątym miejscu. Katastrofalny upadek! Gdyby starał się o stypendium, drzwi każdej firmy stałyby przed nim otworem. W wieku trzydziestu lat byłby ustawiony na resztę życia. Przy jego elokwencji i dobrym wyglądzie, nie byłoby na tym świecie rzeczy, której nie mógłby osiągnąć, ani kobiety, co zdołałaby się mu oprzeć. Któż byłby wart takiego poświęcenia? „Gdzie się podział jego rozsądek? Czy zdaje sobie sprawę z konsekwencji?” — gubiła się w domysłach, aż w końcu uznała, że to jego sprawa. Irytowało ją jedynie, że miało być uroczyście, a wyszło tak jakoś nieklawo.

— W każdym razie, zasłużyłeś na porządny wypoczynek — zmieniła temat, obserwując jak jedna rozella zawisła nóżkami do góry z dziobem zanurzonym w żółtym nektarze owoców palmy.

Na te słowa ocknął się, jakby wyrwany z głębokiego snu. Widocznie myślami wciąż błądził w podziemiach tego tajemniczego zamku. Patrzył na nią w skupieniu, usiłując sobie przypomnieć, o czym rozmawiali. „Uśmiechnij się do mnie” — dawał znaki jej prosty, nieduży, lekko zadarty nosek, na co rozpogodzony rzucił propozycję:

— Dobrze, że o tym wspomniałaś. Masz jakieś plany?

Planów nie miała, bo od wielu dni marzyły się jej wakacje tylko z jednym chłopakiem, ale umyślnie się nie zdradzała. Niech nie myśli, że tak szybko zgadza się na wszystko. On jednak tego nie zauważył.

— Moi rodzice wykupili własność wakacyjną i chcą mi z tego zrobić prezent. Dwa tygodnie na Słonecznym Wybrzeżu, w Noosa. Byłaś tam może?

— Byłam, ze starymi, jak miałam trzynaście lat. Strasznie się wtedy wynudziłam, ale na szczęście niewiele z tego pamiętam. Z tobą chyba będzie ciekawiej, nie uważasz?

Odpowiedział jej w języku swoich rodziców, którego nie rozumiała. Był tak ciężki dla ucha, że nigdy nie udało się jej zapamiętać jednego słowa, cóż dopiero zapisać i przetłumaczyć na translatorze Google. Ale ucieszyła się, bo cokolwiek mogło to znaczyć, mówił tak za każdym razem gdy był w wyśmienitym nastroju. „Tym razem przypilnuję, żeby nauczył mnie kilku słów” — przyrzekła sobie. Po krótkiej naradzie, nie bez odrobiny nieszkodliwych sprzeczek i obrażonych min, dodających figlarności jej twarzy, zgodzili się pojechać zaraz po Nowym Roku.

W dniu wyjazdu o świcie spakowana czekała w przedpokoju w dżinsowych szortach i białej koszulce bez rękawów. Na odgłos szumu z ulicy wyszła przed dom, ale to przejeżdżał nie jego samochód. W powietrzu unosił się intensywny zapach jaśminu i gardenii. Zaskakująco nie odurzał jej radością. Niebo rozjaśnił słoneczny blask, lecz wciąż nie nadjeżdżał. Sięgnęła po telefon, wysłała mu wiadomość, nie odpowiadał. Zaniepokojona zadzwoniła do jego ojca.

— Czy mogę rozmawiać z Ollie? — spytała uprzejmym głosem, kryjąc lekkie zdenerwowanie.

— Oliver wczoraj wyjechał do Londynu — odpowiedział jej ojciec.

— Jak to? Niemożliwe! — wykrzyknęła zrozpaczona. — Mieliśmy jechać na wakacje. Obiecał mnie podebrać godzinę temu — wyjaśniła nie mogąc uwierzyć, co powiedział jego ojciec. A on nie był w stanie w niczym jej pomóc.

— Char, to ty? Tak mi przykro. Skarbie, proszę nie bierz sobie tego do serca — starał się ją pocieszyć.

Przerwała rozmowę. Ściskając spód iphona, długo patrzyła na jego zdjęcie, bez cienia wyrazu na twarzy, nawet nie dostrzegła słońca szybko wschodzącego nad miastem. Nagle zrobiło się jej strasznie zimno pomimo, że promienie grzały coraz mocniej i choć ptaki żwawo skakały po gałęziach, nie słyszała ćwierkania. Chwycił ją przejmujący ból od zdrętwiałych ust aż w głąb brzucha. Z trudnością mogła to miejsce dotknąć ręką, oddychała ciężko, jakby głowę miała szczelnie owiniętą plastikową torebką. Zdziwiona czemu wciąż stoi na ulicy, próbowała się poruszyć, lecz jakaś siła przyciskała ją ku ziemi. W stanie beznadziejnej martwicy, bez odrobiny własnej woli, krok po kroku, nogi same zawlokły ją drogą, którą przemierzali tyle razy, za opustoszały budynek szkoły, na kort tenisowy, po którym niewyczuwalny wiatr zwiewał zeschnięte liście eukaliptusów. Tam zaniosła swój żal i nie chciała, żeby ktokolwiek widział ją przygniecioną nieszczęściem, okaleczoną, cierpiącą. Bezradna, nic nie rozumiejącymi oczami rozglądała się dookoła. Z postrzępionej darni podniosła żółtą piłeczkę, ścierała z niej ziarenka piasku, z bliska przyglądała się złocistym kryształom, dotykała ich koniuszkiem palca, czegoś tam wyszukiwała.