Ciemna dolina

Smutny włóczykij

Wędrowiec życia

Maszerując od tak dawna

Otoczony współtowarzyszami, a mimo to samotny

Od wielu lat krocząc ciemną doliną

Wierzy nadal – nie jestem sam

Jednak nikogo nie czuje

Nikogo nie słyszy

Jedynie pusty odgłos swych ciężkich kroków

Lecz wytężając wzrok wśród otaczającej go ciemności

Dostrzega twarze

Tak wiele twarzy z tak bardzo obcym dla niego wyrazem

"Jesteśmy szczęśliwi" – mówią

A każda z nich na swój sposób

Każda inna

I każda tak mu odległa

Pomimo zatrważającej bliskości czyniącej go jeszcze bardziej samotnym

I ten okropny ból, który rozrywa serce, a który czuje od tak dawna

Czy to piekło? Czy to demony, które beztroską radością na twarzach

Chcą rozedrzeć serce

duszę

Utopić go w goryczy, by nie mógł już iść?

Boże, wołam z otchłani!

Wszechogarniający mrok

A może to ja oślepłem?

Czy jest jeszcze dla mnie wyjście z tej Doliny Łez?

Boże, wołam z otchłani...