Cień na dolnej powiece

Siedzieli na szkolnej ławce. Korytarz był idealnie pusty. Trwała lekcja, a oni musieli czekać godzinę, by napisać sprawdzian z biologii. Panowała idealna cisza. Każde milczało, nie śmieli użyć strun głosowych. Wiedzieli jak wprawić je w drgania, ale teraz wydawało się to być wyjątkowo trudne, wręcz niewykonalne. Niewygodnie było ciągle gapić się w sufit, uciekać spojrzeniem. Nie powtarzali materiału, oboje przyszli tu dla czystej formalności. Ale równie niewygodnie było zaczynać rozmowę.

Ubierali się podobnie - na czarno. Bluzy z kapturem i T-shirty z napisami. Dżinsy, w jej przypadku z dziurami i łańcuchem. Jednak wyglądali zupełnie inaczej. On ubierał się normalnie, po prostu wygodnie. Ona wydawała się zamknięta w sobie. Niektórzy powiedzieliby o niej "goth", inni "emo", a jeszcze inni nadali by jej miano rockmanki. On był sporo wyższy, blondyn o nieogarniętej czuprynie falowanych kosmyków i niebieskich oczach. Ona niziutka, zielonooka chudzina z włosami o nijakim kolorze i fakturze.

- Wiesz, czego nie rozumiem? - spytał nagle.

- Pierwiastków?

- Baaaardzo śmieszne. Ciebie.

- Czego konkretnie?

- Dlaczego tak mocno się malujesz.

- Dzięki temu nie widać, gdy się rozmarzę. Mogę płakać do woli - uśmiechnęła się.

- Często to wykorzystujesz?

- Przy tobie? Zawsze.